Vikan - 04.11.1982, Blaðsíða 18

1
Það voru mistök aö fara í frí
saman. Þau þurftu ekki að fara í
feröalag því aö þau höföu fariö í
burtu án barnanna um vorið. Sara
haföi skemmt sér vel þó aö hún
heföi þyngst dálítið. Þegar James
var á ferðalögum liföi hún venju-
lega á leifum af steiktum fiski,
spaghetti og barnamat.
Hún haföi verið leiö og svekkt
þegar hann sagöi henni aö O’Conn-
ors-hjónin heföu boðið þeim húsiö
þeirra á vatnasvæðinu. Hún vissi
betur en að neita — því aö hún
hafði svo oft kvartaö yfir að kom-
ast aldrei neitt — og þetta var gjöf
en ekki gjald. Hús O’Connors-
hjónanna var mjög fallegt og stóð
viö Windermere-vatn. Þau James
höfðu farið þangaö í brúðkaups-
ferö fyrir nokkrum árum.
„Mikiö ertu heppin,” sagöi
Angie Duncan viö hana meðan
þær sátu og biðu eftir aö krakk-
arnir kæmu úr leikskólanum.
„Það er ekki nóg meö aö þú losnir
oft við James heldur færðu líka að
fara íferöalög.”
„Eg kemst heldur fátt með tví-
burana og Daisy,” sagði Sara og
ruggaði vagninum. „Viö fórum oft
eitthvað saman, en núna — James
er annaðhvort að heiman eða úti á
kvöldin. Líf okkar hefur tekið
ólíka stefnu. Við sjáumst varla
nema við hittumst á baðinu.”Hún
leit til himins: „Svo verður áreiö-
anlega rigning. Það er alltaf rign-
ing þar.”
Konur eins og Angie öfunduöu
hana því aö þeim fannst spenn-
andi að vera gift tónlistarmanni.
James hafði verið vanur aö segja:
„Annarri fiðlu” brosandi en henni
fannst þaö ekki fyndið lengur.
Tvíburarnir komu hlaupandi og
Claire, dóttir Angie, elti þá. Hún
var skotin í þeim og hrædd við þá
og Sara kannaðist vel viö tilfinn-
inguna því að hún haföi líka verið
einbirni.
„Komiö þið, krakkar. Við verð-
um að kaupa álegg. Þið megið
passa Daisy fyrir utan búðina. ”
Angie faðmaði hana að sér þeg-
ar þær komu að fjölbýlishúsinu.
Angie var vön að leita ráða hjá
henni — hún var taugaóstyrk móð-
ir og smitaði frá sér. Sara var eins
konar móðir/systir fyrir hana.
Það er einmitt þetta sem að mér
er, hugsaði hún. Ég er að verða
eins og einn af þessum gömlu sóf-
um sem siga í miðjunni en öllum
þykir vænt um og enginn vill
henda. Fólk var alltaf að líta inn
til að fá bolla af vonda skyndikaff-
inu hennar eöa bita af óætu kökun-
um. James kom heim úr hljóm-
leikaferð með hljómsveitinni og
færði henni fulla tösku af óhrein-
um skyrtum og ópressuðum fötum
og sagði henni fyndnar sögur.
Þau hittust í Royal Academy
fyrir fleiri árum en hana langaði
til aö rif ja upp. Hún hafði þótt efni-
leg sópransöngkona — núna söng
hún barnalög og vöggulög. Eftir
að Daisy fæddist hafði Sara aug-
lýst í dagblaðinu eftir nemendum í
söng.
Hún fékk eitt svar, frá annarri
þreyttri, ungri móöur. Þær töluðu
saman í stofunni þangað til grátur
Daisy og barnsins, sem væntan-
lega söngkonan kom meö, yfir-
gnæföi þær, en þá fóru þær að
hlæja og gáfust upp.
Sara ákvað aö bíöa þangað til
Sam, Charlie og Daisy væru orðin
nægilega stór til aö komast af án
hennar. Hvað yrði hún gömul þá?
Hver haföi nokkru sinni heyrt um
söngkonu sem byrjaði að syngja
aftur eftir að hafa alið upp þrjú
börn?
Hún heyröi James leika á
fiðluna í gestaherberginu. Hún
vonaði bara aö hann hefði látið líta
á bílinn svo að hann væri í full-
komnu lagi. Einu sinni hafði henni
þótt töfrandi hvað hann var oft ut-
an viö sig og hún hafði hlegið að
því þegar bíllinn bilaði eöa þau
uröubensínlaus.
Þetta hafði breyst eftir að hún
eignaðist börnin. Hún lét sem hún
sæi ekki raunalega brosið eöa
hvernig hann strauk yfir dökkt
hárið þegar hann skammaöist sín
fyrir eitthvað. Hann var aö reyna
aö hrífa hana. Hún ætlaöi andskot-
ann ekki að líta á bílinn — eins og
hún sá um allt annaö.
Klukkan sex morguninn eftir
gaf Sara Daisy að borða og setti
hana á koppinn, sagöi strákunum
aö skoöa myndablöðin sín og byrj-
aði að skera niður brauð og hita
kaffi fyrir ferðalagiö. James svaf.
Þau lögðu af stað um tíuleytið.
James var ekki í góðu skapi. Hon-
um leiddist aö keyra og Sam og
Charlie slógust um hvor mætti
sitja frammí. Hún setti þá báöa í
aftursætið og hafði Daisy á milli
þeirra í burðarrúminu.
„Viö skulum fara í njósnar-
ann,” sagðihún.
„Nei, ég vil leika að telja
bílnúmerin.”
Hún andvarpaði. Þetta yrði víst
einn þessara daga.
James spurði hvort þau gætu
fengiö sér eitthvað að borða. Hann
kom ekki til morgunverðar. Hún
tók utan af samlokum og rétti Sam
eina. Auövitað vildi Charlie ekki
neitt. Sara velti því fyrir sér hvað
þetta gæti gengið lengi. Charlie
boröaði ekki neitt en Sam át
eins og hestur og Daisy var viö- <
kvæm því að hún fæddist svo löngu
fyrir tímann. Alltaf að taka tillit
til James... því að þaö var orðinn
vani. Hún tróð rakri samloku upp í
sig. Hana langaöi ekkert í mat en
hún gat eins vel boröað með hin-
um.
Þau voru komin út af aöalvegin-
um og ánægð með hvaö allt hafði
gengiö vel. Strákarnir höfðu verið
góðir, Daisy haföi sofið. Sólin var
að koma fram undan skýjunum og
þetta var hlýr júnídagur.
„Þetta hefur gengið eins og í
sögu. Viltu að við kaupum eitt-
hvað á leiðinni? Þá þurfum viö
IS ViKan 44. tbl.