Vikan - 29.04.1982, Side 24

Höfum opnað
nýja verz/un að
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 14,2. hæð
(VIÐ HLIÐINA Á VOGUE)
cjS^^t SKÓLAVÖRÐUSTÍG 14, 2. hæö.
,auð* %^r SÍM| 177/7

svipnum á þeim. Það kemur henni til að
hlæja. Það kemur henni til að synda af
öllu afli, hraðar, hraðar, þar til hún
skríður upp úr lauginni, örmagna og
hrein, hún sem hefur töglin og
hagldirnar.
J.L. horfir á hana meðan hún klæðist
á ný. Hún sér i augunum á honum að nú
langar hann að vera með henni, að
útskýra, að sannfæra, það er hluti af
leiknum, hálfdulin tjáskipti frammi fyrir
öllum, blæja yfir gagnkvæmum til-
finningum þeirra, þörfin til að vera
óháður, óbundinn — og njótast á eftir.
Hún snýr frá en þegar hún sér rykský
nálgast eftir veginum gengur hún þess í
staðaðskýlinu.
Skúffubíll kemur inn í rjóðrið. Það
eru lversonhjónin að selja þessum
sundurleita hópi, sem leitar
hamingjunnar i fjöllunum, þar sem engar
Smásaga
reglur gilda, grænmeti og ávexti. Lea er
heilluð af hjónunum. Hún stendur
þarna og starir á samfestinginn karlsins,
þrekvaxinn, mittislausan líkamann,
hvíta hálsklútinn konunnar. Karlinn
dregur nokkrar vírkörfur aftur eftir
pallinum og konan hjálpar honum, lýtur
fram og hjálpar honum. Pilsið hennar
fýkur til og krækist undir olnbogann,
maðurinn hennar teygir sig til að laga
fyrir hana pilsið. Þetta er einföld
hreyfing og lætur lítið yfir sér og hann
lætur höndina hvíla andartak á konunni
áður en hann réttir höndina fram aftur
til að draga körfu með ferskjum aftur
eftir pallinum. Þetta er einföld hreyfing
og konan tekur varla eftir henni, en það
gerir Lea.
Lea hugsar um gömlu hjónin uppi í
lauginni, hvernig karlinn dró höfuð
konunnar að bringu sér og hélt þvi þar
eins og barni i reifum. Þau dönsuðu
saman í vatninu, töfradans, ástardans,
eins konar sígaunar. Það besta úr
tveimur heimum. Og leyndarmáli þeirra
var borgið hjá Leu.
Hún gengur til þeirra og spyr hvort
hún geti borgað þeim fyrir ferskjukörfu
með útsaumi. „Mikið er þetta yndis-
legt,” segir frú Iverson og strýkur fin-,
gerð nálsporin hrjúfum höndum.,
„Næturliljan.”
ÞAÐ ER NÆRRI orðið aldimmt
þegar J.L. finnur Leu í lauginni.
„Hvað er að?” spyr hann og sest í
hengirúmið. Hann andvarpar. „Það er
ekkert á milli mín og..."
„Skiptir engu, J.L.,” segir Lea þreytu-
lega og hjúfrar sig betur ofan í vatnið.
„Ekki lengur.”
„Ég var bara að gæla við þá hugmynd
að fara til New Orleans,” segir hann.
„Mér datt í hug að þú myndir kannski
koma með mér núna.”
„Farðu bara,” segir hún. „Þiggðu
boðið. Ég fer heim á morgun, heim i
saumastofuna — ein.”
„En...”
„Ein, heyrirðu það, ein!”
Hann er hljóður um stund. Loks segir
hann. „Þú getur ekki hætt. Það er ekki
svo auðvelt. Við erum gift og það veistu.
Þú og ég, við erum hjón — í anda."
Lea horfir á hann og hugsar: Ég hafði
rétt fyrir mér um þessi fjöll, þessi
ótömdu fjöll. Þau eru gagntekin af
fágætri og fíngerðri fegurð, eins og
næturliljurnar sem þau fóstra. Hér hef
ég fundið kyrrð í miðri óreiðunni. Hér,
þessa heitu daga og svölu nætur, hef ég
fundið staðfestu einfaldleikans.
„J.L.,” segir hún. „Komdu hingað.”
Þegar hún fer frá honum á morgun
hefst ferðalagið fyrir alvöru. En núna,
hugsar hún, þessa einu mánabjörtu nótt,
þar sem allar tjarnir og vötn og fljót
heimsins speglast til þeirra i einni falinni
laug, ætlar hún ekki að kortleggja
ókönnuð svæði. I ■
24 Vikan 17. tbl,