Vikan - 26.02.1981, Blaðsíða 13

Framhaldssaga
Teikning: Anna Ólafsdóttir Bíörnsson
halda augunum opnum og mig bar aftur
inn í meðvitundarleysið.
Næst þegar ég vissi af henni greindi
ég andlit hennar glöggt: hvítt og tekið
andlit, en það var andlit Glendu og það
var þétt við andlit mitt. Ég fann varir
hennar strjúkast við vanga minn. Ég
þreifaði eftir hendi hennar og fann hana.
„Ekki bæra á þér, ástin mín,” sagði
hún. „Þetta líður hjá . .. vertu þolin-
móður.”
„Hvað hafa þeir gert þér?” spurði ég
með erfiðismunum.
Handtak hennar varð þéttara.
„Hirtu ekki um mig. Hlustaðu nú á
mig, Larry. Þú verður að koma þeim inn
í bankann. Ég sagði þér að hann væri
djöfull. Þú vildir ekki hlusta á mig. Ó,
ástin mín, hvers vegna þurftirðu að vera
svona sniðugur? Sjáðu bara hvað þeir
æru búniraðgera þér. Ef þú vissir bara
hvað þeir eru búnir aðgera mér.”
Ég lá kyrr og lét sársaukann flæða um
meiddan líkama minn. Mér leið eins og
eitthvað væri brotið innra með mér. Ég
hugsaði um Alex Marsh, sem sat og grét
meðan þeir börðu Glendu. Hann hafði
misst kjarkinn. Kerfisbundnar bar-
smíðar Bennys höfðu gert mig viti mínu
fjær af skelfingu um að hann endurtæki
þær, og þó tók að brenna djúpt I undir-
meðvitund minni þrá til að drepa hann,
að drepa Klaus, að drepa Harry og drepa
Joe. Ég vissi að þessi drápsþrá væri
óframkvæmanleg, þó var hún þarna og
fór stöðugt vaxandi.
„Hafðu engar áhyggjur. Ég kem þeim
inn.”
„Ó, ástin mín! Ég þoli ekki öllu lengur
að vera innilokuð hérna með þessum
fanti.”
1 því áttaði ég mig á að ég lá í rúmi og
þegar ég litaðist um sá ég að ég var í litlu
herbergi þar sem glugginn var byrgður.
Gegnt rúminu voru hálfopnar dyr sem
lágu inn í baðherbergi.
„Geyma þeir þig hérna?”
„Já. Benny kom með þig hingað og
sagði mér að gæta þín. Ég held að þeir
Klaus hafi farið eitthvað.”
„Áttu við að við séum ein?”
„Ég held það."
Ég settist upp með gífurlegri áreynslu.
Likami minn logaði af sársauka. Hún
reyndi að stöðva mig en ég ýtti höndum
hennar burt.
„Þetta er tækifærið okkar! Við
verðum að brjótast út!” Svitinn spratt
fram á andliti minu um leið og ég sveifl-
aði fótunum niður á gólfið. „Hjálpaðu
mér á fætur, Glenda.”
„Þú kemst ekki út! Heldurðu ekki að
ég sé búin að reyna hvað eftir annað?”
„Hjálpaðu mér á fætur!”
Hún studdi mig meðan ég dragnaðist
á fætur og sagði: „Þetta þýðir ekki,
Larry. Þú meiðir þig bara.”
Ég skjögraði að dyrunum og lagði
hendurnar á tréspjaldið. Hurðin var
álíka traust og múrveggur. Jafnvel þó ég
væri vopnaður öxi myndi ég eiga erfitt
með að brjóta hana upp. Ég sneri mér að
glugganum og sá að hlerarnir voru úr
eik og skrúfaðir fastir. Það var vonlaust
að komast út um dyrnar eða gluggann.
Sársaukinn olli mér máttleysi og ég lét
fallast á rúmið.
Glenda hljóp inn í baðherbergið og
kom til baka með vatnsglas. Ég hellti
vatninu yfir höfuðið og mig hætti að
svima. Þegar ég rétti henni glasið leit ég
um leið á úrið mitt. Andartak trúði ég
ekki eigin augum. Ég hafði verið meðvit-
undarlaus I rúma fjóra tíma.
„Við kæmumst kannski í gegnum
loftið,” sagði ég.
„Það er of hátt. Það er ekkert til að
standa á. Ekkert sem við gætum notað!
Ó, Larry, ástin mín, við verðum að gera
eins og hann segir!”
Við heyrðum hljóð frammi og Glenda
greip í mig. Andartaki síðar voru dyrnar
rifnar upp og Klaus gekk inn.
Að baki hans stóðu Benny og Joe i
gættinni.
„Nú ættir þú að vera farinn að gera
þér grein fyrir því, herra Lucas, að það
þýðir ekki að reyna að leika á mig.”
Klaus sneri sér að Glendu. „Vatnsglas.”
