Vikan - 22.02.1979, Blaðsíða 18

Klara las sitt eigiö nafn á umslögun-
um.
Og hún þekkti aftur rithöndina —
þetta voru öll bréfin sem Francois hafði
skrifaðhenni . . .
ÖRU fannst eitt andartak að
ætlaði að líða yfir hana. Hún studdi sig
við stólbak, herbergið hringsnerist fyrir
augunum á henni.
André greip hranalega í handlegginn
á henni.
— Sestu, sagði hann. — Það var ekki
meiningin að koma þér úr jafnvægi.
Klara svaraði ekki. Hugsanirnar þyrl-
uðust um huga hennar. Hún starði
skelkuð á André, sem lagði bréfin á
borðið i snyrtilegan stafla.
— Þú vilt kannski aðgæta hvort
nokkuð vanti, sagði hann hryssingslega.
— Ég held samt að þau eigi að vera
þarna öll.
Hún leit upp og horfði í augu hans.
— Ástarbréf, sagði hann hæðnislega.
— Eiginmaðurinn kemur með ástarbréf
elskhugans. Því horfirðu svona á mig?
Hefi ég sagt eitthvað sem kemur við
kaunin á þér?
— André, leyfðu mér að útskýra . . .
hvíslaðihúnogsettist.
Hann hló háðslega.
— Þú þarft þess ekki, sagði hann ís-
kaldri röddu. — Það er ekkert sem krefst
skýringa. Ég veit allt sem máli skiptir —
þú hefur dregið mig á tálar. Því getur þú
ekki neitað.
— Nei, ég neita því ekki... En
hvernig náðir þú í bréfin?
Hann hló hátt.
— Loksins segir þú eitthvað skyn-
samlegt. Já, ég skil vel, að þig langi til að
komast að því. Ég las þau jafnóðum og
þau bárust. Ég vissi hvar þú faldir þau.
— Þaðerekki satt.
Hann kinkaði kolli og hæðnislegt
glott lék um varir hans.
— Ó, jú. Það er reyndar satt. Þú
dróst mig á tálar, vinkona, en þér tókst
ekki að fara á bak við mig. Ég vissi urn
þetta samband frá upphafi og fylgdist
með framvindu mála af miklum áhuga.
— Þér er þá kunnugt um að því er
löngu lokið.
— Auðvitað veit ég það. En það
breytir ekki neinu. Ég reikna líka með,
að kveðjubréfið, sem þér tókst ekki að
fela, bendi til þess að þú hafir ætlað að
leita elskhuga þinn uppi.
— Ég vildi aðeins komast héðan á
brott, sagði Klara og örvæntingin leyndi
sér ekki í málrómi hennar. Hún átti
erfitt með að segja það sem hún vildi.
Á HENGI-
FLUGSINS
BRÚN
— Reyndu ekki að snúa þig út úr
þessu, sagði hann æstur og roðinn steig í
hörkulegu andliti hans. — Heldur þú að
það sé að ástæðulausu, að ég hefi dregið
það i heilt ár að segja þér frá vitneskju
minni? Skilur þú ekki að allt, sem hent
hefur þig upp á síðkastið er þrautskipu-
lagt og fyrirfram ákveðið af mér. Þvi
heldur þú að ég hafi keypt þetta af-
skekkta hús?
ARA stirðnaði upp, þegar hún
skildi loksins hvað hann var að fara.
— André, leyfðu mér að skýra málið.
Ég hefi ekki árætt fyrr að tala um þetta.
Francois vildi heimsækja þig og ræða
um skilnað okkar og þá reyndi ég að
færa þetta í tal, en þú leiddir alltaf talið
að öðru.
— Jæja, svo hann ætlaði að ræða
skilnað okkar við mig. Svona I allri vin-
semd, það er ekki að spyrja að því. „Ég
vil gjarnan kvænast konu þinni...”
Var það svona sem hann hugsaði sér
það. Einfalt, ég spyr ekki að.
Klara fann að henni var ómögulegt að
hugsa af viti. Hún var stif af skelfingu
og likaminn þungur eins og blý,
hugurinn tómur og innst inni fann hún
sáran sviða.
— Svaraðu mér! Var það svona sem
þið skötuhjúin hélduð að væri hægt að
afgreiða málið?
— Ég gerði tilraun til að tala við þig,
en vogaði mér aldrei að ganga hreint til
verks, byrjaði Klara stirðmælt. — Ég
óttaðist að særa þig. En fyrst þér er
kunnugt um hvernig komið er, getur þú
þá ekki gefið mér frelsi? Við skulum
skilja, André. Hjónaband okkar er byggt
á misskilningi.
Hann horfði lengi á hana með
hæðnisglotti. Svosagði hann:
— Ég geri aldrei mistök. Þú verður
að skrifa það á þinn reikning, ef þú telur
eitthvað að hjónabandi okkar. Og héðan
í frá skaltu í einu og öllu fylgja því sem
ég ákveð og fyrirskipa. Þú munt ekki
yfirgefa þetta hús. Og hlustaðu nú vel á
hvað ég hefi að segja.
Klara starði eins og dáleidd á hann.
hún sagði ekkert. Henni var iskalt og
heitt til skiptis. Hún fann að hún myndi
þá og þegar missa stjórn á sér. í augum
hans las hún ekki neina miskunn.
— Ég fór aldrei til Parisar, sagði
hann. — Það er mánuður siðan ég
skrifaði undir samninginn við ameríkan-
ana. En ég vildi að þú héldir, að þú værir
hérein.
— Þú ætlar þó ekki að segja mér, að
það hafi verið þú, sem hengdir köttinn?
— Jú. þvi ekki, sagði hann brosandi.
— Og það var ég sem barði að dyrum og
hleypti kettinum inn, meðan þú varst að
svipast um fyrir utan.
J3!enn einn nýr mazda,
rúmgóður, sparneytinn
og umfram allt - ódvr
Fyrir þá sem þurfa station bíl þá
höfum viö lausnina... MAZDA 323
5-dyra station. Þessi bíll leysir af hólmi
818 station bílinn, sem hefur notiö mikilla vinsælda. 323 station er aö
öllu leyti rúmbetri bíll og aflmeiri. Plássiö er meira aö segja nóg til aö
hægt er aö sofa í honum.
Athugið aö MAZDA 323 eyddi aðeins 5.47 lítrum pr. 100 km. r*
sparaksturskeppni BÍKR 1977...
BÍLABORG HF.
SMIDSHÖFDA 23 símar. 812 64 og 81299
XSVlkan 8.tbl.