Vikan - 05.06.1980, Síða 44

Framhaldssaga
molaaugu lýstu yt'ir grimmdarlegum
hræfuglanefjum, andlit ránfugla á
mannlegum líkömum.
„Bet,” hvíslaði hún. „Þú sagðir mér
ekki —”
Betty nötraði og skalf við hlið hennar.
Hún hvíslaði á móti: „Ég vissi þetta
ekki. Ég sver það, Júlía, ég vissi þetta
ekki. Þetta hlýtur að vera hugmynd f
Bills.”
1 daufri birtunni frá einu kerti voru
áhrifin ólýsanlega uggvænleg. Augun
glömpuðu rauð. Grimmdarleg nefin,
sveigð og hvöss eins og vopn, virtust
reiðubúin að tæta og rífa. Skyndilega fór
hópurinn að hreyfast, fljótandi, eins og
hann fylgdi ákveðnu hegðunarmynstri.
Hann myndaði hring, og stúlkurnar
tvær stóðu i honum miðjum.
Bet sagði: „Mamma —” einu sinni,
síðan þagði hún. Júlía snerist hægt í
miðum hringnum, umkringd grímu-
klæddum andlitum. Stofudyrnar voru
enn opnar og Mollie stóð þar enn, en nú
var órofin röð haukhöfða vera á milli
þeirra.
„Mike,” hvíslaði hún með sjálfri sér.
„Ó, Mike —”
Verurnar — hún gat ekki hugsað sér
þær mannlegar — gáfu ekkrfrá sér neitt
hljóð. Þær mynduðu aðeins hringinn
umhverfis þær, stóðu svo, biðu, þögular,
eftirvæntingarfullar. Eins og hrægamm-
ar, hugsaði hún, sem bíða eftir bana-
stundinni.
Nú var orðið svo hljótt í herberginu,
að hún greindi hjartslátt sinn. Jafnvel
trumbuslátturinn frá borðstofunni var
þagnaður. Mollie stóð í dyragættinni og
benti þeim að koma fram aftur. Júlía tók
í höndina á Bet og reyndi að ryðja sér
braut gegnum raðir veranna. En enginn
vék. Hún lagði hönd á öxl, vissi ekki
hvort þetta var karl eða kona. Veran var
i dökkum buxum og víðri svartri mussu.
Hún tók allt i einu eftir því, að hin voru
öll eins klædd. Óttinn náði á henni sterk-
ari tökum, hún hristi handlegg verunn-
ar, en röðin hélst órofin. Enginn sagði
neitt.
Júlía var orðin reið, og hrfcðsla henn-
ar jókst stöðugt. Nú teygði hún upp
báðar hen^Jur og greip í tvo stóra og
hvassa gögga. Hún ityndi að ná þeim af.
Þegar grímurnar væru fallnar, gat hún
að minnsta kosti séð, hverjir það voru,
sem léku þennan Ijóta leik . . .
En það var eins og allt í einu kæmi
vindur, napur gustur, sem lamaði vöðva
hennar af ótta. Með honum barst hvísl,
þrusk, eins og vindurinn skrjáfaði í
löngu dauðum laufum eða þurrum leif-
um gamalla beina.
Gíggarnir voru fastir. Það var rétt
eins og þeir væru ekki grímur, heldur
hlutar af verunum. sem stóðu í vegi fyrir
henni. Logandi augun störðu illgjörn á
hana. I rökkrinu sá hún glöggt birtuna,
sem brann djúpt innra með þeim, log-
andi glóð, sem virtist tæta hugar-hold
hennar að kviku. Önnur veran lyfti
hönd að öxl hennar, en áður en hún náði
taki heyrðist óp frá dyragættinni og hún
hætti við.
Inn í herbergið kom beinagrindin með
skakka brosið.
,.ln nomine Béelzébuth. "sagði hún og
gerði merki öfuga krossins. ,.In nomine
Lucifer. In nomine Aastaroth ..."
Hvískrið þagnaði. Það varð önnur
löng og djúp þögn. Það var eins og tím-
inn hefði numið staðar og héngi ein-
hvers staðar milli fortíðar og framtiðar.
Veran með glóandi augun stóð kyrr og
teygði hendurnar enn í átt til hennar, en
magra svartklædda veran sagði hvasst:
„Hleypið henni hjá! I nafni hins eina
Guðs.”
