Vikan - 13.10.1977, Blaðsíða 3

held 3. sæti. Næst var það Íslandsmótið 1975,
þar sem ég vann 1. verðlaun í klippingu og
blæstri, og svo varð ég Íslandsmeistari 1977,
fékksilfurfyrirgalagreiðslu, silfurfyrir klippingu
og blástur og gull fyrir daggreiðslu. Síðast keppti
ég svo á Norðurlandamótinu og vann 2.
verðlaun fyrir klippingu og blástur. Það er
kannski svolítið fyndið í því sambandi, að ég
notaðiþarallsekki þannstíl, sem ég var búinn að
æfa. En dómararnir voru dálítið einkennilegir og
ekki inni á þeirri línu, sem íslendingamir lögðu
áherslu á, og þegar mér varð það Ijóst, þá
svissaði ég bara yfir í það, sem ég vissi, að þeim
myndi falla í geð.
Starfaðirðu aldrei neitt sjálfstætt í Vest-
mannaeyjum?
— Fyrstu árin eftir prófið vann ég á stofunni
hjá Ásthildi, en síðasta árið fyrir gos rak ég eigin
stofu og mér er minnisstætt, að ég borgaði mína
síðustu skuld varðandi uppsetningu hár-
greiðslustofunnar daginn fyrirgosið. Og þá var
ekkert að gera annað en byrja bara uppá nýtt.
Semsagt við fluttum til Reykjavíkur. Ég vann
fyrst á hárgreiðslustofu Ingu v/Laugaveg, en
svo bauðst mér að taka við stofunni í Starmýri 2
og sló til.
— Þú ert líka Vestmannaeyingur, Addú?
— Já, égtil mig frekar Vestmannaeying, segir
Addú (Arnþrúður Jósepsdóttir), en ég fæddist á
Húsavík og ólst þar upp til 10 ára aldurs, en þá
fluttum við til Vestmannaeyja. Nú eru reyndar
foreldrar mínir fluttir aftur norður.
m í hár saman
Sigurður Grétar Benónýsson heitir hann, en
nafniðBrósierflestumtamara. Benóný Friðriks-
son faðir hans var landsfræg aflakló, þekktur
undirnafninu Binni í Gröf. Móðir Brósa er Katrín
Sigurðardóttir. Brósi er næstyngstur 8 systkin,
og hann á3 bræður, sem allir hafa fetað í fótspor
föðurins. Mér lék forvitni á því, hvers vegna
sonur Binna í Gröf hefði farið út í hárgreiðslu og
hvort það hefði ekki þótt ókarlmannlegt. Ekki var
Brósi á því.
— Þetta var kannski svolítil tilviljun, því lengi
vel var ég ákveðinn í því að læra auglýsinga-
teiknun. Ég var síteiknandi og geri mikið af því
enn, teikna oftast hugmyndir, sem ég fæ í
sambandi við klippingu og greiðslu. En pabbi
hvatti mig eindregið til að læra hárgreiðslu. Ég
var búinn aðfást við þetta lengi, áður en ég dreif í
þvíaðlæra, og þaðvissu þettaalliríVestmanna-
eyjum. Það byrjaði þannig, að ég fór að greiða
mömmu. Hún hefur alltaf verið gefin fyrir að
halda sértil, en þarsem hún er mjög sjóndöpur,
verðurhúnaðfáaðstoðviðað mála sig og greiða
sér. Oftast voru þaðsysturmínar, sem hjálpuðu
henni,eneittsinn, þegarþaðkom í minn hlut, þá
datt mér í hug að prófa eitthvað nýtt fyrir hana,
ogeftirþaðkallaðihúnalltaf á mig. Nú, svofórég
aðklippa, og þetta svona spurðist út, og áður en
ég vissiaf, varégfarinn að klippa fólk út um allan
bæ. Ég sá, að það var náttúrlega eins gott að
læraþettaalmennilegaogfórað vinna sem nemi
hjá Ásthildi Sigurðardóttur í Vestmannaeyjum.
Það var bara beint framhald af því, sem ég hafði
verið að gera, og ég slapp alveg við að sópa gólf
og þetta leiðinlega, sem nema lenda oft í, og
þessi ár, sem ég var hjá Ásthildi, eru mér
ógleymanlegur og skemmtilegur tími.
— Svo varstu ekki fyrr búinn að taka prófið en
þú vannst keppni, sem Vikan reyndar sagði frá á
sínum tíma.
— Já, ég kláraði í nóvember 1970, og í júlí '71
sigraði ég í sveinakeppni í hárgreiðslu. Næst
keppti ég svo í Norðurlandakeppni unglinga í
Finnlandi ásamt Sigríði Gunnarsdóttur og Ernu
Bragadóttur. Við kepptum sem sveit, og ég
man, að okkur fannst ekki beint uppörvandi,
þegartilkynnt var, að islendingar væru nú með í
fyrsta sinn og litið væri á okkur nánast sem gesti.
En við stóðum okkur ágætlega og náðum að ég
Addú leggur síðustu hönd ö hárgreiðsluna ö Höllu Jónsdóttur, og lærimeistarinn horfir gagnrýninn ö.
41.TBL. VIKAN3