Vikan - 05.07.1979, Blaðsíða 38

Smásaga
eftír Will Stanton
Þegar
rafmagnið
fór
Meðlimir fjölskyldunnar héldu sig hver í sínu
herbergi. Allir voru gramir hver við annan og þó
að Jim vissi vel, að sökin var ekki hans, leið
honum eins og hann væri syndaselurinn. Það
eina sem vantaði til að allt færi í háa loft, var að
rafmagnið færi af... og reyndar, þess þurfti ekki
að bíða lengi.
Jim ók inn i bílskúrinn og gekk
hægum skrefum upp bakdyratröppurn-
ar. Kvöldið var kæfandi heitt og í fjarska
heyrði hann þrumur. En síðan þau
höfðu látið setja loftkælingu i húsið og
bílinn, héldu þau sig sem mest inni þegar
heitt var í veðri. Hann stansaði og leit í
kringum sig.
Bakdyrnar opnuðust og Júlía kom út.
— Velkominn heim. Gekk ferðin vel?
— Bærilega. Hann laut fram og
kyssti hana á vangann. — Ég var að
horfa á eldingarnar.
Þau gengu saman inn í svalt eldhúsið.
Jim setti frá sér töskuna, losaöi um bind-
ið og gekk svo að ísskápnum og opnaði
hann. — Það er naumast að börnin
fagna, þegar maður loks kemur heim!
sagði hann hæðnislega. Manni þykir
næstum nóg um!
— Láttu ekki svona, sagði Júlía ásak-
andi. — Þau hafa ekki heyrt til þín þegar
þú komst. Strákarnir eru að horfa á sjón-
varpið og Bettý er að spila á fóninn.
Lýdía er hérna, hún ætlar aö gista hjá
henni. Á ég að malla eitthvað handa
þér?
— Nei, takk. Mig langar ekki i neitt
nema bjór. Förum við nokkuð í kvöld?
— Hutching hjónin líta kannski inn,
sagði Júlía. — Ellen hringdi og bauð
okkur þangað, en ég hélt kannski að þú
vildir síður fara út í kvöld.
— Hárrétt. Hann drakk úr bjórdós-
inni og nennti ekki að ná sér í glas. Svo
gekk hann með dósina í hendinni inn í
stofuna þar sem sjónvarpið stóð. —
Kvöldið, sagði hann. — Hvað segiði
gott? Tækið var hátt stillt.
Roy leit upp rétt sem snöggvast. —
Allt fínt, Martin heldur sér bara aldrei
saman, þetta fífl.
— Þetta er svo bjánalegt, sagði
Martin.
— Hvaö veist þú um það, þú hlustar
ekkert, haltu þér bara saman þá heyr-
irðu kannski.
— Dásamlegt að vera kominn heim
aftur, andvarpaði Jim. — Allt eins og
áður...
Hann hélt áfram að herbergisdyrum
dóttur sinnar. Tónlistin var ærandi og
þó hann berði á dyrvirtist enginn heyra.
Lýdía lá á bakinu í sófanum sinum og
horfði með aðdáun á Bettý, sem dansaði
villtan dans á miðju gólfi. Hún snarsnér-
ist og var næstum búin að ryðja föður
sínum um koll.
— Þú gætir nú að minnsta kosti
bankað, sagði hún ergilega og stansaði
gröm á svipinn.
Jim gekk að fóninum og lækkaði
hávaðann. — O, ég gerði það nú. En
meðan þú stillir svona hátt, verðum við
að nota einhverjar aðrar merkja-
sendingar.
—Hún starði á öldósina í hendi hans.
Ég hélt að þú hefðir ákveðið að kaupa
aðeins öl í flöskum, sem hægt er að nota
aftur og aftur! Hún var mjög áhugasöm
um mengunarvarnir og vann ötullega að
því að vinna málstaðnum fylgi.
— Hávaði er alversti mengunar-
valdur, sem ég þekki, sagði Jim og kink-
aði kolli til tækjanna. — Þú hefur líklega
aldrei hugsað út í það! Annars skaltu
bara tala um þetta við hana móður þína,
það er hún sem kaupir inn. Hann var
gremjulegur.
Hún horfði sárgröm á hann. — Þú
hefðir nú getaðskipt...
— Drottinn minn dýri, sagði hann og
kastaði bjórdósinni í pappírskörfuna. —
Ég er búinn að vera á þönum alla vikuna
til að krafsa saman aura svo ég geti borg-
að þetta allt saman ... hann baðaði út
höndunum — og svo eru móttökurnar
—, bara skætingur.
— Hver hefur beðið þig um það?
sagði hún. — Ég get fengið mér vinnu
og flutt að heiman, ef þú vilt það heldur.
