Vikan - 13.06.1985, Qupperneq 47

„Mér líður eins og væng-
brotnum fugli,” sagði Júdý
dauflega.
„Hresstu þig upp,” sagði
Guy sem lá á svefnherbergis-
gólfinu hjá henni með bera
fæturna uppi á rúminu. ,,Þú
vissir alltaf að starfið hjá Dior
væri tímabundið. ’ ’
, Já, en ég var að vona að ég
fengi að vera lengur. ’ ’
,,Þú hefur enn vinnu fram í
endaðan febrúar, þar til að-
stoðarstúlka Anníar kemur
aftur, og þú átt gráa flónels-
kjólinn frá Dior sem hefði
kostað þig meira en átta
mánaða laun ef þú hefðir þurft
að borga hann. Ef þér er sama
hvert þú ferð og við hvað þú
vinnur fyrir þessi sömu ömur-
legu laun og þú fékkst hjá Dior
geturðu unnið hjá mér allan
daginn. Hótelið segir að ég geti
ekki haldið áfram að vinna hér,
þetta sé engin þrælakista.
Fyrsta verkefnið þitt verður að
finna okkur tvær vinnustofur
einhvers staðar hér í nágrenn-
inu. Nei, ekki kyssa mig á
meðan ég er að fá mér að
drekka.”
tf
údý fann nothæfa
vinnustofu með þakglugga
tvær götur frá hótelinu. Hún sá
nú um allt sem ekki laut að
framleiðslunni, hitti viðskipta-
vini, svaraði í símann, sá um
bókhaldið og annaðist af-
greiðslu.
Guy hannaði, keypti efni og
hafði umsjón með starfsfólkinu
á vinnustofunni. Nú hafði
önnur saumakona gengið til
liðs við hina tryggu José. Móðir
nýju aðstoðarsaumakonunnar,
María, var fyrsta hjálparstúlka
hjá Nina Ricci, og því hafði
hún vanist því frá blautu barns-
beini að sauma þannig að það
uppfyllti ströngustu kröfur.
Júdý hafði meira að gera en
nokkru sinni fyrr og var
ánægðari. Kaupendurnir
kunnu vel við hana því hún
stóð ekki bara eins og þvara
með pöntunarbók í hendi
heldur spjallaði og spaugaði við
þá. Hún hafði næmt auga fyrir
hinu broslega og hafði gaman
af að koma fólki til að hlæja,
jafnvel þó það yrði að vera á
— sýnt svolítið meiri virð-
ingu?” Hann var leiður. ,,Ég
veit að þú ert bara hrein og
bein en Frakkar skilja það ekki.
Þeir álíta þig vera , ,ruddalega’ ’
sem þú ert ekki.”
,,Það var leitt,” sagði Júdý
og yggldi sig yfir bunka af
vörureikningum sem merktir
voru „fallið í gjalddaga” sem
hún hélt á í höndunum. „Og
hér byrja ég. Ég ætla að vera
ruddaleg í sambandi við
greiðslur. Þú hefur ekki efni á
að gefa þessu fólki gjaldfrest.
Framvegis verður það að borga
þegar það skrifar undir
pöntunina og við sinnum
henni ekki fyrr en ávísunin er
komin á okkar reikning. ’ ’
„Það er mjög góð hugmynd
að fá staðgreitt en í fata-
iðnaðinum gerir það enginn.
Ég missi alla viðskiptavini
mína.”
„Og mikið af ljótum skuld-
um,” sagði Júdý. „En þú
byrjaðir með staðgreiðslu,
manstu eftir því. Mamma þín
og allir vinir hennar á Avenue
Georg V greiddu út í hönd. Af
hverju skyldi fólk ekki borga
um leið og það pantar ef það
Gaulle hershöfðingja. Það líður
hjá.” En á meðan gekk Júdý
ekki í unglingafatnaði. Hún
safnaði hári og vatt það upp í
óklæðilegan franskan hnút.
Hún var stöðugt í gráa Dior-
kjólnum og var með stór horn-
spangargleraugu, og vonaði að
með þessu gæti hún kallað
fram aldur, upphefð og virð-
ingu.