Hún greip glasið og næstum hljóp inn
i baðherbergið. Mig flökraði við að sjá
hversu hrædd hún var við hann.
„Hérna eru pillur, herra Lucas. Taktu
þær! Ég vil að þú sért hress og vel á þig
kominn í aðgerðinni.”
Joe elti Benny inn í herbergið.
Það var ekkert sem ég gat gert.
Tilhugsunin um þunga hnefa Bennys
smella á aumum líkama mínum skaut
mér skelk I bringu. Ég tók pillurnar þrjár
og vatnsglasið sem Glenda rétti mér
skjálfhent.
„Taktu þær inn!” urfáði Klaus.
Ég gleypti pillurnar og drakk vatnið.
„Ég er viss um að þú hefur ekkert á
móti þvi að deila rúmi með konunni
þinni,” sagði Klaus. „Góða nótt, bæði,”
og hann fór út.
„Ég verð beint fyrir framan, skepna,
ef þig vantar eitthvað i nótt," sagði
Benny. Hann lyfti stórum hnefanum.
„Þú þarft ekki annaðen að kalla.”
Joe hló óstjórnlega, svo fóru þeir fram
ogég heyrði þá læsa.
Þegar ég tók í hönd Glendu fóru pill-
urnar að hafa áhrif og ég rotaðist eins og
kerti sem slökkt er á.
Mig dreymdi að Joe væri að leika negra-
sálminn á munnhörpuna sína. Ég
hreyfði mig í þeirri von að draumurinn
hyrfi, svo vaknaði ég skyndilega og enn
glumdi lagið.
Ég.opnaði augun og þarna sat Joe á
stól og lék á munnhörpuna. Þegar hann
sá að ég starði á hann hætti hann að
leika og þykkar varir hans strekktust i
breiðu brosi.
„Hæ, maður,” sagði hann. „Tími til
að fara á lappir.”
Ég settist upp í rúminu. Ég fann engar
óbærilegar kvalir en mig verkjaði í
skrokkinn. Ég leit í kringum mig.
Glenda sat á gólfinu úti i horni. Hún
leit á mig og stór augu hennar voru sljó-
leg.
„Komdu nú, maður,” sagði Joe.
„Farðu I bað. Ég skal blanda það fyrir
þig. Tíminn liður. Þú getur ekki sofið
endalaust.”
Ég leit á úrið mitt. Klukkan var tiu.
Ég hafði ekki hugmynd um hvort hún
var tíu að morgni eða kvöldi.
Joe opnaði og kallaði. Andartaki síðar
kom Benny inn. Hann fór til Glendu.
greip um handlegg hennar og dró hana á
fætur.
„Labbitúr, Ijúfan," sagði hann og dró
hana út úr herberginu.
Joe fór inn í baðherbergið og skrúfaði
frá vatninu.
Ég reis á fætur og bjóst við að finna
mikinn sársauka, en mig kenndi ekkert
til. Það var nokkuð sem ég ætlaði ekki
að láta Joe vita. Þegar hann kom út úr
baðherberginu saup ég hveljur og
hnipraði mig saman.
„Svona, svona, maður." sagði hann
óþolinmóður. „Þú ert ekki svona
slappur.”
- Ég sat beygður í kút, svo hökti ég
hægt að baðherberginu. Ég stóð við bað-
kerið og andaði þungt meðan Joe skrúf-
aði fyrir. Hann dró af mér skyrtuna.
„Já, maður, Benny kann sannarlega
til verka.”
Ég leit niður á bringu mina. Hún var
gul, svört og blá. Ég fór mér hægt, þótt-
ist vera aumari en ég var meðan ég
klæddi mig úr buxunum og nærbuxun
um og rakst svo utan í Joe, sem greip
mig.
„Svona. maður!” sagði hann óþolin-
móður og hálft í hvoru ýtti mér og lyfti
niður I baðið.
Ég lá í heitu vatninu með lokuð aug-
un en nú starfaði hugur minn ákaft. Það
hlaut að vera einhver leið úr gildrunni!
Ég gat ekkert gert meðan Glenda var
gísl. Ef ég gæti bara fundið einhverja
leið til að frelsa hana . ..
Joe stóð yfir mér og leyfði mér að
liggja í tíu mínútur í bleyti í heitu vatn-
inu, svo beygði hann sig niður, greip um
úlnliði mína og dró mig upp. Ég stundi.
svona til að sýnast fyrir honum.
„Þurrkaðu þér og flýttu þér, maður.
Foringinn vill fá þig.” Hann fór inn í
svefnherbergið.
Ég fór mér hægt. Það var óþægilegt
að koma við skrámaðan líkama minn en
ég þurrkaði mér, fór hægt í skyrtuna,
hysjaði upp um mig buxurnar og gekk
lúshægt inn i svefnherbergið. Það kom
mér á óvart að ég skyldi ekki finna fyrir
Skreytingar og
gjafavörur
við öll
tœki-
9. tbl. Víkan 13