Vikan - 29.11.1984, Blaðsíða 66

L3 Barna— Vikan
Ævintýrið um
Pétur og búálfinn
Það var einu sinni bóndi sem var
svo hræðilega nískur að hann tímdi
ekki að gefa fólki sínu nema rétt það
allra nauðsynlegasta og hann gætti
þess vel að enginn fengi agnarögn
meira.
Nú var búálfur á bænum sem
lengi hafði vanist því að grautar-
diskur og ölkrús væru látin út í fjós
handa sér. Stundum gaf bóndakonan
honum líka mjólk í könnu eða tvær
brauðsneiðar þegar hún var nýbúin
að baka.
„Þetta máttu ekki gera,” sagði
bóndinn. ,,Ef búálfurinn þarfnast
einhvers verður hann að útvega sér
það sjálfur — ég banna þér að láta
mat út í f jós handa honum.
Ef þetta hefði verið ungur búálfur
hefði hann líklega orðið reiður og
hefnt sín — og síðan hefði hann farið
burtu til einhvers annars sveita-
bæjar þar sem betur væri farið með
hann. En þessi var gamall öldungur
sem hafði átt heima þarna á bænum
í meira en eitt þúsund ár og hann gat
ekki hugsað sér að hafa bústaöa-
skipti. Þess vegna leið honum ekki
vel og líðan hans hefði satt að segja
verið afleit ef Pétur hefði ekki hjálp-
að honum.
Nú spyrjið þið sjálfsagt — hver
var þessi Pétur? Jú, það var smal-
inn á bænum, sá yngsti af vinnufólk-
inu og hafði því lægsta kaupið. Hann
fékk bara leifamar þegar hitt fólkið
var búið að borða og það var nú ekki
mikill matur — en samt gleymdi
hann aldrei að láta eitthvert lítilræði
upp á hlöðuloftið handa gamla búálf-
inum.
Og svo var það dag nokkurn að
bóndinn fann þar eina rúgbrauðs-
sneið og fleskbita sem Pétur hafði
látið þar. Þetta var nú ljóta sagan.
Bóndinn reifst og skammaðist og að
lokum rak hann Pétur burtu og sagði
að hann mætti aldrei láta sjá sig þar
framar. Aumingja Pétur, hann átti
hvorki föður né móður. Hann var
hryggur og fór í burtu til að leita að
vist á öðrum bæ. Allt í einu heyrði
hann kallaði á sig: „Pétur. Hæ,
stansaðu og bíddu eftir mér.”
Pétur stansaði og leit við — þarna
kom gamli búálfurinn hlaupandi.
Hann var eins og lítill grár skuggi.
„Kærar þakkir fyrir alla hjálp
þína,” sagði hann. „Ég er hérna
með dálítið handa þér — taktu við
þessum gleraugum, þau geta orðið
þér að liði — og haltu svo áfram, það
verður áreiðanlega eitthvað úr þér.”
Pétur þakkaði fyrir sig þótt honum
þætti þetta undarleg gjöf. Hvað átti
hann að gera við gleraugu, hann sá
ágætlega gleraugnalaust? En hann
hélt áfram og eftir langan tíma kom
hann að bæ þar sem hann fékk vist.
„Við getum ekki látið þig fá mikið
kaup,” sagði maðurinn, „ég er svo
fátækur.” Maðurinn hafði einu sinni
átt fulla kistu af peningum en þegar
hann heyrði um ræningja sem voru á
ferðinni faldi hann fjársjóðinn en
mundi síðan ekki hvar.
„Ég þarf ekki mikið,” svaraði
Pétur og byrjaði að vinna á bænum.
Kvöld eitt, þegar hann hafði lokið
vinnu, datt honum í hug að prófa
gleraugun og setti þau á nefið á sér
til gamans og. .. „Húsbóndi
góður,” hrópaði hann — „komdu
fljótt og byrjaðu að grafa! Ég sé
kistu fulla af peningum undir gamla
perutrénu.”
Maðurinn kom í hendingskasti og
byrjaði að grafa. Pétur sá greinilega
gegnum moldina og kistan var graf-
in upp. Þetta var sannarlega kistan
sem bóndinn hafði falið og nú vissi
Pétur hvernig átti að nota
gleraugun. Maðurinn launaði honum
vel fyrir og Pétur hélt út í veröldina
til að hjálpa fólki í neyð. Hann kom
til konungshallarinnar þar sem
mikil sorg ríkti.
„Hvað er að?” spurði Pétur og
vörðurinn sagði honum að dóttir
konungsins, hún Gullinlokka, væri
horfin.
„Hún var að leika sér í hallar-
garðinum ásamt hirðmeyjunum og
allt í einu var hún horfin,” sagði
vörðurinn. „Þetta er skrítið,” sagði
Pétur. Já, þetta fannst öllum skrítið
og fólk hélt í fyrstu að hún hefði bara
falið sig en þegar dimmt var orðið
skildist fólkinu að eitthvað væri á
seyði.
„Ég verð að setja upp
gleraugun,” hugsaði Pétur og fékk
að koma inn í garðinn.
„Ef þú finnur hana,” sagði
vörðurinn, „færðu þrjár tunnur af
gulli.”
„En þau ósköp,” sagði Pétur.
„En ég geri þetta nú ekki vegna pen-
66 Vikan 42. tbl.