,,Ma chere, þú gerir mig
hrædda,” sagði Maxxn. Hún
hafði komið heim aftur eftir
tveggja ára námstíma í London
daginn áður og þær voru að
segja hvor annarri fréttir af sér
yflr morgunverði á Deux
Magots. Maxín ætlaði að biðja
pabba sinn að lána sér peninga
til þess að hún gæti komið á
laggirnar fyrirtæki.
Með votti af öfund sagði
Júdý: „Þú ert svei mér heppin
að eiga ríkan pabba. ’ ’
Maxín dýfði horninu sínu í
kaffið og svaraði: „Pabbi er
ekki ríkur. Ég hefði ekki getað
farið til Sviss ef Hortense
frænka hefði ekki borgað.
Pabbi er vel stæður. Ég vona að
hann geti ábyrgst bankalán
fyrir mig. Ég á ekki von á því að
kostnað hennar sjálfrar.
Sumum fannst þessi hressilega
framkoma þreytandi og sumir
áttu erfltt með að sætta sig við
hispursleysi hennar. Hún gekk
hreint til verks og sagði
nákvæmlega það sem hún
hugsaði. Guy sagði við hana
eftir að hafa horft á hana hnýta
í einn kaupandann fyrir að hafa
ekki pantað einn af nýju jökk-
unum: , ,Þú þarft að rækta með
þér aðeins kurteislegri fram-
komu, Júdý. Af hverju geturðu
ekki komið fram við kaup-
endurna eins og þú gerir við
liðið hennar Hortense frænku
kærir sig um fötin þín? Það er
kominn tími til að ganga úr
skugga um hvort það kærir sig
yfirleitt um þig — áður en þú
ferð á hausinn.”
(I
údý reyndi það sem
hún gat tii að sýnast eldri en
hún var. Þeim Guy fannst það
mjög til baga í starfsgreininni
hve þau voru ung vegna þess að
enginn tók þá ungu alvarlega.
, ,Ætli maður verði ekki bara að
umbera það,” sagði Guy kvart-
andi, „eins og mútur eða de
hann geti gefið mér
peningana
en hann tekur samt
áhættu.”
Hún fékk sér vænan
bita og mylsnan datt á
borðið um leið og hún
hvíslaði. „Það er Guy
sem á ríkan pabba. ’ ’
Júdý lagði frá sér bollann.
Hún var steinhissa. „Af hverju
er Guy þá alltaf svona |
blankur?”
„í fyrsta lagi vegna þess að
hann langar til að spjara sig á
eigin spýtur og í öðru lagi
vegna þess að pabba hans er
ekkert um fatahönnuði gefið.
Hann gerði það alveg ljóst að
hann ætlaði ekki að hjálpa
Guy. Því vill Guy sýna þeim
gamla að hann geti alveg
komistafán hans.”
Júdý fór beint til Guys og
bað hann um kauphækkun.
Síðan dembdu þau sér í vinnu
fyrir júlísýninguna. Þau ætluðu
að sýna mikið af stökum
fatnaði — jakka, pils, buxur og
dragtir — allt fáanlegt í
þremur litum, með einum yfir-
frakka og einni regnkápu. Júdý
var mjög hrifin af litunum á
nýja fatnaðinum: fínlegum,
heillandi gráum litum, pjátur-,
silfur-, ostru- og perlugráu með
fölbleiku, vínrauðu, gljáandi
kastaníubrúnu, kopar og
bronsi. Þröngar nautabanabux-
ur voru með skærlitri taftblússu
með stórum púffermum. Eftir-
læti Júdýjar var úr rauðu efni
og með saffrangulum buxum.
Reykgráa kápan, skásniðin eins
og sjal, var einnig fóðruð með
sams konar rauðu silkifóðri.
Regnkápan með svipuðu sniði
var úr dökkgráu gabberdínefni
með bleiku silkifóðri.
Með þessari sýningu vonaðist
Guy til þess að geta komið
fram sem framkvæmdamaður
af fullri einurð en ekki aðeins
sem ungur efnilegur hönnuður
að gamna sér við tískuna. Því
ákváðu þau að halda í þetta
sinn flotta sýningu, aftur á
Plaza Athénée, en fá fagmann
til þess að sjá um fram-
kvæmdina. Það var dýrt en vel
þess virði.
Fyrir Guy hefði þessi sýning
úrslitaáhrif.
24. tbl. Vikan 47