Vikan - 13.10.1977, Blaðsíða 12

/ endurhæfingarbúðum víetnamskra
vændiskvenna er /itið á stú/kurnar
sem fórnar/ömb stríðsins, rétt eins og
særða og /im/esta. Þær mæta ekki
fyrir/itningu, og enginn gefurþeim
óhýrtauga. Það erkomið fram við
þær af virðingu, enda erþað ta/in
væn/egasta /eiðin ti/ að ef/a styrk
þeirra, sem misst hafa virðinguna
fyrir sjá/fum sér.
Þegar Bandaríkjamenn hurfu á
brott frá Víetnam, var grundvell-
inum kippt undan atvinnu 300
þúsund ungra stúlkna. Þrjú
hundruð þúsund vændiskvenna,
sem flestar voru á aldrinum 17- 25
ára, þótt þær yngstu væru ekki
nema 13 og 14 ára.
Þessar ungu stúlkur höfðu
vanist fallegum fötum og góðum
launum, og þótt þær töluðu
amerísku reiprennandi, voru þær
ólæsar og óskrifandi á sínu eigin
máli. Þær voru óvanar venjulegri
vinnu, og 95% þeirra voru með
kynsjúkdóma. Þetta var aðeins
eitt af mörgum vandamálum, sem
stríðið skildi eftir sig.
Hluti þessara ungu stúlkna hélt
áfram fyrra starfi, þrátt fyrir bönn
hinna nýju stjórnarherra. En hvað
varð um hinar? Af mörgum þeirra
fer engum sögum, en stjórnvöld
hafa þegar tekið nokkrar upp á
arma sina og eru að hjálpa þeim út
í lífið á ný. Stofnaðar hafa verið
endurhæfingabúðir, þar sem
stúlkurnarfá læknishjálp, verklega
og bóklega kennslu og félagslega
fræðslu.
Til að skipuleggja þessar þúðir
kölluðu stjórnvöld í Víetnam til
franska nunnu, systur Francoise.
Hún var kunnug vændiskonum og
þeirra högum, því að regla sú í
París, sem hún tilheyrir, haföi sett
upp eins konar hæli fyrir vændis-
konur í Pigalle-hverfinu í París, og
þar þurftu nunnurnar að eiga í
útistöðum við lögreglu og mellu-
dólga í senn. Systir Francoise var
því orðin nokkuð kunnug vanda-
málum vændiskvenna. Þar að auki
12VIKAN 41.TBL.