Vikan - 04.05.1978, Blaðsíða 44

Draumurinn um „hina einu sönnu
ást” verður dagiega fyrir áföllum.
Hjónaskilnaðir eru orðnir næsta
algengir, og fátt er til ráða. Unga
fólkið gengur í hjónaband, og það
skortir ekkert á bjartsýni og góðan
ásetning. En veruleikinn er svo allt
öðru vísi.
Eftir
Hún er um þrítugt, og býr í
fallegri, lítilli íbúð, en á veggj-
unum hangir ekki neitt. Og það
er svo alltof langt á milli þessara
fáu húsgagna, sem hún á. Það er
vegna þess, að hún er nýskilin,
eftir tíu ára hjónaband. Hún
vildi finna sjálfa sig, vera hún
sjálf. Það hafði valdið sársauka
að taka þessa ákvörðun, en
henni tókst það að lokum.
Við höfum dæmi um mann á
fertugsaldri. Hann er örlítið
taugaóstyrkur og segir frá
sambýli sínu með X. Hjónaband
hans hafði farið út um þúfur, þó
hafði ekki verið nein sérstök
ástæða fyrir hendi. Það bara
gekk ekki, svo að hann fór frá
eiginkonunni — og beint til
„hinnar.” Hann hafði haldið, að
þá yrði allt í lagi, en reyndin
varð önnur. Hann sagði von-
svikinn: „Ég hefði alveg eins
getað verið þar sem ég var, þetta
var alveg sama sagan.”
SAMAN UM
STUNDARSAKIR
Við höfum dæmi um aðra
konu. Hún hafði verið gift, en
skilnaðinn