Vikan - 05.06.1980, Síða 25

Framhaldssaga
hann fór í viðtöl. Hann teiknaði hring í
kringum þær auglýsingar sem honum
fundust áhugaverðar. gerði lista.
heimsótti vinnumiðlunarskrifstofur. En
þetta reyndi á taugarnar. Suma dagana
gerði hann ekkert af viti fram að hádegi.
en þá gat hann farið að hringja til vinnu-
miðlananna. En hann hélt áfram þeint
leik að klæða sig á morgnana og vera
öðru vinnandi fólki samferða í bæinn til
bókasafnsins, jafnvel þótt hann gerði
ekkert þar nema lesa blöðin. Og á bóka-
safninu á 42. götu var jafnvel ekki leyfi-
legt að lesa blöðin. Bókaverðirnir gáðu
meira að segja í töskur — hann varð að
lauma blöðunum inn. Hann færði bæki-
stöðvar sinar til annars bókasafns þar
sem fólk mátti lesa blöðin og bauð meira
að segja sjálft upp á blaðNeytendasam-
takanna. Þar gat hann eytt timanum við
að kynna sér vörur sem hann mundi
aldrei kaupa.
Starfsmaður hjá atvinnuleysistrygg-
ingunum heimtaði að fá að vita hvað
hann hefði gert daginn áður til að út
vega sér vinnu. Hvað hafði hann hringt
til margra. hversu mörg viðtöl hafði
hann farið i og gat hann sannað það?
Hann hafði eytt öllum deginum á bóka-
safninu og hringt i tvo atvinnurekendur.
— Af hverju reynið þér ekki að vera
sveigjanlegri, herra Kramer? Hvers
vegna viljið þér t.d. ekki reyna að selja
gluggahlifar? spurði maðurinn.
— Það er nú frekar takmörkuð at-
vinnugrein. Veturnir verða stöðugt
hlýrri, það er stöðugt minni munur á
árstiðum.
— Á þetta að vera einhver kaldhæðni.
herra Kramer?
— Ég er að leita mér að vinnu. Mig
skortir fé. Vitið þér nokkuð hvað pakki
af kornflögum kostar?
— Þaðerekki þaðsem skiptir máli.
— 53 sent og þetta eru eins og loft-
bólur.
Hann samþykkti kröfur Teds um at-
vinnuleysisbætur. en með þó nokkurri
illgirni. Ted vissi að þeir fylgdust með
honuni. Hann varð að fara í langa biðröð
viku hverja til að fá viðtal við rétta aðila
og sanna að hann ælti rétt á bótum.
Hann reiknaði út að hann þyrfti 425
dali á viku til að draga fram lífið — húsa-
leiga, hiti. rafmagn. fatahreinsun, kaup
Ettu, niatur. Hann fékk 95 dali á viku i
atvinnuleysisbætur. Hann hafði átt
nógu erfitt með að láta endana ná
saman á meðan hann vann. Hann hafði
aldrei getað lagt neitt til hliðar. en átti að
visu 1800 dali i banka. Það mundi duga
til tveggja mánaða.
Hann sagði Ettu að hann væri at-
vinnulaus, enda var hún löngu búin að
sjá það. Hún bauðst til að bíða eftir
kaupinu sínu þar til hann fengi vinnu,
en hann vildi heldur halda áfram að
borga henni. Hann hafði enn ekki sagt
Billy tíðindin. En það var fátt sem fór
fram hjá brúnu augunum hans.
— Pabbi, varstu rekinn?
— Af hverju heldurðu það?
— Þú ert svo oft heima. Alveg eins og
i Steinaldarmönnunum. Fred var heima
af þvi að hann var rekinn.
— Veistu hvað það þýðir að vera
rekinn?
— Þú hefurenga vinnu.
— Ég var ekki beinlínis rekinn. Fyrir-
tækið sem ég vann við flutti og nú er ég
að leita að annarri vinnu.
— Ó!
— Ég fæ bráðum vinnu.
— Geturðu þá leikið við mig á
morgun.
— Það væri betra fyrir mig að leita að
vinnu, Billy.
