Vikan - 26.02.1981, Blaðsíða 42

Höfundur: Guðmundur Sv. Hermannsson
Hann setti pokann frá sér á jörðina og
dró djúpt andann. Sólin skein óhindrað
ofan úr bláum himingeimnum og það
var örlítil gola, nóg til þess að hitinn var
ekki óbærilegur. Það var smárailmur í
loftinu sem blandaðist öðru hverju við
lyktina af nýslegnu grasi. Þetta var lífið.
Hann beygði sig niður að pokanum,
renndi niður rennilásnum á litla hliðar-
vasanum og tók þaðan út kúlu og tí.
Síðan rétti hann úr sér og athugaði
aðstæður. Brautin var ekki mjög löng.
enda holan par þrjú, en hún var mjó og
það varð að gæta þess að kúlan lenti
ekki fram af bakkanum sem var hægra
megin. Hann vissi ekki hvernig var
umhorfs neðan við bakkann. Hann var
hérna í heimsókn hjá kunningja sínum
sem var nýfluttur i kaupstaðinn og þeir
höfðu farið völlinn I fyrsta sinn í gær.
Og í dag var kunningi hans að vinna svo
hann hafði skroppið einn uppeftir. Þetta
var snemma dags og það sást ekki
nokkur sála á vellinum. Það er kannski
eins gott, hugsaði hann og tók járn nr. 5
uppúr pokanum. Hann var að vísu
sæmilegur í golfi en honum var alltaf verr
við að einhver væri að horfa á hann.
Hann stillti sér upp og tók nokkrar
æfingarsveiflur. Golan kom frá vinstri
og hann yrði því að reyna að slá kúluna
eins innarlega og hann gæti og beina
henni þannig uppí vindinn. Hann tók
eina heila sveiflu og færði sig síðan að
kúlunni. Hann sveiflaði kylfunni upp og
aftur niður og ánægður með stefnuna á
högginu lyfti hann kylfunni aftur upp og
sló.
Hann fann bæði og sá, um leið og
hann sló, að höggið var misheppnað.
Hann hafði hitt kúluna alltof utarlega,
eiginlega aðeins með brún kylfuhaussins,
og hann horfði á eftir kúlunni þar sem
hún sveif uppá móti sólinni til hægri.
Hann missti sjónar á henni þegar sólin
glampaði skyndilega i gleraugunum
hans en hann vissi að hún hafði farið
niður fyrir bakkann.
Djöfullinn sjálfur, hugsaði hann. Ég
hélt að ég hefði verið alveg viss um
stefnuna. Ég ætla að vona að andskot-
ans kúlan sé ekki týnd. Helvíti að þetta
skyldi þurfa að koma fyrir á fyrstu
holunni. Ég skil ekkert í þessu hvernig
þetta fór svona. Ég verð víst að fara að
leita.
Hann tautaði við sjálfan sig meðan
hann stakk kylfunni í pokann og setti
hann uppá öxlina. Hann tók af sér
húfuna og þurrkaði með henni svitann
sem sólin og áreynslan sáu um að perlaði
á enninu. Hann gekk af stað niður að
girðingunni sem afmarkaði völlinn og
klifraði yfir. Þaðan var stutt að bakk-
anum og hann horfði spenntur niður.
Honum létti þegar hann sá að fyrir
neðan var grasslétta, sæmilega löng áður
en fjaran tók við. Kúlan hlaut að vera í
grasinu því höggið hafði ekki verið það
fast. Hann gekk að bakkanum og
42 Vikati 9- tbl.
byrjaði að klöngrast niður. Bakkinn var
brattur og hann varð að hlaupa þegar
neðar dró. Þungur pokinn togaði í hann
og hann var orðinn móður þegar hann
var kominn niður á jafnsléttu. Hann
settist í brekkurótina smástund og
jafnaði sig en stóð síðan upp og byrjaði
leitina að kúlunni. Hann var alveg
sannfærður um að hún hefði lent þarna
nálægt. Hann gekk því fram og til baka
meðfram bakkanum og færði sig í átt að
sjónum. Hann hafði tekið eftir stórum
steini sem stóð þarna aðeins neðar og
hann ákvað með sjálfum sér að ef hann
fyndi ekki kúluna áður en hann kæmi að
steininum myndi hann gefast upp og
byrja aftur með aðra kúlu. Þessi steinn
var annars undarlegur þar sem hann
stóð þarna einn. Það voru engir aðrir
steinar nálægt, nema í fjörunni fyrir
neðan, og þeir stærstu þar voru eins og
möl í samanburði við þennan. Það var
líka erfitt að ímynda sér að sjórinn hefði
komið þessum steini þangað. Til þess var
hann of stór og auk þess var tiltölulega
langt niðuraðsjónum.
Þegar hann var kominn að steininum
fann hann skyndilega til einhverrar
vanmáttarkenndar. Allt sem var stórt
hafði þessi áhrif á hann en þó fannst
honum undarlegt að finna fyrir þessu
núna. Steinninn var að visu stór en ekki
svo að hann ætti að valda slíku. Hann
reyndi að hrista þetta af sér og sá í sama
mund kúluna neðan við steininn sjávar-
megin. Hann gleymdi samstundis
vanliðaninni. Sem betur fór skyggði
steinninn ekki á kúluna og ef hann væri
heppinn gæti hann kannski slegið hana
héðan alveg uppá flöt. Hann gekk að
kúlunni og tók af sér pokann. Hann
beygði sig niður og ætlaði að taka kylfu
úr pokanum en varð skyndilega var við
eitthvað á bak við sig. Hann stóð upp,
leit við og krossbrá. Á litlum steini, rétt
uppvið stóra steininn, sat allsnakin
stúlka á móti sólinni. Hún var ung og
Ijóshærð, gullfalleg, og horfði á hann
undarlegu og hálfóræðu augnaráði. Hún
virtist ekkert kippa sér upp við nærveru
hans. Þvert á móti. Hann stóð orðlaus
og glápti á hana og hún virtist kunna því
vel.