Þögn, síðan svaraði kór radda:
„Guðinn eini hefur tvö andlit.”
„I nafni andlits hins illa. hleypið
henni hjá."
Hvískrið hófst á ný. Lágt skrjáfið i
brotum tímans. Aftur hóf trumbuslátt-
urinn að dynja á eyrum hennar. Andar-
tak virtist veran ekki ætla að hlýða. En
svo féllu armarnir að siðum hennar, og
hún vék frá. Beggja vegna við hana
hreyfðust félagar hennar. Júliu var
opnuð leið.
Og nú var hún ofboðslega hrædd.
Hún fékk greiða leið að ganga til dyra
með skelfdri vinkonu sinni. En hún gat
ekki hreyft sig. 1 gættinni var ókunnugi
og uppþornaði maðurinn með undna
andlitið, og löngun hennar til að komast
burt frá fullu herberginu virtist skyndi-
lega hverfa fyrir ótta við háðslega bros-
andi manninn, sem virtist gerður af litlu
öðru en skuggum, en hafði þó vald, sem
verurnar með goggana hlýddu.
Kertið flökti, og skuggarnir titruðu á
veggjum og lofti. Hundrað augu brunnu
rauðallt umhverfis hana.
„Júlía!" þetta var rödd Mollie frammi
á ganginum.
„Betty!”
Betty kipptist ósjálfrátt við, en hún
stóð áfram við hlið Júlíu. Hún tók enga
ákvörðun, hreyfði sig ekki fyrr en Júlía.
Enn minnti hún sjálfa sig á, að þetta
var bara veisla á heimili vinafólks henn-
ar. Veisla, sem gerð var eftir Ijótri hug-
MEYJAR-
FDRNIN
mynd, en samt bara veisla. Bill átti hug-
myndina, svo mikið var vist. En nú gerði
hún sér grein fyrir því, að hún var enn
ekki búin að hitta Bill. Bara Mollie og
Betty og draugalega manninn, sem
virtist hafa eitthvert vald í þessu húsi.
En hvar var þá Bill? 1 borðstofunni.
þaðan sem óstöðvandi trumbusláttur-
inn, sem fyllti húsið. virtist koma? Bet
sagði um Ijósin: „Hugmynd Bills. Þetta
á að gera vinalegra andrúmsloft eða eitt-
hvað.” Og flissaði óstyrk: „Það hefur
þegar gert það. Þau eru farin að hátta sig
i borðstofunni . . .”
Fyrst þegar Mollie kom upp, sagði
hún: „Bill villfá ykkur..."
En hvar var Bill? Var hann einn af
grímuklædda hópnum? Eða var hann að
finna í trumbuslættinum i borðstofunni.
þar sem — ef Bet skyldi trúa . ..?
Minningin um síðustu heimsókn
hennar á stofuna til Bills skyggði enn á
tilhugsunina um hann, sem venjulega
var svo róandi. Einhvers staðar var eitt-
hvað öðruvísi en það átti að vera.
Hræðilega, ógurlega öðruvísi.
"En hvað?
Skyndilega tók hún ákvörðun. Hún
setti munninn fast að eyra Betty og
hvíslaði: „Þegar ég fer af stað, kemur þú
með mér. Og vertu snögg. Þegar við
komum í anddyrið. skaltu hlaupa!
Hlauptu eins hratt og þú getur að úti-
dyrahurðinni. Við skulum koma okkur
burt af þessu vitleysingahæfi."
Bet leit þannig á hana, að það gat
merkt hvað sem var. En það var enginn
tími til rökræðna. Hún greip þétt um
úlnlið Bettyar með hægri hendi sinn og
sagði: „Nú, Betty!”
Hlið við hlið gengu þær hratt gegnum
opið í röð veranna með goggana. Svart-
klædda likið, skugginn með háðsbrosið,
steig til hliðar. Mollie stóð i anddyrinu
með spenntar greipar.
Þær ruddust fram hjá henni og hlupu
Ferskleiki
etnkenmr kivlttwkm frú KrS. Norcf’i.
bú ftert) oll hcimilistœkin i somu nlu'silcf’u
lízkulitunum frú \umu frumleiúunilu.
Tryggur heimilisvinur
EINAR FARESTVEIT & CO. HF.
BERCSTAÐASTRÆTI 10 A
Sími 16995.
44 Vikan 23. tbl,