Vikan - 04.11.1982, Blaðsíða 43

Ellefti hluti
hennar íbúö og þeir vildu ekki að
hann gleymdi því eitt andartak.
Muhlen hershöföingi tottaði
vindilinn sinn hugsi, var ekki leng-
ur aö reyna aö egna fyrir Heidel.
Því hershöföinginn sat, næstum
dvergvöxnum Heidel hafði einnig
verið boðið sæti og þunglamalegur
gervileðurstóllinn bar hann ofur-
liði og umlukti hann eins og til að
halda honum uppréttum. Það var
dæmigert fyrir Heidel að velja
einmitt þennan stól þegar minni
stólar voru fyrir hendi í ofhlaðinni
skrifstofunni oghefðubetur hentað
honum að stærð. Hann var fárán-
legur að sjá og fætur hans náðu
ekki niður á gólf en hershöfðinginn
gerði enga athugasemd. Ef Heidel
þurfti á þessum stól að halda til að
finna til sín var honum velkomið
að fá hann. Heidel skorti kannski
kímni og ímyndunarafl en hann
kunni að vinna verkefni vel. Þeir
voru komnir þangað sem ekki
varð aftur snúiö. Það var orðiö of
seint að leita að göllum.
Hershöföinginn yppti öxlum,
hreyfingin sagöi margt hjá svo
óálitlegum manni. „Duncan er þá
tilfinningalega í gildru. Það ætti
að duga að halda stúlkunni. Cor-
bett má aldrei komast að þessu.”
Heidel hlustaði, hörkuleg, lítil
augu hans viku aldrei af Muhlen,
þröngir nasavængirnir kipruðust
stöku sinnum þegar Muhlen band-
aði með vindlinum og reykurinn
barst til hans. Hann skildi að hers-
höfðinginn var aldrei þessu vant
ekki að reyna að espa hann upp.
Þetta mál var of viðkvæmt fyrir
illkvittni. ,,Þó hefurðuáhyggjur af
einhverju?”
„Á þessu stigi hef ég áhyggjur
dag og nótt. Ég var aö vona að
Bandaríkjamenn yrðu búnir aö
fást við Duncan með einhverjum
árangri. Þeir gerðu honum bara
gramt í geði. Ég get ekki virt óskir
Corbetts nema að vissu marki.
Um leið og einhver vafi leikur á
verður Duncan að fylgja hinum.”
Þungar brúnirnar sigu. Hann veif-
aði vindlinum óþolinmóður. „Ég
færi daginn aftur fram. Bretarnir
bölva mér, en viö erum vanir
gagnslausum skömmunum frá
þeim. Ég vil að þessu ljúki sem
fyrst. Og notaðuhvaða tæki sem til
þarf til að hreinsa til í London.
Þetta er ekki tími til að spara.”
Austin Allegroinn bar skráning-
arnúmer frá Irska lýðveldinu.
Fremri platan var hvít meö svört-
um stöfum, alþjóðlega viðurkennd
litasamsetning, aftan á var skær-
rauð plata og á skottinu stóö skýr-
um stöfum IRL. Eftir þessu var
tekið síðar og einhver mundi jafn-
vel eftir hluta númersins, síðustu
stöfunum, ZB. Cork-umdæmi. Ef
satt skal segja var þetta óþörf
varkárni.
Bíllinn ók upp aö hjúkrunar-
hælinu og ökumaðurinn dró húf-
una yfir andlitið þegar hann fékk
sér blund, hvíldi höfuðiö á sætis-
bakinu. Farþeginn klöngraöist út
með risastóran rósavönd sem
hann hélt hátt á lofti. Hjúkrunar-
kona, sem mundi eftir honum
síðar, minntist þess að hafa bros-
að með sjálfri sér þegar hann
gekk gegnum anddyrið; þetta var
dæmigert fyrir karlmann, að láta
ekki blómvöndinn vísa niður svo
safinn næði til blómanna. Hins
vegar földu þau andlit hans full-
komlega.
