Vikan - 04.05.1978, Blaðsíða 41

eftir einkaviðtali við mig heima hjá
mér.”
,,Það er alveg rétt skilið, herra
Afflick. Það var i rauninni tvennt,
sem við vildum ræða við þig. Við
erum nú búin að ljúka öðru
erindinu. Hitt er algjört einkamál.
Konuna mina langar mikið til að
komast í samband við stjúpmóður
sína, sem hún hefur ekki séð í mörg
ár. Okkur datt í hug, hvort þú gætir
kannski hjálpað okkur.”
,,Ja, ef þið segið mér hvað frúin
heitir — ég geri ráð fyrir, að ég hafi
einhvern tíma þekkt hana?”
,,Þú varst kunnugur henni einu
sinni. Hún heitir Helen Halliday, og
áður en hún giftist hét hún Helen
Kennedy.”
Afflick sat alveg grafkyrr. Hann
pírði augun og ók sér aftur á bak á
stólnum.
„Helen Halliday — ég man ekki
eftir henni... Helen Kennedy...”
,,Hún bjó áður i Dillmouth,”
sagði Gwenda.
Fæturnir á stólnum hans skullu i
gólfinu.
,,Nú veit ég,” sagði hann.
„Auðvitað.” Rauðleitt andlit hans
ljómaði af ánægju. „Helen litla
Kennedy. Já, ég man eftir henni.
En það er langt síðan það var. Það
hijóta að vera orðin tuttugu ár.”
„Átján.”
„Er það virkilega. Tíminn flýgur
áfram, eins og sagt er. En ég er
hræddur um, að þú verðir fyrir
vonbrigðum, frú Reed. Ég hef aldrei
séð Helen síðan þetta var. Aldrei
einu sinni frétt neitt af henni.”
„Ö,” sagði Gwenda. „Það eru
mikil vonbrigði. Við vorum að vona
að þú gætir hjálapað okkur.”
„Hvað er að?” Hann leit á þau til
skiptis. „Rifrildi? Farin að heiman?
Eitthvað i sambandi við peninga?”
„Hún fór í burtu — skyndilega
— frá Dillmouth — fyrir átján árum
— með einhverjum,” sagði
Gwenda.
— Ég finn á lyktinni, að það er
símaklefi hér í grenndinni!
MORÐ ÚR
GLEYMSKU
GRAFIÐ
Jackie Afflick virtist skemmt:
„Og þú hélst, að hún hefði kannski
farið með mér? Hvers vegna?”
Gwenda svarið djarflega: „Vegna
þess, að við heyrðum sagt, að þú —
og hún — hefðuð einu sinni — verið
— ja, hrifin hvort af öðru.”
„Ég og Helen? O, það var nú
ekkert alvarlegt. Bara daður. Við
meintum þetta hvorugt í alvöru.”
Hann bætti þurrlega við, ,,enda var
síður en svo verið að hvetja okkur
til slíks.”
„Þér finnst við sennilega hræði-
lega ósvífin,” byrjaði Gwenda að
segja, en hann greip fram í fyrir
henni.
„Hverju hef ég að tapa? Ég er
ekkert viðkvæmur. Þið viljið finna
ákveðna manneskju og þið haldið,
að ég geti hjálpað ykkur. Spyrjið
þið bara hvers, sem þið viljið, — ég
hef ekkert að fela.” Hann leit
hugsandi á hana. , ,Svo þú ert dóttir
Hallidays?"
„Já. Þekktirðu föður minn?”
Hann hristi höfuðið.
„Ég leit einu sinni við hjá Helen,
þegar ég var í viðskiptaerindum i
Dillmouth. Ég hafði heyrt, að hún
væri gift og byggi þar. Hún var svo
sem ósköp almennileg — ” hann
hikaði — „en hún bauð mér ekki til
kvöldverðar. Nei, ég hitti aldrei
föður þinn.”
Gwenda velti því fyrir sér, hvort
það hefði verið einhver beiskja í
rödd hans, þegar hann sagði „hún
bauð mér ekki til kvöldverðar?”
„Manstu hvort þér fannst hún —
hamingjusöm?”