— Nú voru sex vikur siðan hann
missti vinnuna. Og hann var farinn að
leita hófanna hjá lélegum útgáfufyrir-
tækjum sem hann fann í fyrirtækjalist-
anum sinum.
William Kramer varð fimm ára.
Afmælisdagurinn hans markaði eins árs
tímamót i lifi þeirra frá brottför
Jóhönnu. Ted hélt afmælisveislu.
Samkvæmt óskum Billys keypti hann
Batmanköku og bauð sex bestu vinun-
um. Ted komst að því að smágjöf og
smáafmælisboð fyrir lítið barn kostaði
38 dali.
Hann velti þvi fyrir sér hvort hann
ætti að fá sér bráðabirgðavinnu sem
afgreiðslumaður i búð eða símamaður
en þá missti hann atvinnuleysisbæt-
urnar. Og það borgaði sig ekki að vinna
aðra vinnu en hann var vanur.
Peningarnir runnu honum úr greipum.
Það var svo dýrt að lifa.
— Svo þú misstir vinnuna. Ahhh!
Hann hafði ekki ætlað sér að segja
foreldrum sínum frá atvinnumissinum
fyrr en hann væri búinn að fá nýja
vinnu. En þegar móðir hans spurði hann
hreint út hvernig honum liði gat hann
ekki verið svo óheiðarlegur að segja vel.
þó hann vissi að það væri ólikt hampa-
minna.
— Fyrirtækið fór á hausinn. mamma.
Við misstum öll vinnuna. En ég er að
leita mér að annarri vinnu og fæ ábyggi-
lega eitthvað.
— Hann var rekinn. Rekinn!
Faðir hans kom í simann.
— Ted. varstu rekinn? Hvers vegna
varstu rekinn?
— Hlustaðu nú á mig. pabbi. Fred
Flintstone var rekinn. Ég var bara látinn
fara.
— Hver varrekinn?
— Fyrirtækið varselt.
— Hvers vegna fékkstu samt ekki að
halda vinnunni? Þú hlýtur að hafa
staðið þig illa úr því að svo var ekki.
— Þeir vildu ekkert af gamla starfs-
fólkinu. Réðu bara nýtt i staðinn.
— Og hvað nú?
— Ég finn mér eitthvað að gera.
— Hann var rekinn. Ahhh!
Móðir hans var búin að finna gamla
tóninn.
— Ted, þú átt barn sem þú þarft að
sjá fyrir og þú þarft að borga þessari
manneskju. Og lífið er hreint ekki
ókeypis nú á dögum. Og Guð hjálpi
barninu ef eitthvað kemur fyrir þig. Og
þú atvinnulaus! Hvað ætlastu eiginlega
fyrir?
Ted varð ekki var við að hún hefði
gleymt neinu úr gömlu rullunni. Hann
batt enda á samræðurnar með þvi að
fullvissa hana um að hann og þeir sem
væru upp á hann komnir mundu lifa
þetta allt af. Faðir hans æpti úr hinum
endanum að hann ætti kannski að drifa
sig til Flórída og gerast leigubílstjóri.
það byggju svo mörg gamalmenni þar
sem væru fótaveik og gætu ekki ekið
sjálf. Leigubilstjóri hlaut þvi að hafa
góðar tekjur á slikum stað.Ted fannst
hann gera heldur lítið úr sér með þessum
ráðleggingum.
Starfsstúlka hjá vinnumiðlun einni,
sem hafði tekið honum tveim höndum
og fullvissað hann um að hún yrði búin
að útvega honum vinnu innan viku,
hafði ekki haft samband við hann í þrjár
vikur. Og nú var sumar i nánd. Fólk
skipti ekki um starf á þessum árstima.
það vildi ekki missa af sumarleyfinu. Og
nú voru bara 900 dalir eftir i bankanum.
— Fjandinn sjálfur, Billy! Ég sagði
þér að hypja þig. Ég er búinn að leika
við þig. Ég lék við þig i heilan klukku-
tima eftir kvöldmat. Ég get ekki leikið
meira við þig. Farðu og skoðaðu
einhverja bók.
