Vikan - 13.06.1985, Blaðsíða 14

Jón Sigurgeirsson, fjölhagi, ásamt konu sinni, Ragnhildi Jónsdóttur frá Gautlöndum.
tóku upp í sig og höföu hátt, en þetta
var ekki til að kvarta yfir og viö sáum
eftir þessu fólki þegar þaö fór úr ná-
grenninu.”
„Svo við förum ögn til baka —
þegar þú fluttir hingað og fórst að
hafa sumarfri — hvers konar
ferðalög tóku þá við hjá þór?"
„Ég var nú meö þeim fyrstu hérna
sem fengu herjeppa eftir stríöiö og þá
var leitað til manns ákaflega mikiö aö
fara hérna yfir Vaölaheiöi, að flytja
fólk og sækja. Þá var ekki reynt aö
moka neitt, þótti gott ef maöur gat haft
hjólför til aö styöjast viö. En svo voru
þetta náttúrlega skemmtiferðalög upp
um fjöll og fimindi. Ég hef nú svo sem
sagt frá því áður en ég brúaöi bæði
Kreppu og Jökulsá meö aöstoð góöra
manna. Fyrri brúin var göngubrú yfir
Gamli spitalinn var fœrður upp i
fjall þar sem hann er nú skíða-
hótel. En óg fékk það sem eftir
stóð.
Kreppu í Hvannalindir en svo réöumst
viö í aö gera ökufæra brú yfir Jökulsá
að vestan og hún var þar í þrjú ár — þá
hrundi gilið eöa breikkaði svo aö
bitarnir náöu ekki og svoleiðis situr
þaö enn. Ég skil ekkert í mönnum að
hafa ekki tekið þarna upp þráöinn og
gert nýja brú, því þetta er svo geysileg
viöbót verömæta fyrir ferðamenn sem
færu inn í öskju aö skreppa um leið
inn í Kverkf jöll.
Ég fór margar feröir þarna inn um
Ödáðahraun og Krepputungu á hverju
einasta sumri. Mér varö alltaf vel til
meö kvenfólk, venjulegast var mest
kvenfólk í bílnum hjá mér. Þær eru
yfirleitt ágætis feröafélagar og ekkert
síður áhugasamar aö feröast en karl-
menn, nema frekar væri. Ég er nú
löngu hættur aö hafa nokkum einasta
áhuga á þessum samkomustööum hér
uppi á fjöUunum, eins og Heröu-
breiöarlindum og Jökuldalnum og
Hveravöllum, þetta er ekkert líkt því
sem áður var þegar maöur átti þetta
allt skuldlaust og einn — nú er þetta
bara eins og maöur fari á stóörétt.”
„En Hvannalindir standa líklega
fyrir sinu ennþá."
„Jú, þær standa nokkum veginn
fyrir sínu, en þá fór svona með brúna
yfir Jökulsá. En göngubrúin stendur
enn — þaö er aö segja endumýjuð, þeir
tóku þessa gömlu timburbrú. Hún var
nú ekki merkileg. Þetta voru höggvin
tré, ég held fimm tommur á kant,
fimm metra löng, minnir mig. Þeir
hlógu nú aö mér, að fara meö þessi tré,
og reyndar voru þeir búnir að koma
mér til aö trúa því aö þetta næði ekki.
En ég var búinn að finna þennan staö
áöur, þar sem var svona stutt yfir,
áleit að þaö væri ekki nema þrír
metrar, eitthvaö svoleiöis. Svo þegar
ég var kominn í námunda viö þennan
staö flýtti ég mér til þess aö skoöa
þetta, hvort væri nokkurt vit í að halda
áfram meö þessa spýturafta þarna, en
þá náttúrlega sannfæröist ég. Mig
minnir þetta væri ekki nema 2,80 milli
brúna, en svo hefur þetta víkkaö í
seinni tíö. Þetta er móbergsgljúfur og
ekki gamalt, og áin sleikir þaö innan.”
„Komstu aldrei i hann krappan á
þessum ferðum þinum?"
„Ég fór á gúmmíbáti yfir margar
þessar stórár þarna. Ekki segi ég þaö
nú, aö ég væri ekki hræddur stundum.
