Vikan - 06.01.1983, Síða 42

Auðvitað gerði ég allt öfugt í
fyrstu. Skíðin virtust helst gædd
eigin vilja og mikilli þrjósku í of-
análag, þau heimtuðu aö fara
miklu hraöar niöur þessa litlu
brekku en ég sjálf var reiöubúin
að gera. En Stephen var þolin-
móöur og uppörvandi, og eftir
hverja byltu brölti ég á fætur og
pjakkaöi upp brekkuna til að
reyna aftur.
Mér hitnaði af erfiðinu og varð
fegin aö setjast aftur á trjábolinn
og hvíla mig stundarkorn. — Eg
var búin að gleyma því, að það
þýðir ekkert að hugsa rökrétt á
skíöum, másaði ég. — Ég meina,
það á að skjóta fram vinstri öxl-
inni og flytja þungann í hægri fót,
ef maður ætlar aö beygja til
vinstri. Það er fullkomlega óeðli-
legt!
Stephen hló. — Hvaða vitleysa,
þetta er jafneðlilegt og aö ganga á
tveimur jafnfljótum. Hreinasti
barnaleikur, þegar maöur hefur
einu sinni náð tökum á listinni.
Sjáðu bara hópinn, sem kemur
þarna!
Ein skíðabrautanna frá Kirch-
walder Alm niður í dalinn lá utan í
brekkunum, sem voru ætlaðar
byrjendum. Oðru hverju komu
skíðamenn þjótandi fram á milli
trjánna, brunuöu niður hallann,
stukku yfir járnbrautarteinana og
hurfu niður hlíðina í átt til Inns-
bruck. En Stephen var ekki aö
benda mér á einn þeirra, heldur á
hóp austurrískra barna, sem
komu brunandi hvert á eftir öðru
með nunnu í fararbroddi. Þaö var
sannarlega sjón aö sjá þau, nunn-
an hátíðleg í fasi, búningurinn
flaksaöist um miðja kálfa, blæjan
blakti fyrir vindinum, og sælubros
lék um varirnar. Börnin, sem
renndu sér hlæjandi og hrópandi í
slóö hennar, voru af báöum kynj-
um, svolitlir hnokkar, sem þutu
yfir snjóinn á litlu skíöunum sín-
um, eins og ekkert væri þeim eöli-
legra.
— Sjá þessi kríli, stundi ég
öfundsjúk.
— Furðulegt, hvaö þau geta
orðið góð strax á þessum aldri,
sagði Stephen. — Þú ert nú engu
að síöur reglulega dugleg, Kate,
þetta er alveg aö koma hjá þér.
Þér hefur augljóslega verið kennt
þetta vel frá upphafi. Reyndu nú
aftur og mundu þaö, sem kennar-
arnir eru alltaf að hrópa: Beygöu
hnén!
Lofsyrði hans skiptu mig sjálfa
ekki miklu máli, en það gladdi
mig Matts vegna, aö Stephen
skyldi hafa tekið eftir því, aö mér
hefðu verið kennd undirstööu-
atriðin vel. Matt hafði kennt mér
sjálfur í Aviemore, og ég hafði
lagt hart að mér til að geðjast hon-
um. Og nú var þetta allt aö rif jast
upp fyrir mér, vöðvarnir tóku að
vinna rétt, og þegar skíöin voru
farin að hlýða mér, fannst mér
sem jafnvel Matt hefði orðið
hreykinn af mér.
Eg einbeitti mér svo gjörsam-
lega aö því, sem ég var að gera, aö
sem snöggvast gleymdist mér, aö
Matt var dáinn og ég var í Austur-
ríki. Mér fannst ég stödd í Avie-
more og maöurinn, sem með mér
var, væri Matt.
Hann renndi sér við hlið mér,
meðan ég beygöi út og suður litlu
brekkuna og hvatti mig óspart: —
Svona já, alveg rétt — beygðu nú
aftur til vinstri, þungann í hægri
fót —■ svona já, þetta er gott —
beygja hnén — og svo til hægri,
þungann í vinstri fót, passaðu að
krossleggja ekki skíöin — beygja
hnén — gættu þín á þúfunni — váá,
hjálp!
Við duttum. Við flæktumst sam-
an, eins og við Matt höfðum gert
einu sinni. Eftir stundarkorn sett-
umst við upp og greiddum úr
flækjunni, spenntum af okkur
skíðin, jusum snjó hvort á annað
og byltumst hlæjandi í skjanna-
hvítum snjónum, sem var þykkur
og mjúkur eins og gæsadúnsæng.