— Ekki æpa á mig!
— Ekki skæla!
— Ég er ekkert að skæla.
— Farðu nú! Leiktu þér i herberginu
þínu.
Hann þreif til hans og fór með hann
út úr svefnherberginu. Hann greip svo
fast um handlegg hans að fingur hans
skildu eftir sig merki.
— Þú meiðir mig!
Billy fór aðgráta.
— Ég ætlaði ekki að meiða þig. En ég
vil ekki að þú sért alltaf að nauða i mér.
Reyndu að leika þér einn og láttu mig i
friði.
Fyrir hann var vinnan fyrir öllu.
Honum fannst hann ekki hafa neina sér-
staka hæfileika. Það hafði tekið hann
mörg ár að komast á rétta hillu i
auglýsingunum. Þar gat hann nýtt
hugmyndir sínar. Vinna hans. fötio.
hálsbindin. nafnspjaldið. einkaritararnir.
nýtískulegar skrifstofur. kaupið sem hélt
í honum lifinu, áreynslan við að gleyma
Jóhönnu, leitin að heimilishjálp. allt
þetta hafði haldið honum gangandi.látið
tímann líða. Án vinnu var hann einskis
nýtur.
Barnið bætti ekki úr skák. Billy var
svo gjörsamlega háður honum. Hann
hafði áður misst vinnuna en aldrei haft
jafnmiklar áhyggjur af því og nú. Ef Ted
Kramer hrökk upp á nóttunni liðu
margar klukkustundir þar til honum
tókst aftur að festa svefn.
Hann var byrjaður að fara annan
hring til sömu vinnumiðlananna. Þær
höfðu jafnvel týnt kortinu hans, gátu
ekki fundið lifshlaup hans eða höfðu
hreinlega gleyntt honum vegna alls þess
fólks sem var nýtt á lista og hafði misst
vinnuna síðan hann kom við síðast. —
Hvenær sögðust þér hafa komið. herra
Kramer?
Billy langaði til að hjálpa honum og
huggaði hann með samlikingum úr
heimi teiknimyndanna.
— Manstu þegar Fred Flintstone var
rekinn?
— Já, þú sagðir mér frá því.
— Veistu. ég var að horfa á
Steinaldarmennina og Fred er búinn að
fá vinnu? Er það ekki gott. pabbi? Það
þýðir að þú færð lika vinnu.
Hann fékk fréttir af Jim O'Connor.
Hann hafði farið til Evrópu ásamt konu
sinni en ákveðið síðan að reyna sig enn
einu sinni í starfi áður en hann kæmist á
eftirlaun. Hann hafði fengið vinnu hjá
tímariti sem hét „Karlmannatiskan".
O’Connor vildi fá að vita hvort Ted væri
enn „úti í kuldanum". „Úti í
kuldanum" var afskaplega óviðeigandi
samliking þar sem hitinn náði tæplega
40 gráðuni þennan dag og Ted hafði
þrammað i hitamollunni til að tala við
forráðamenn iðnaðarblaðs nokkurs.
O’Connor sagði honum að hann hefði
lengst verið atvinnulaus i kreppunni
kringum 1950. Þá hafði hann verið „úti
i kuldanum" í heilt ár. Þetta var ekki
mikil uppörvun fyrir Ted.
O'Connor var svo nýr í starfi að hann
gat ekki lofað honum neinu. En hann
vildi gjarnan fá Ted í vinnu ef honum
tækist að fá leyfi til þess. Og ef Ted gæti
beðið i mánuð meðan hann reyndi að
koma þessu i kping.
— Þetta tekur allt sinn tíma. Við
sk^lum tala saman seinna.
— Lofaðu mér bara að þú takir ekki
einhverja skítavinnu áður en mér tekst
að koma þcssu í kring.
Hann átti nú 600 dali í bankanum.
Iðnaðarblaðið hafði áhuga á að ráða
hann fyrir 19000 dali á ári, þeir gátu
kannski hækkað það upp i 20.000. Það
var lægra kaupen hann hafði áður haft.
Framhald í nœsta blaöi.
23. tbl. Vikan 25