Vikan - 14.08.1980, Síða 51

h-
Myndskreyting: Bjarni Dagur Jónsson
Hann svaraði að hann hefði afráðið að
neita skipuninni. Hann fór, því til
skipstjóra sem reyndi með hægum
orðum að fá hann til að verða drengilega
við því sem af honum var krafist. En
þegar það kom fyrir ekki kom skipstjóri
fram með skipsbókinaog bauð mér að
sækja yfirstýrimanninn til þess að bera
vitni. Og þegar skipstjórinn hafði fært
þetta inn i skipsþókina og lesið það upp
fyrir C'leary. sem viðurkenndi að það
væri rétt. tók yfirstýrimaðurinn við
pennastönginni og skrifaði nafn sitt
undir. En þegar hann var að að skrifa
nafnið sagði Cleary titrandi röddu: ..Ég
ætla mér að gegna skyldu minni þvi nú
þekki ég hinn manninn sem stendur i
sambandi við drauminn.” Og hann leit á
Douglas sem varð fyrst litið á Cleary og
svo á mig, eins og hann vildi segja:
..Hvað á allt þetta að þýða?"
Ég sagði svo stýrimanninum frá
draumnum um leið og við gengum upp á
þilfarið. Hann hló að því að hann ætti
að vera sá sem Cleary hefði þóst sjá í
draumnum. Ég hafði þó slæman grun og
mér var ekki rótt þegar ég fór upp.
En þegar við komum allir upp biðu
hinir hásetarnir eftir skipunum um
hvernig festa skyldi bátinn. Það sem
þurfti að gera var að festa bátinn upp,
svo sjór næði honum ekki, og láta jafn-
framt kjölinn snúa út en til þess þurftum
við að setja tvær kaðallykkjur utan um
hann og festa þær í kaðla á draghjólum
sem voru í reiðanum á aftursiglunni.
Með þvi að strengja á köðlunum átti
okkur að takast að hvolfa bátnum við.
Cleary stökk upp í bátinn til þess að
smeygja lykkjunum utan um hann en
Douglas fór utan á hliðina til þess að
rétta mér lykkjurnar frá Cleary, sem
áttu líka að vera til þess að rétta
fcugstengurnar við. sem voru farnar að
losna lítiðeitt.
Yfirstýrimaðurinn hélt sér með
annarri hendi i járngrindur sem lágu
fram með þilfarinu miðskips. Hann
ætlaði að fara að rétta mér lykkjurnar
þegar manninum sem stóð við stýrið
tókst svo klaufalega til að hann hleypti
skipinu upp í vindinn. Mér varð þá litið
á kulborða og sá stórsjó rísa upp. sem ég
hugsaði að mundi færa skipið í kaf.
Ég kallaði þá af öllum mætti til félaga
minna til þess að vara þá við: „Gætið
að. sjórinn fellur yfir skipið!" Við sem
gátum hlupum yfir að aftursiglunni og
héldum okkur þar dauðahaldi. En til
allrar óhamingju gátu þeir Douglas og
Cleary hvorugur komist til okkar í tíma.
Sjórinn skall yfir skipið með svo miklu
afli að hann fleygði þvi að heita mátti á
hliðina, skemmdi mikið og tók út þessa
tvo menn. Hann tók út bátinn og hvolfdi
honum og braut bugstengurnar. sem
voru úr gildu járni, eins og það hefðu
verið eldspýtur. Cleary hélt sér í bátinn
og skolaðist burt með honum. Douglas
hélt sér í járnhandriðin og reyndi
árangurslaust að komast upp á skipið en
fossfallið ofan af því varð honum ofur-
efli. Hann leit örvæntingarfullu
augnaráði til okkar og hrópaði á hjálp
unt leið og hann missti takið og féll í
sjóinn. Við þorðum ekki að sleppa okkur
og reyna að bjarga honum af ótta við að
okkur myndi líka taka út. Við urðum þvi
að horfa á þá sorgarsjón að félagi okkar
drukknaði án þess að vera færir um að
bjarga honum. Og sama var að segja um
Cleary. Hann hafði undir eins tekið frá
skipinu og var því öll von úti um að
bjarga honum. Fleiri slys höfðu líka
orðið. Maðurinn sem stóð við stýrið
hafði farið úr axlarliði, öxlin hafði slegist
við grindurnar, og annar fóturinn á
skipsdrengnum hafði brotnað á tveim
stöðum.
Þegar mesti sjórinn var runninn út af
þilfarinu fór ég upp eftir siglunni til þess
að sjá hvdð orðið hefði af veslings
félögum okkar sem ég var hræddur um
að væru komnir í kaf. Ég sá hvar
Douglas reyndi árangurslaust að komast
upp á hænsnabúr sem hafði tekið út af
þilfarinu með hænsnunum i. Björgunar-
dufl var líka rétt hjá honum, því við
höfðum fleygt tveimur út. Cleary var að
fara úr olíufötunum og hélt sér uppi á
meðan með því að troða marvaða. Hann
reyndi síðan að komast til Douglasar
sem var ekki syndur og þyngri á sér þvi
hann var mjög mikið klæddur, því veður
var kalt. Cleary hlýtur að hafa verið
afbragðs sundmaður þar sem hann gat
synt i öðrum eins sjógangi. Honum
tókst að ná Douglas og hann reyndi að
hjálpa honum til þess að komast upp á
hænsnabúrið. En rétt á eftir kom
stórsjór sem færði þá báða í kaf og þegar
hann var liðinn hjá sá ég þá hvergi.
Svona urðu þá endalokin. Þeir áttu að
sökkva saman.
Tveimur mánuðum síðar komum við
til Lundúnaborgar og voru þá þrír
mánuðir liðnir frá þvi að við lögðum af
staðfrá Adelaide.
33. tbl. Vlkan 51