Vikan - 06.01.1983, Síða 43

getur ekki syrgt hann aö eilífu. Þú
verður aö lifa í nútíöinni. Og þú
vilt þaö, þú getur ekki neitaö því,
ekki eftir aö hafa kysst mig eins
og þú gerðir.
Eg hristi höfuöið. — Nei, þú hef-
ur algjörlega misskilið mig. Þaö
er ekki þetta, sem ég vil. Leyfðu
mér aö vera í friöi, Stephen.
Ef til vill var hann aðeins að
byrja að skilja, en þrákelknin
skein úr svip hans. — Allt í lagi.
Ég skil. Þú óttast endurtekningu á
sambandi ykkar Matts. En mér
dytti aldrei í hug aö biðja þig aö
búa meö mér í óvígðri sambúð. Ég
hef alltaf ætlað mér aö giftast, ég
hef bara ekki efni á því sem
stendur, ekki fyrr en ég er búinn
með doktorsritgerðina. Ef tilfinn-
ingar okkar veröa óbreyttar í lok
þessarar viku, skal ég koma til
Englands eins fljótt og ég get, og
við getum gert framtíöar. . .
Ég æpti á hann. Það virtist eina
leiðin til að koma honum í skilning
um vilja minn. — Nei, Stephen!
Þetta voru mistök. Ég ætlaöi
aldrei að kyssa þig, ég er ekki hrif-
in af þér, og mér dytti aldrei í hug
aö giftast þér. Ég vil ekki einu
sinni hitta þig framar. Farðu og
láttu migífriði!
Ég fleygði mér á grúfu í snjóinn,
gróf andlitið í höndum mér og grét
beiskum tárum. Ég var ekki að
gráta yfir Matt. Eins og Stephen
— og Jon Becker — höfðu ráðlagt
mér, hafði ég loksins sætt mig við'
þá staðreynd, að Matt væri dáinn.
Mér fannst ég vöknuð af löngum
svefni og reiöubúin að hefja nýtt
líf.
En þetta var ekki eins og í ævin-
týrunum. Ég var Stephen þakklát
fyrir að vekja mig til lífsins, en ég
elskaði hann ekki fyrir þaö. Ég gat
ekki einu sinni hatað hann.
Nei, það sem olli sorg minni var,
að ég skyldi hafa kysst hann án
þess aö meina nokkuð með því. Ég
grét yfir tómleikanum í hjarta
mínu, sem loksins hafði þiðnað.
Níundi kafli
Ég lá í snjónum, þangað til mér
var farið að kólna. Þá reis ég á
fætur og þrammaði döpur í bragði
aftur inn í þorpiö. Stephen beið eft-
ir mér á veginum, ráðvilltur og
vansæll á svipinn. Ég yrti ekki á
hann, en hann lötraöi á eftir mér
alla leið til Alte Post meö skíðin
okkar beggja á öxlunum.
Phil var kominn af skíðum, og
þau Rosemary voru á leið í borð-
salinn að fá sér hádegisverð.
Rosemary brosti, þegar ég birtist,
svo flýtti hún sér til mín með
áhyggjusvip.
— Það hefur þó ekki eitthvað
komið fyrir þig rétt einu sinni? Þú
— ó, Kate, þú lítur hörmulega út.
Er þaö ekki, Phil? Hvað er að?
Hvar erStephen?
— Hér úti, ansaði ég.
— Æ, hamingjan góða. . .
Rosemary skildi strax. Hún
lagði handlegginn um herðar mér.
— Ef þig langar aö tala um það,
skal ég gjarna hlusta, en ef þú
kærir þig ekki um þaö, skal ég
einskis spyrja. Vesalings Kate, þú
færö sannarlega að reyna sitt af
hverju. Komdu með okkur og fáðu
þér heita súpu, þér líður betur,
þegar þú ert búin að ylja þér.
Ég hristi höfuöið. Mig langaði í
súpu, en ég treysti mér ekki til að
afbera návist hinna nýgiftu, eins
og nú stóð á. — Nei, þakka þér fyr-
ir, ég hef ekki lyst á neinu. En þaö
er nokkuð, sem þiö gætuö gert fyr-
ir mig, ef ykkur væri sama. Ég
sagði Stephen að koma sér burtu,
en hann virðist halda, að ég meini
það ekki, svo að ég verö að stinga
hann af. Hann býst áreiöanlega
við, að ég ætli að fá mér hádegis-
verö hér, en í rauninni ætla ég til
Innsbruck. Mér finnst ég verða aö
komast burt frá Kirchwald, ég
ætla að líta í búðir til að reyna að
dreifa huganum. Ég væri mjög
þakklát ef þið tefðuð fyrir honiun,
létuö hann halda, aö ég ætlaði
bara að skipta um föt, áður en ég
kæmi til hádegisverðar.
Phil rétti úr sér og strauk yfir-
skeggiö. — Auðvitað, Kate. Viö
viljum svo gjarna hjálpa þér. Eft-
ir því sem Rosemary segir, hef-
urðu fengiö þinn skerf af erfiöleik-
um, þótt þessi svokallaöi vinur
þinn bæti ekki gráu ofan á svart.
En ertu viss um, að þú viljir fara
ein til Innsbruck? Við ætlum að
fara þangaö seinna.
Ég var þeim þakklát fyrir alla
vinsemdina, en það eru nú tak-
mörk fyrir því, hvað hægt er að
notfæra sér góðmennsku fólks. Ég
bað Phil að fylgja mér út í dyrnar.
Stephen stóð hinum megin torgs-
ins, lúpulegur og niðurdreginn. Eg
arkaði niður sundið til herbergis
míns og sá út undan mér, að Phil
gekk til móts viö Stephen.
Þá var sá kafli á enda. Ég haföi
sært stolt Stephens, en hann yrði
fljótur að jafna sig, enda hafði
mátt skilja Jon Becker svo, aö
hann skorti ekki vinstúlkur í Inns-
bruck. Hvað sjálfa mig snerti, reið
nú mest á að reyna aö bjarga því,
sem eftir var af dvöl minni í Aust-
X. tbl. Vlkan 43