Vikan - 14.08.1980, Qupperneq 11

prenging tœtti f sundur flugvölina
gar hún var komin f loftið . .."
demant. Ég fór með honum í
demantaverslun og hlustaði á [regar
gimsteinasalinn lýsti steininum.
Allir demantar hafa einhvern galla
sem gerir kleift að gefa nákvæma
lýsingu á þeim. Gimsteinasalinn sagði
að þessi hefði galla „klukkan 8:45” en
staðsetning gallans miðast við úrskífuna.
Bill sagðist ætla að koma steininum til
Ródesíu óséðum. Ég sagðist ekki vilja
koma nálægt neinu slíku. Hann faldi
steininn I gullhring sem hann bar. Ég
hafði hitt starfsmannastjórann i Lesotho
og hann ætlaði að láta mig vita hvort ég
fengi vinnu svo að ég sneri aftur til
Ródesíu með Bill.
Við keyrðum til Ródesíu og ekkert
skeði á landamærunum. Þrem vikum
síðar fékk ég orðsendingu frá
starfsmannastjóranum i Suður-Afríku
um að starf væri fyrir hendi í
Swazilandi.
Til að fara til Swazilands þurfti ég að
fara til næstu borgar I Ródesíu, borgar-
innar Búlaveijó. til að fá ferðaleyfis-
stimpil i vegabréfið. Ég gat ekki komist
úr vinnunni og af þvi að Bill hafði sagst
vera á leið til Búlaveijó bað ég hann að
ná fyrir mig I ferðaleyfisstimpilinn fyrir
mig.
Skömmu síflar lauk ég
náminu í einkaritaraskólanum
og hélt við svo búifl til Ítalíu,
en þafl er önnur saga. Til
íslands kom 6g aftur I ágúst
árið 1979.
Rfkislögreglan grípur Bill
Bill tók því við vegabréfinu mínu.
Áður en hann hélt af stað til Búlaveijó
kom hann við hjá gimsteinasala til að
selja gimsteininn sem áður var minnst á.
Þegar þeir voru að ganga frá kaupunum
birtist allt í einu rikislögreglan. Hún
nefnist Special Police Association (SPA)
og líkist helst þeirri alræmdu SS í Þýska-
landi.
Vegabréfið mitt fannst á Bill og hann
reyndi að koma sökinni á mig.
Gimsteinasalinn hafði samband við mig
og sagði mér að segja lögreglunni að ég
vissi ekkert um þeirra viðskipti.
Ég fór að ráðum hans og sagðist
aðeins hafa beðið Bill að útvega mér
ferðaleyfi I vegabréfið. Bill hélt greini-
lega að ég hefði kjaftað frá og hótaði
mér öllu illu. Ég vann áfram I Victoria
Éalls í þrjár vikur. Á meðan lét
lögreglan mig hafa tvo lífverði vegna
hótana Bills.
Dómsrannsókn fór fram fyrir luktum
dyrum og þar hélt Bill því fram að ég
væri samsek en ég sagðist ekkert hafa
vitað. Yfirheyrslan tók þrjá og hálfan
tíma og ég hef aldrei verið eins hrædd á
ævinni. Ég var beðin að lýsa demant-
inum en hafði ekki rænu á að muna hina
nákvæmu lýsingu.
Þegar ég kom út úr dómsalnum sagði
einn lögreglumaðurinn við mig að ég
hefði aðeins þurft að gefa lýsingu á
demantinum, þá hefðu verið fengnar
sannanir fyrir sekt Bills. Þá mundi ég
eftir lýsingunni „klukkan 8:45” og ég
sagði eins og var. Þar með hafði
lögreglan nægarsannanirgegn Bill.
Daginn eftir yfirgaf ég Ródesíu fyrir
fullt og allt. Endapunktinn rak rikis-
lögreglan með því að láta leita svo vand-
lega i farangri mínum á flugvellinum að
brottför flugvélarinnar seinkaði um
tuttugu mínútur.
Þrem mánuðum siðar frétti ég um
afdrif Bills þegar ég var að vinna í
Swazilandi. Þangað kom nýr starfs-
maður sem áður hafði unnið i Victoria
Palls. Hann sagði mér að þegar átti að
handtaka Bill vegna demantasmyglsins
hefði hann orðið fyrri til og framið
sjálfsmorð með því að skjóta sig I
hausinn.
Leiðarlok í Afríku
— I Ródesíu spila bara hvítir menn I
spilavítunum. í hinni kalvínsku Suður-
Afríku leyfist mönnum að stunda
veðmál en peningaspil er hins vegar
bannað svo að þar spila svartir menn I
ólöglegum spilavítum.
Ég ætlaði að framfleyta mér með
náminu I S.uður-Afríku með því að vinna
I ólöglegu spilavíti. Ég fékk vinnu I einu
slíku en þegar tvær vikur voru liðnar
birtist lögreglan skyndilega og gerði
spilavitið upptækt. Mér tókst að sleppa
burt óséð.
t tvo og hálfan mánuð var ég atvinnu-
laus og var komin á vonarvöl þegar ég
loks fékk vinnu I öðru ólöglegu spilavíti.
Viku síðar kom lögreglan þangað og ég
var tekin föst.
Ég gaf upp falskt nafn og heimilisfang
en eigendur spilavitisins greiddu allar
sektir á staðnum.
Enn vann ég á sama stað I 3 vikur'en
þá vgr komið að skólafríi og ég fór til
Lesotho til að tryggja mér atvinnu þar
um helgar í því skyni að hætta vinnu I
Jóhannesarborg.
Eftir að ég kom aflur til Jóhannesar-
borgar frá Lesotho vann ég l dag
i spilavitinu og þá kom lögreglan. Ég gaf
enn upp falskt nafn og eigendur borguðu
sektir. Svo endurtók sama sagan sig og
nú stjórnaði sami lögregluforinginn
aðgerðinni. „Jæja, hvað heitirðu I dag?”
spurði hann mig.
Mér datt helst í hug að lögreglan hlyti
að fygjast með mér og nota mig fyrir
beitu. Kannski eftirstöðvar af atbui-ðum
i Ródesiu.
Ég afréð því að gefa upp rétt
heimilisfang og viti menn, lögreglu-
foringinn rak upp stór augu. Honum
fannst heimilisfangið greinilega ekki
trúlegt enda sagði hann að það væri
stærsta melluhús I Jóhannesarborg. Þar
hafði ég búið i 9 mánuði alveg granda
laus.
Að vísu hafði ég tekið eftir ýmsu
einkennilegu I fari fólks sem bjó I
húsinu, en þetta hafði mér ekki dottið I
hug. Eftir þetta hafði ég augun heldur
betur hjá mér.
33. tbl. Vikanll