— Ég var himinlifandi yfir að hafa
komist næstum því niður brekk-
una, áður en ég datt, en of heitt í
skíðabúningnum mínum og of
þreytt eftir áreynsluna til að
standa á fætur. Ég lá því kyrr og
brosti til mannsins, sem lá viö
hliöina á mér. Hann brosti líka og
glettist viö mig, augu hans ljóm-
uöu, hann andaði hálfopnum
munni.
Svo fölnaði bros hans. Hann
kipraöi augun, andardráttur hans
varð örari. Hann beygði sig yfir
mig logandi af þrá.
Eg tók hiklaust á móti honum.
Osjálfrátt hafði ég sefjaö sjálfa
mig svo fullkomlega, að ég gat vel
ímyndaö mér, að þessi maður
væri í rauninni Matt, og ég mætti
vörum hans meö allri þeirri
ástríðu, sem hlaðist haföi upp
innra með mér síðustu mánuöina.
Og skildi samstundis, að þetta
var annar maður. Engir tveir
menn kyssa eins.
Ég sneri til höföinu og reyndi að
víkja mér undan, en Stephen hélt
mér fastri. Rauögulliö hár hans
bar viö bláan himininn. — Hvað er
að? muldraöi hann. Hann var
þvoglumæltur eins og drukkinn
maður.
Auðvitað gat hann ekki skilið,
hvaö hafði gerst. Hann gat ekki
vitað, að ég haföi kysst hann ein-
göngu vegna þess að ég þráði
Matt. Hann virtist ringlaður,
særður. Hann færði sig treglega
frá mér. — Hefuröu andúö á mér?
spurði hann.
Eg lyfti hendinni og snart lag-
legt andlit hans. — Auðvitað ekki,
ansaöi ég döprum rómi. — Mér
þykir fyrir því, en það er bara. . .
Hann þaggaði niöur í mér. Og í
þetta sinn var enginn efi í huga
mér. Þetta voru ekki varir Matts,
heldur Stephens.
Það var einkennileg reynsla fyr-
ir mig að kyssa annan mann en
Matt. Ég hafði ekki ætlaö mér
það, né heldur langað til þess. Eft-
ir dauða Matts var því líkast sem
ástríöur mínar þornuðu upp. Ég
hafði gert því skóna, aö ég væri
einfaldlega dauö úr öllum æöum.
Nú varð mér ljóst, aö sú var ekki
raunin.
Ég svaraði kossum hans. Fyrst
varfærnislega, eins og ég væri að
prófa mig áfram, en því næst með
slíkum ákafa, að mig furðaöi á því
sjálfa. Þaö skipti mig ekki lengur
máli, hvern ég var aö kyssa. Ég
var ekki dauð. Ég var lifandi! Ég
þurfti óyggjandi sönnun fyrir því,
og það gilti einu, hver varð mér úti
um hana. Ég þrýsti Stephen fast
að mér, ekkert skipti mig máli
þessa stundina annað en vitneskj-
an um það, að ég var á lífi.
Hann varö undrandi og frá sér
numinn. — Ó, Kate, muldraði
hann andstuttur. — Kate, ástin
mín. . .
Þá kom ég til sjálfrar mín. Ég
ýtti honum frá mér og settist upp.
Astríöuofsi minn olli mér áhyggj-
um, og ég blygðaðist mín fyrir að
hafa leitt Stephen á villigötur.
Hann hélt um axlir mér og hendur
og sagði mér, aö hann hefði langað
til að kyssa mig kvöldið áður, en
ekki þorað að vona, að ég kærði
migumþað.
Ég kippti að mér höndunum. —
Nei, Stephen, sagði ég. — Ég vil
ekki — ég get ekki... Eg fór aö
gráta. Það var erfitt í fyrstu. Eg
haföi svo lengi haldið aftur af
tárum mínum, aö fyrst grét ég
aðeins þurrum, höröum ekkasog-
um.
Stephen reyndi að faöma mig aö
sér. — Gráttu ekki, sagði hann. —
Gerðu það, gráttu ekki. Ég lofa
því að sýna þér þolinmæði. Ég
veit, aö þú elskaðir Matt, en þú
42 Víkan I. tbl.