Vikan - 05.07.1979, Blaðsíða 47

MÁI.ÁI.IÐÁI?
„Mér datt það í hug,” andvarpaði
hún. „Þú getur fengið sendiferðabílinn,
Nick. Ég þarf hann ekki í dag.” Hún
sagði ekki fleira. Allt annað hafði verið
sagt kvöldið áður.
Nick lauk við morgunverðinn og
Jimmy Nadolig kom inn. Hann var í
hvítu, stutterma sportskyrtunni sinni,
sem stakk mjög í stúf við svart hörund
hans.
„Þarfnast þú einhverrar hjálpar, hr.
Dexter?” spurði hann án þess að
minnast á heimsókn Farsons.
Nick hellti hugsandi í annan bolla.
„Þaö getur verið að ég verði í burtu
um tíma, Jimmy,” sagði hann lág-
mæltur. Aðeins forhengið skildi þá frá
Madge sem var að undirbúa opnun vín-
stofunnar. „Ef af því skyldi verða, vildir
þú þá lita eftir hundinum mínum fyrir
mig?”
„Alveg sjálfsagt, hr. Dexter. En gæti
ég ekki komið með þér.”
Nick brosti. „Mér þætti gaman að því,
Jimmy. En þú ert í fullu starfi hér við að
gæta Madge.”
Vonsvikinn drakk Jimmy kaffiðsitt.
Þegar Nick var að fara kallaði Jimmy
á eftir honum.
„Hafðu engar áhyggjur af hundinum,
hr. Dexter, né heldur frú Goddard.”
Nick kinkaði kolli. „Þakka þér fyrir.
Það er eitt í viðbót. Gætir þú haldið eftir
öllum tómum bjórdósum á barnum? Ég
kem til meðað þarfnast þeirra.”
Jimmy kinkaði kolli.
Ánægður stóð Nick upp og gekk út.
Morgunhitinn var þegar orðinn óbæri-
legur.
Nick var fljótlega kominn út úr
Kilumba og ók nú eftir moldarveginum
og söng með sjálfum sér. Það var langt
síðan hann hafði sungið. Hann stansaði
ekki fyrr en hann kom til bensínstöðvar
Selkirks, hundrað kílómetrum fyrir utan
Kilumba.
Hann stansaði við dælurnar. Tveir
bílar biðu þegar og ungur einsamall
Afríkumaður dældi bensíni, eins og
dagurinn í dag entist til eilífðar.
Nick steig út úr bifreiðinni og gekk
ákveðinn upp að afgreiðslustöðinni —
himnesku kofahrófi.
Skyndilega flaug hurðin upp og bál-
reiður eigandinn gekk út.
Hann var stærsti maður sem Nick
þekkti. Þykkar kakibuxurnar voru nógu
efnismiklar fyrir tvo. Blettótt, hvít
skyrtan huldi hann eins og bjöllulaga
tjald.
„Hvaða fj. . . læti eru þetta?” urraði
hann og rautt andlitið blikaði.
Nick stansaði með hendur á mjöðm-
um. „Taktu af þér þessi gleraugu, Lilli
Selkirk. Þau eru aðeins fyrir skrifborðs-
vinnu!”
Maðurinn stansaði steini lostinn og
reif af sér gleraugun. Síðan breiddist
breitt bros yfir allt andlitið.
„Nick!” hrópaði hann ánægður.
„Skrattakollurinn þinn!”
Þegar Lilli var búinn að kreista hönd
Nicks og berja hann á bakið, settust
mennirnir tveir inn á skrifstofuna og
drukku kaldan dósabjór.
„Hvernig ganga viðskiptin?” spurði
Nick og setti frá sér tóma bjórdósina.
Lilli gretti sig, kreisti saman bjórdós-
ina í hnefa sér og fleygði henni í bréfa-
körfuna.
„Ég skil,” sagði Nick og brosti lítil-
lega. „Hvernig gengur lífið?”
Lilli gretti sig. „Ég er að deyja úr
leiðindum, Nick,” sagði hann. „Ég ligg
vakandi á næturnar og rifja upp gömlu
dagana: átök, spenningur — peningar.
Manstu eftir látunum i Fort Lamy þegar
við hittum Stef?”
„Það er ekki svo langt siðan, Lilli.”
„Um það bil milljón ár,” gamli
samherjinn hans var dapur.
Nick virti fyrir sér skrifstofu-ómynd-
ina og pappírshlaðið skrifborð Lilla.
Það er eins og það hafi komist i
pappírana þína,” sagði hann og flissaði.
„Pappírsvinna!” Lilli bandaði frá sér
með viðbjóði. „Ég get v,rið án pappírs-
vinnu! Ég get veriðán bensíndæla!”
„Gott!” sagði Nick. „Ég er með vinnu
fyrir þig.”
Það glaðnaði yfir Lilla af áhuga.
„Meiri læti, Nick?”
„Sex þúsund pund fyrir að fara í smá
sendiferð.”
Lilli blistraði lágt.
„Hvar?”
„Yfir landamærin. Njongwe.”
Stóri maðurinn reis upp í stólnum.
„Njongwe? Fyrir fyrri rikisstjórn?”
Nick hristi höfuðið. Hægt og skýrt
sagði hann frá heimsókn Farsons og Lilli
hlustaði þungbúinn.
„Svo auðvelt er það nú,” sagði Nick
aftur. Barbara Farson horfði sviplaus á
þá.
Hann lét myndina aftur í vasann.
Bílaleiga / þjóðbraut
★
Úrval af gasáhöldum, Ijós,
hellur o.fl.
Gasafgreiðsla.
SÖLUSKÁIINN ARNBERGI
r 800 SELFOSS — P.O. BOX 60
SlMAR 1685 - 1888
Lada
sport
„Þetta virðist of gott til þess að vera
satt, Nick,”sagði Lilli.
Nick hristi höfuðið. „Það hélt ég í
upphafi. En Farson er rikur maður.
Dæmdu um það sjálfur í kvöld. Við þrír
hittum hann þá. Ef þú og Stef efist. . .”
Hann þagnaði. „Hvað er að, Lilli?”
Augu stóra mannsins urðu dekkri.
*7. tbl. VlKan 47