Afflick yppti öxlum.
„Svo sem nógu hamingjusöm.
En það er langt síðan þetta var. En
ég hefði munað það, ef mér hefði
fundist hún vera óhamingjusöm.”
Hann bætti við með að því er
virtist fullkomlega eðlilegri forvitni:
„Ætlið þið að segja mér, að þið
hafið aldrei heyrt neitt frá henni
siðan í Dillmouth fyrir átján
árum?”
„Nei, ekkert.”
„Engin — bréf?”
„Það komu tvö bréf,” sagði
Giles. „En við höfum ástæðu til að
ætla, að hún hafi ekki skrifað þau.”
„Þið haldið, að hún hafi ekki
skrifað þau?” Afflick var greinilega
alveg forviða. „Þetta hljómar eins
og algjör ráðgáta í minum eyrum.”
„Það er nú einmitt það, sem
okkur finnst.”
„Hvað með bróður hennar,
þennan lækni, veit hann ekki, hvar
hún er?”
„Nei.”
, ,Ég skil. Þetta er mjög torskilið,
ekki satt? Hvers vegna auglýsið þið
ekki?”
„Við erum búin að því.”
Afflick sagði ósköp blátt áfram:
„Það litur helst út fyrir, að hún sé
dáin. Það getur verið, að gleymst
hafi að láta ykkur vita.”
Það fór hrollur um Gwendu.
„Er þér kalt, frú Reed?”
„Nei. Ég var að hugsa um Helen
látna. Ég get helst ekki hugsað til
þess, að hún sé dáin.”
„Það skil ég vel. Ég get það
eiginlega ekki heldur. Hún hafði
stórkostlegt útlit.”
Gwenda sagði áköf: „Þú þekktir
hana. Þú þekktir hana vel. Ég man
bara eftir henni sem barn. Hvemig
var hún? Hvað fannst fólki um
hana? Hvað fannst þér?”
Hann virti hana fyrir sér smá
stund.
„Ég skal vera hreinskilinn við
þig, frú Reed. Þú ræður hvort þú
trúir því, eða ekki, en ég vorkenndi
henni.”
„Vorkenndi?” Hún starði skiln-
ingssljó á hann.
„Já, einmitt. Hún var nýbúin
með skólann. Hana dauðlangaði að
skemmta sér eins og aðrar stúlkur,
en þessi stífi, miðaldra bróðir
hennar hafði sínar eigin hugmyndir
um, hvað ungar stúlkur mættu gera
og hvað ekki. Ég bauð henni
stundum út — leyfði henni að
kynnast lífinu. Ég var í rauninni
ekkert skotinn í henni og hún ekki í
mér. Henni fannst bara gaman að
taka áhættuna. En auðvitað komst
það upp, að við hittumst, og hann
batt enda á kynni okkar. Ég álasa
honum svo sem ekki. Hún var yfir
mig hafin. Við vorum ekki trúlofuð
eða neitt slíkt. Ég var ákveðinn í að
giftast einhvern tíma, en ekki fyrr
en ég væri orðinn talsvert eldri. Og
ég var ákveðinn í að finna mér
konu, sem gæti hjálpað mér að
komast áfram i lífinu. Helen átti
enga peninga, og við áttum heldur
engan veginn saman. Við vorum
bara góðir vinir, auk þess sem við
döðruðum svolítið.”
„En þú hlýtur að hafa orðið
reiður, þegar læknirinn — ”
Gwenda þagnaði og Afflick sagði:
„Ég var ergilegur, það viðurkenni
ég. Það vill enginn láta segja sér, að
hann sé ekki nógu góður. En það
þýðir heldur ekkert að vera hörunds-
sár."
„Og svo,” sagði Giles, „misstir
þú vinnuna.”
Svipurinn á. andliti Afflicks
breyttist.
„Ég var rekinn. Rekinn frá fyrir-
777fermingargjafa
Svissnesk úr öll þekktustu merkin.
Gull ogsilfurskartgripir,
skartgripaskrín, mansettuhnappar,
silfurborðklukkur,
bókahnífar og margtfleira.
— allt vandaðar vörur. —
18. TBL. VIKAN41