— Ég veit ekki hvað ég vil! Hann
gekk snúðugt út og skellti hurðinni á
eftir sér. En eitt vissi hann. Hann ætlaði
ekki að falla i þá gildru að kvarta sífellt
yfir þeirri vinnu sem hann varð að
leggja á sig til að sjá fjölskyldunni sóma-
samlega farborða.
Hann fór inn í stofu og fór að blanda
sér í glas. Júlía kom í gættina og sagði:
— Hvað, varstu ekki með öl áðan?
— Það var áður en ég talaði við
krakkana, sagði hann hvefsinn.
Hún andvarpaði. — Mig grunaði
þetta, ég sá strax þegar þú komst, að þú
varst í slæmu skapi.
— Ég í slæmu skapi? sagði hann ergi-
legur. — Ég var í ljómandi góðu skapi.
Ánægður að vera kominn heim. Aftur á
móti virtust þið ekkert ánægð að sjá
mig.
— Fyrirgefðu, sagði hún stirt. —
Reyndar var ég búin að hlakka til að sjá
þig aftur, en nú skil ég ekki hvers vegna
,.. Hún snerist á hæli og fór.
Hann settist í sófann og andvarpaði.
Hvað gékjt að þeim? Ekki var það
honum að kenna, að börnin voru geð-
vond og uppstökk. Nú sat hver í sínu
horni, allir reiðir við alla, en ekki var það
honum að kenna.
Júlía var vön að stríða honum, þegar
hann talaði um „góðu gömlu dagana”.
En það var staðreynd, að sumarkvöldin
voru öðruvísi í hans ungdæmi, skemmti-
leg og notaleg. Dyr og gluggar stóðu
opin, fólk sat úti fyrir húsum sínum og
spjallaði við nágrannana. Þá var svona
einbýlishúsahverfi lifandi samfélag. Nú
til dags fór maður um göturnar án þess
að mæta nokkurri lifandi sálu.
Júlía kom inn og settist á móti
honum. Hún var grafalvarleg, en reyndi
samt að vera vingjarnleg á svip.
Hún ræskti sig og sagði: — Bettý og
vinkona hennar eru ósköp uppteknar af
mengunarvörnum núna eins og þú veist
... ef hún hefur farið eitthvað í taugarn-
ar á þér... ég meina hún hefur kannski
sagt eitthvað um bílinn ... Jim þagði. —
Nú, var jDað ekki það sem var að?
— Nei.
— Nú, sagði hún. — Þá ætti ég ekki
að segja neitt.
— Nú fyrst þú ert byrjuð haltu þá
áfram.
— Já, sagði hún og andvarpaði. —
Bettý sagði Lýdíu að þú hefðir farið á
stóra bílnum. Henni fannst það rangt að
eyða svona bensíni fyrir eina mann-
eskju, þegar þú gætir sem best verið á
litla bilnum. Ég reyndi nú að útskýra
fyrir henni, að þú teldir þann litla þröng-
an og auk þess væri engin almennileg
loftræsting í honum. En hún var háðsleg
og... Skyndilega fóru Ijósin!
Eitt andartak var algjör þögn. Svo reif
Roy upp hurðina og hrópaði: — Hvað er
að ske?
Og aðrar dyr lukust upp. — Raf-
magnið er farið, æpti Bettý. — Það
heyrist ekkert í útvarpinu!
— Hugsa sér, útvarpið hennar þegir,
tautaði Jim. — Og þetta er ungfrúin,
sem berst fyrir betri heimi! Hvar eru
kertin?
Litlu siðar sátu þau saman við kerta-
ljós. Kertaljós er svo þægilegt, hugsaði
Jim, andlit fólks verður svo friðsælt i
skini kertanna. Hann horfði á Júliu,
svipur hennar var mildur og friðsæll,
Bettý var viðkvæmnisleg og andlit
drengjanna eftirvæntingarfull, Lýdía
var dreymin á svip.
— Það hitnar frá kertunum, við
verðum að fá hreint loft. Hann stóð upp
og opnaði garðdyrnar, rakt og svalandi
loftið barst inn.
— Viö opnum aldrei þessar dyr, sagði
Roy undrandi.
Jim galopnaði glugga. — En nú
verðum við að opna út drengur. Veistu
ekki hvers vegna?
— Tja, fór loftræstikerfið líka úr
sambandi? sagði Martin, — Ég hélt að
það væri bara ljósin, útvarpið og sjón-
varpið.
— Öll rafmagnstækin drengur minn,
sagði Jim — tsskápurinn t.d. og raf-
magnsklukkurnar og...
— Þvottavélin og ryksugan, greip
Roy fram í.
Það var bankað á útidyrnar og Jim fór
fram til að opna. Það voru Hutching-
hjónin. Ellen var með plastpoka í
hendinni og Hutch var með stóra lukt.
38 Vikan 27. tbl.