Hann fór upp með lyftunni, full-
vissaði sig um að hún væri auð
áður en hann steig inn. Fyrirmæl-
in, sem hann hafði hlotið, auðveld-
uðu honum að finna stofu frú
Duncans. Dyrnar stóöu opnar, því
heitt var í veðri, og hann gægðist
inn áður en hann fór inn. Þegar
inn var komið lét hann rósirnar
síga og lokaði á eftir sér.
Smellurinn vakti gömlu konuna
sem hafði dottað. Þunn augnalok-
in titruðu, hún opnaði auj*un og
bandaði æðaberri hendinni að
manninum. „Það er of heitt,”
nöldraðihún. „Opnaðudyrnar.”
„Ég ætla að setja þetta frá mér
fyrst.” Hann brosti til hennar,
ekki sérlega sannfærandi, og lagði
blómin á borðiö viö vegginn.
Hún horfði á hann, hreifst fyrst
af stórfenglegum blómvendinum
áður en hún áttaði sig á að hún
þekkti hann ekki.
„Hver ertu?” Henni geðjaðist
ekki að honum. Þannig voru við-
brögð hennar við næstum öllum
núna, þó að hún sæi sjaldan aðra
en hjúkrunarkonumar. Russell
var hættur að koma en það skipti
ekki jafnmiklu máli og peningarn-
ir hans.
„Ég kem frá syni þínum,” sagði
hann.
„Þá hlýtur þú að vera vondur.
Hann er einskis viröi.”
„Ekki segja þetta. Hann sendi
þér peninga.” Maöurinn brosti
ennþá, það skein í skakkar og gul-
ar tennurnar. Hann stakk hend-
inni undir jakkann.
„Peningar? Frá Jimmy? Hann
á enga.” Þetta gerði hana tor-
tryggna. Jimmy hefði komið sjálf-
ur, jafnvel þó hann vissi að hún
vildi ekki hitta hann. En maðurinn
var með seðlabúnt í hendinni.
Hann lagði það á náttborðið.
Hún sneri sér til að skoöa búntið
en hann hafði verið svo klókur að
setja peningana innst á borðið og
gerði henni erfitt fyrir að berjast
við koddana.
„Ég skal hjálpa þér,” sagði
hann og dró upp koddana við
hnakka hennar. Hann kippti
snöggt einum koddanum undan,
höfuð hennar hnykktist aftur og
hann setti koddann yfir andlit
hennar. Beinaberar hendurnar
gripu um hendur hans en hún
hafði eiginlega enga krafta, ekki
einu sinni nóga til að klóra hann.
Hann hélt koddanum yfir andliti
hennar mínútu eftir að hendur
hennar misstu tökin á honum.
Hann fjarlægöi koddann og tók
púlsinn á henni. Þegar hann hafði
fullvissað sig um að hún var dáin
lyfti hann gráu höföinu, setti kodd-
ann á sinn stað og dró teppin yfir
nef hennar og munn. Hann hirti
seölabúntið, notaði vasaklút á
huröarhúninn, gægðist fram og
fór, en skildi hurðina eftir í hálfa
gátt.
Dottandi bílstjórinn virtist geta
séð í gegnum þykka fléttuna á húf-
unni sinni; um leiö og farþeginn
birtist setti hann bílinn í gang og
opnaði fyrir honum. Fyrsti
hlekkurinn við Duncan var ekki
lengur til.
Endurbyggjum
bílvélar
Við endurbyggjum flestar
gerðir benzín- og dieselvéla.
Rennum sveifardsa.
Plönum hedd og vélarblokkir.
Borum vélarblokkir.
Rennum ventla og ventilsæti.
Eigum dvallt varahluti í flestar
gerðir benzín- og dieselvéla.
Þ JÓNSSON&CO
Skeifan 17 s. 84515 — 84516
44. tbl. Vikan 43