Vikan - 04.11.1982, Blaðsíða 44

Snemma um kvöldið var
Duncan tilkynnt símleiðis um
dauða fósturmóður hans. Starfs-
maður hjúkrunarheimilisins
fræddi hann á því að hún virtist
hafa kafnað og hefði eflaust runn-
ið sofandi niður í rúmið meö tepp-
in yfir andlitinu. Þetta hlaut að
hafa gerst skömmu eftir að hún
fékk heimsókn karlmanns. Það
var venja í slíkum málum aö
kryfja líkiö, sem tefði fyrir öðrum
undirbúningi. Allan tímann vissi
hann að einhver var að hlusta.
Hann lagði skjálfhentur á. Þeim
Emily Duncan hafði ef til vill
aldrei komið vel saman en engu aö
síöur fann hann fyrir missinum og
hann jók á þunglyndi hans. Karl-
mannsheimsókninni skaut í sífellu
upp í huga hans. Hver var hann?
Rétt áður en hún dó? Voru þeir að
hreinsa til? Slíta alla hlekki milli
hans og Charles Corbetts? Það
var erfitt að trúa því, ógerlegt að
afneita því. Á þessari stundu varð
hann að vantreysta öllum og tor-
tryggja allt. Ef þeir höfðu drepiö
vesalings Emily Duncan yröu þeir
aö drepa Tammy, móður hans,
Neil Russell og hann sjálfan. Hann
gat ekki notað símann til að vara
hin við. Neil Russell hafði á réttu
aö standa. Corbett hafði skelfileg
áhrif á allt og alla.
Duncan hafði of mikinn tíma til
að hugsa. Hann var hræddur viö
að hreyfa sig ef síminn skyldi
hringja.Hannbeið, hugsaði, óttinn
óx, vonin þvarr, taugarnar biluöu;
brátt yrði hann fús að gera hvaö
sem þeir vildu. En hann var ekki
maður sem gat beðið eftir að fólk
yrði myrt. Hann neyddi sig til aö
viðurkenna að hvarf Tammyar
var staðreynd.
Hann yfirgaf íbúðina, hélt á létt-
um álstiga sem hægt var að draga
sundur, læsti og fór upp stigann
upp á efstu hæðina. Hann klifraði
upp í risið, dró stigann upp á eftir
sér og skildi hann eftir við hlerann
sem hann var búinn að loka. Hann
fór yfir bjálkana og lét lítið á sér
bera. Dagskíman vísaöi honum
leið meöfram þakskegginu. Stórt
risið var fullt af kóngulóarvefj-
um, loftið rykmettaö. Rykiö fyllti
nasirnar. Stöðugt hvæsið í vatns-
geymunum minnti á loft sem
streymdi út.
Hann kom að veggnum á húsinu
viö hliðina, lýsti með vasaljósinu
eftir honum. Þarna var engin
rauf, ekkert gat sem hann gat
skriðið í gegnum. Hann húkti jafn-
nærri þakbrúninni og mögulegt
var og vann að því aö losa um þak-
stein.
Hitinn undir þakinu hafði aukist
í góðviðrinu. Odýr einangrunin
milli bjálkanna fyllti lungu hans
af örsmáum þráðum. Loks neydd-
ist hann til að losa þaksteininn
með stuttu stálverkfæri sem hægt
var að nota til margs og hann
hafði alltaf með sér í innbrotum.
Þegar hann kom hendinni inn
beitti hann aðeins snertiskyni.
Útgangan var hættuleg en hann
vann hratt og fagmannlega og
vissi hvað hann var að gera. Hann
skeytti ekki um þakrennuna eftir
að hann haföi notað hana til aö
halda sér í meðan hann seig út. Nú
komst hann hratt áfram og þurfti
enga hjálp eftir þakhliðinni.
Hann fór niður reykháfinn á
húshliðinni, lenti í litlum
nágrannagarðinum. Eina leiðin út
á aöalgötuna var í gegnum bak-
dyrnar þeirra og út að framan-
verðu. Hann fullvissaði sig um að
eldhúsið væri mannlaust áður en
hann gekk þar í gegn, eftir gangi,
framhjá salerni þar sem hann
heyrði aö einhver var inni og loks
framhjá stofunni þar sem kveikt
var á sjónvarpinu. Dyrnar voru í
hálfa gátt þegar hann gekk fram-
hjá. Hann sá andlit, diska á
hnjám, augu límd við skjáinn.
Einhver hlaut að hafa séð hon-
um bregða fyrir þegar hann gekk
framhjá því stúlka kallaði: „Ert
þetta þú, Lou?” Þegar hún fór að
velta fyrir sér af hverju hún fékk
ekki svar var Duncan kominn út á
götu eftir að hafa krækt í húfu í
anddyrinu. Hann hljóp niður þrep-
in og beygði fyrir hornið, svo til
vinstri til að þræða aftur leiöina
sem hann hafði farið eftir þakinu.
Þegar hann komst að hinu horninu
fór hann gætilegar. Hann heilsaði
nokkrum krökkum og sparkaði í
boltann þeirra án þess að láta
sjást í sig fyrir hornið.
Hann gaf sér tíma, hallaði sér
að veggnum, álútur til að fylgjast
með tvöfaldri bílarööinni hornrétt
á sig. Hann fylgdi eftir rööinni
góóir
í vörninni
Þó aó bíll hafi verió vel ryóvarinn sem nýr, þá er það
ekki nægilegt. Bíl veróuraó endurryóverja meó reglu-
legu millibili, ef ekki á illa aó fara
Góó ryóvörn er ein besta og ódýrasta
trygging sem hver bileigandi getur haft
til þess aó vióhalda góóu útliti og háu
endursöluverói bilsins
Þu ættir aó sla a þraöinn eóa koma og
vió munum - aó sjálfsögu - veita þér allar
þær upplýsingar sem þú óskar eftir varó-
andi ryóvörnina og þá áþyrgó sem henni
fylgir
^ Ryóvarnarskálinn
Sigtuniö — Simi 19400 — Pósthólf 220
44 Vikan 44- tbl.