— Ég hef verið að bíða eftir þér, sagði
hún loks. Málrómurinn var þægilegur,
svolitið dimmur en skýr.
— Nú, sagði hann. — Hva . . . hvers
vegna?
— Eftir að þessi kúla lenti héma áðan
var það nokkuð eðlilegt að þú kæmir á
eftir.
Hann gat engu svarað en tvisteig
vandræðalega fyrir framan hana. Hann
var orðinn rjóður útað eyrum og i vand-
ræðum sínum sneri hann sér að kúlunni
og horfði á hana smástund. Síðan leit
hann aftur á stúlkuna, sem brosti ein-
hverju fjarlægu brosi.
— Fyrirgefðu, sagði hann og ræskti
sig. en ég verð vist að slá hana héðan til
baka. Er þér ekki sama?
Hún sagði ekkert en brosti ekki
lengur. Óræði svipurinn var kominn í
staðinn. Hann laut niður að pokanum
og tók fimmuna upp. Hann var óstyrkur
og það munaði engu að hann missti
kylfuna úr höndunum á sér. Hann setti
sig í stellingar og sneri baki í stúlkuna á
meðan. Þetta var fáránlegasta aðstaða
sem hann hafði nokkurntímann komist i
og hann vissi áður en hann sló að höggið
myndi mistakast. Hann lagði heldur ein-
hvernveginn ekki í að taka æfingarsveifl-
ur eða miða nákvæmlega, heldur sló
strax. Kylfan snerti rétt efstu brún
kúlunnar og hún valt áfram nokkra
sentimetra. Djöfulsins, andskotans
vesen. Hann leit útundan sér á stúlkuna
en sá ekki hvort henni líkaði betur eða
ver. Hann var orðinn skjálfhentur en
harkaði af sér og stillti sér aftur upp.
Hann yrði að reyna að vanda sig. Það
varð þá að hafa það þó henni fyndist
hann kjánalegur. Hann miðaði nú
kúluna vandlega út og þrátt fyrir að
hann reyndi að taka ekki eftir því fann
hann stöðugt augnaráð stúlkunnar eins
og brenna sig inní bakið á sér. Hann var
nú loks tilbúinn og sló og nú hitti hann.
Kúlan flaug uppí loftið og hvarf yfir
brekkubrúninni. Hann tók aftur ofan
húfuna og þurrkaði af sér svitann, sem
nú var ekki eingöngu sólinni að kenna.
Siðan stakk hann kylfunni aftur i
pokann og sveiflaði honum uppá öxlina.
Hann sneri sér að stúlkunni, sem teygði
sig makindalega móti sólinni, og velti því
fyrir sér hvernig hann ætti að kveðja
hana. Átti hann að láta nægja að kinka
kolli eða ætti hann að segja eitthvað við
hana, jafnvel biðjast afsökunar. En hún
leysti þetta vandamál fyrir hann.
— Ekki fara, sagði hún. — Nú skalt
þú setjast hérna hjá mér.
Hann starði á hana. Setjast niður hjá
henni. Hvernig í ósköpunum stóð á því
að hún vildi það. Hann tók ósjálfrátt af
sér húfuna og strauk yfir vel klippt hárið
en hafðist ekki annað að.
— Svona, sestu niður, sagði hún hálf-
skipandi.
— Ég verð nú eiginlega að halda
áfram, muldraði hann. — Ég ætlaði að
vera búinn með níu holur fyrir hádegi.
Hún sagði ekkert en horfði aðeins á
hann. Hann gat ekki neitað því að
tilboðið var freistandi. Að lokum stóðst
hann ekki mátið, tók af sér pokann og
settist við hlið hennar i grasið.
— Af hverju ferðu ekki úr jakkanum?
Er þérekki heitt?
Jú, þegar hann hugsaði úti það var
ansi heitt og hann stóð aftur upp og fór
úr jakkanum og lagði hann snyrtilega
ofan á steininn. Hún leit á jakkann en
sagði ekkert. Hann settist aftur og hún
lagði samstundis höndina á bringu
hans og fór að hneppa skyrtunni frá.
Síðan strauk hún hendinni yfir brjóst
hans og gældi við hártoppana sem uxu
þar á stangli. Hann vissi í fyrstu ekki
hvernig hann átti að taka þessu, starði
aðeins hálfhissa á hana, en lagði síðan
ósjálfrátt höndina á annað brjóst
hennar. Þetta var einsog draumur.
Hann hafði aldrei lent I öðru eins fyrr.
Hann hafði aldrei verið mikill kvenna-
maður og hann hafði ekki einu sinni
reynt að halda framhjá konunni sinni í
þessi 10 ár sem þau höfðu verið gift.
Hann ætlaði að færa höndina neðar en
þá stöðvaði hún hann og leit í augu
hans. Þetta voru undarlegustu augu sem
FYRIRSÁT
VIÐ FYRSTU
BRAUT
\