Vikan - 22.11.1979, Qupperneq 45

„Það var eitthvað sem stakk mig við
þetta allt saman. Ó, já. Hvers vegna
skyldi hún hafa ekið bílnum. Hvers
vegna ætli hann hafi ekki gert það. Þetta
var bill John Kendricks. Það stóð þarna.
En hún ók bílnum og ók honum á tré,
sem stóð við veginn. Hún lést víst sam-
stundis.”
„Leiðindamál,” samþykkti Bruce. Svo
bætti hann allt í einu við: „Hvað var
hún gömul?”
„Þrjátíu og tveggja. Og hann er víst
þrjátiu og átta ára. Fay er sjö árum
eldri. Hún ól hann vist upp að mestu
leytieftiraðmóðir þeirra dó.”
„Og Noel?”
„Já, og Noel auðvitað. En það var
John sem var ekki nógu hraustur sem
barn.”
Allt í einu virtist Bruce missa
áhugann og sagði: „Jæja, en Claire, ég
verð að ná morgunvélinni til Walushi á
morgun svo að ég verð að drifa mig.”
Hann lagði handlegginn utan um hana
og brosti. „Hvað á ég að færa þér þegar
ég kem aftur, elskan? Hlébarðaskinn?
Hann brosti striðnislega. „Þú ert alltaf
jafnákveðin?”
„Já. Og ég hef ekki hugsað mér að
skipta um skoðun á næstunni. Mér
finnst það vera óhugnanlegt að dýr skuli
vera drepin aðeins vegna skinnsins.”
„Ég þori að veðja að þú myndir ganga
með minkaslá ef ég gæti keypt hana
handa þér,”sagði hann.
„Nei, það myndi ég aldrei láta mér
detta í hug að gera. Komdu nú, ég skal
fylgja þéraðbilnum.”
AÐ var á meðan Bruce var að
heiman að Claire fékk martröðina aftur.
Hún hafði verið laus við hana nógu
lengi til að hætta að óttast hana þó að
hún myndi allt of vel eftir þeirri
seinustu.
Það hafði verið i júli. Tunglið hafði
verið fullt og gulnaðar greinar
palisandertrésins skrjáfuðu á
glugganum, þegar hún reyndi að sofna.
Fölt tunglskinið skein beint i augu
hennar.
Claire hafði staðið upp og dregið
gardínurnar fyrir svo að dimmra yrði i
herberginu. Síðan hlaut hún að hafa
sofnað. Draumurinn byrjaði á sama hátt
og venjulega.
Fyrst opnuðust svefnherbergisdyrnar,
ekki með hávaða en heldur ekki varlega.
Dermott hafði aldrei verið mikið fyrir
að læðast um, jafnvel ekki á næturnar
— og þær voru margar — þegar hann
kom heim eftir að hún var farin í rúmið.
Áður en hann dó hafði hann, ásamt
Tim Reilly sem vann hjá Makelia
Times, rekið útvarpsstöð sem sendi út til
klukkan ellefu. Þeir höfðu tekið þrjú
kvöld hvor, og sleppt sunnudeginum.
Það var alltaf nóg að gera og Dermott
hafði haft það fyrir vana sinn að aka til
klúbbsins og fá sér í glas á eftir.
Það sem oftast skeði var þó að hann
fylgdi þeirri stúlku sem hann daðraði við
í augnablikinu heim. Sjálfur kom hann
fyrst heim undir morgun.
1 byrjun var draumurinn ósköp
venjulegur. Dyrnar að svefnherberginu
opnuðust eins og venjulega, smellurinn í
lokunni þegar hurðinni var lokað. Síðan,
á meðan Claire hlustaði eftir hreyfingu í
sængurfötunum, breytti draumurinn um
svip.
Því ekkert hljóð heyrðist, ekkert
annað en kliður greinanna sem bærðust
við gluggann. Á þessu stigi draumsins
reyndi hún alltaf að vakna, áður en
Dermott væri kominn að rúminu og
stæði þar við hlið hennar. Hann starði á
hana á undarlegan hátt, höfuð hans
hallaði lítið eitt og hann renndi
fingrunum í gegnum hárið.
Þetta var nákvæmlega eins og Der-
mott hafði staðið — aðeins vatnið gerði
drauminn að martröð. Það virtist vera
alls staðar; stundum fann hún jafnvel
dropana lenda á sér. Það lak úr hári
hans, niður á axlimar og lak síðan fram
af nefbroddinum og af eyrnasneplunum.
Hann lyfti höndunum, eins og til að
gæla við hana, og vatnið streymdi niður
úlnliði hans og ermar. Síðan, þegar hún
gat ekki afborið þetta lengur, tók móðir
náttúra málin í sínar hendur og hún
vaknaði.
Þannig hafði þetta gengið til, þar til
47* tbl. Vikan 45