Þaö má fara allan f jandann á gúmmí-
bát. Ég var svolítið hræddur á Köldu-
kvísl einu sinni. Ég ferjaði þar gamlan
mann. Hann var stór og þungur og ein-
hentur, svo hann gat ekki haldið sér
sem skyldi. Sigursteinn hét hann. Viö
fórum þama yfir um morguninn og áin
var ekkert slæm, bara lygn og góð, og
viö Sigursteinn vorum fyrir austan
Jóhann Konráðsson var deildar-
stjóri á geðdeildinni. Kom þar upp
stórum barnahópi og þeir voru
stundum hávaðasamir, dreng-
irnir.
allan daginn og gengum suöur aö Þóris-
vatni og komum ekki fyrr en um miðja
nótt til baka. Þá var áin ekkert lík því
sem hún var um morguninn. Báturinn,
sem við skildum eftir á góöum staö
uppi á bakkanum, var nú úti í hólma og
ég mátti vaða langa leiö til þess aö ná í
hann. Þaö haföi hækkaö svona helvíti
mikið. Mér leist ekkert á þetta. Fór nú
vestur yfir fyrst meö farangurinn
okkar og hrakti mikið. Leist ekkert á
aö fara aðra ferö en skellti mér nú samt
í þaö aö ferja Sigurstein. Þaö var
ekkert annaö að gera. Viö fórum dá-
lítiö ofar út í og ég batt hann niður í
bátinn og viö skelltum okkur af staö og
vorum undir eins komnir þama yfir
straumgaröinn. Ég man alltaf aö mig
undraöi hvaö okkur gekk vel. Við
fórum náttúrlega ýmist afturábak eöa
áfram, en þaö heppnaðist vel.
Já, þaö eru allir meira og minna
veikir fyrir því að ferðast. Mér finnst
nú óþarfi aö fara endilega suöur aö
Miðjarðarhafi. Menn eiga margt óséö,
flestir, hér á Islandi. Nema þá til aö sjá
bert kvenfólk, sem virðist aöallega
vera þar eftir auglýsingunum aö
dæma. En þaö má vafalaust veita sér
þaö iika hér á landi, aö sjá bert kven-
fólk.”
„Hefurðu farið til Miðjarðar-
hafsins?"
„Nei, en ég hef farið talsvert til út-
landa. Meira að segja veriö tíu daga á
Grænlandi. 1951 fór ég á söngmót
blandaðra kóra í Stokkhólmi, meö
Kantötukór Akureyrar. Þá vorum viö
fimm vikur í Svíþjóö, Danmörku og
Noregi. Svo var ég einu sinni einn
vetur í Englandi. Þaö var meðan ég
var ógiftur — ég haföi ekki tíma til aö
gifta mig fyrr en ég var fertugur, þaö
var svo mikið að gera.
Þetta bar þannig til meö Englands-
feröina aö ég kynntist strákum sem
komu hingaö til aö veiða. Þeir kölluöu
sig bændur en mér þótti þeir af-
skaplega fátæklega útbúnir og hafa
lítiö. Ég spuröi þá hvort ég gæti ekki
Þá var ekki reynt að moka neitt,
þótti gott ef maður gat haft hjól-
för að styðjast við.
fengiö að vera um tíma þama í
Englandi að læra ensku og sjá mig um.
Þeir sendu mér svo skeyti þegar þeir
komu heim til föður síns og sögöu aö
mér væri velkomið aö koma og vera
eins lengi og mig lysti. Ég fór um
haustið og var fram á vor. Ég mátti
vinna það sem ég vildi og yfirleitt hafa
þaö eins og ég vildi.
En mér brá þegar ég kom út því
þetta voru þegar til kom allt stór-
höfðingjar og majórar og greifar og
áttu Rolls Royce bíla og hvaðeina.
Þetta er þeirra háttur, svona stór-
menna, aö senda unglinga út um heim
og láta þá ekki hafa neina peninga.
Þetta reynir manninn og er sjálfsagt
gott.
„Lœrðirðu smíðar eða kom þetta
af sjálfu sór?"
„Nei, ég læröi þetta ekkert.”
„Þú ert þá það sem stundum er í
auglýsingum kallað „vinnufús hag-
leiksmaður"."
„Já, ég býst við því. Maður gat allt
aö einu gert þetta eins og hver
annar.”
„Þú hefur náttúrlega smiðað yfir
herjeppann þinn sjálfur."
„Já, já. ílr krossspæni. Ég get sagt
ykkur, ef þiö nennið, smásögu af yfir-
byggingu á bíl. Ætli þaö hafi ekki veriö
'34 eöa eitthvaö svoleiöis aö
ibílstjóri þarna í Mývatnssveit,
Siguröur Stefánsson, pantaöi sér nýjan
Chevroletbíl. Maöur heyrði aö þeir
væru komnir svo stórir á markaöinn,
En það má vafalaust veita sór það
lika hór á landi, að sjá bert kven-
fólk.
axlarháir á vatnskassa, var manni
sagt, og buröamiklir, og Sigurður fékk
mig til að fara með sér aö kaupa efni í
hús á bílinn — þetta var bara grindin.
Ég var eins og alltaf, ja, maður gerir
þetta í hugsunarleysi, heldur aö maöur
geti gert alla skapaöa hluti, þótti sjálf-
sagt aö fara bara meö honum og kaupa
efniö og smíöa svo hús á bílinn. Við
fórum hingað til Akureyrar og bundum
14 ViKan Z4- tbl.