Vikan - 12.09.1985, Qupperneq 16

‘ast þeir
Diddi bíló segir sögur af
œvintýralegu lífi ungmenna
á Sudurnesjum fyrir 20 árum
Texti: Jón Ásgeir Myndir: Ragnar Th. o.fl.
í lok síðari heimsstyrjaldarinnar fæddist sveinbarn í
Keflavík. Það var í sjálfu sér ekki í frásögur færandi en
sú ævi, sem drengurinn hefur síðan lifað, er svo
sannarlega ævintýraleg. Sigurður G. Baldursson heitir
sveinninn sem fæddist í mars 1944 og ólst upp í Kefla-
vík hjá afa sínum, Sigurði Guðmundssyni trésmið, og
ömmunni, Guðbjörgu Bjarnadóttur.
Margir þekkja Sigurð undir nafninu Diddi bíló en það
viðurnefni hlaut hann vegna bílanna sem getið er í
viðtalinu. Hann gekk í skóla á Suðurnesjum og var 15
ára þegar hann byrjaði í iðnnámi hjá Birgi Guðnasyni
málarameistara og Kristni Guðmundssyni sem á
verslunina Dropann í Keflavík. Diddi stundaði málara-
iðnina milli þess sem hann var á fraktskipum og tók til
hendinni í skemmtanalífinu en þar gerðust hreint ótrú-
legir hlutir. En 1. maí 1966 neyddist Diddi til að hætta í
málningunni vegna voveiflegra atburða:
„Við vorum á Ford Victoria ’53,
þetta var rosalegt slys, við keyrð-
um á 90 kílómetra hraða beint á
steinvegg. Við vorum þrír taldir
af, lágum vikum saman á sjúkra-
húsi. Bíllinn fór beint út á hauga.
Þá bannaöi Árni Björnsson mér
að vinna í málningunni, þeir voru
dálítið hræddir út af höfuðmeiðsl-
um, sem ég varð fyrir, að ég þyldi
ekki sterkjuna í málningunni. Svo-
leiðis að þá fór ég í þjóninn, varð
þjónn í Tjarnarbúð og síðan fór ég
upp í Lídó, var hjá Þráni Krist-
jánssyni yfirþjóni sem nú býr í
Kanada.”
Um skeið var Diddi í siglingum
á Jöklunum og Fossunum, þvæld-
ist um heiminn. „Maður er búinn
að vera út um allar djöfulsins
trissur,” segir hann, „í Þýska-
landi, Frakklandi — út um allan
heim, búinn að vera í fangelsi í
Rússlandi, hvað þá meira, og
aðeinsfertugur.”
— Hvað sagirðu? Hvers vegna
lentirðu í fangelsi i Rússlandi?
„Við vorum ekkert að gera, við
vorum bara uppi í bæ blindfullir,
maður fékk sérstakan passa og
þurfti að vera kominn um borö á
miðnætti. Svo tókum viö riffil af
einum verðinum, afvopnuöum
einn bimba og þá brjálaðist allt.
Þetta var ekki svona alvarlegt,
misskilningurinn var sá að þaö
talaði enginn af þessum vöröum
ensku. Við vorum heppnir að fara
ekki bara til Síberíu.
Svona þvældist ég fram og
aftur. En 1970 kynnist ég konunni
minni, Þórdísi Steinunni Sölva-
dóttur, og þá fer maður að slóa
niður aðeins. Ég stofnaði málara-
fyrirtæki hérna í Reykjavík með
Atla Hraunfjörö og hafði það
helvíti gott.
En svo æxlast það þannig að við
fjölskyldan förum í frí til systur
konunnar, hún heitir Lilja
Dýrfjörð og býr í Colorado þar
sem hún rekur hárgreiðslustofu. í
gegnum Lilju komst ég í kynni viö
efnamenn og bandaríska þing-
menn. Þetta fólk vildi að ég settist
þarna að og taldi að ég ætti góða
framtíð í sambandi viö málningu
og skreytingavinnu. Þau hjálpuðu
til við útvegun innflytjendaleyfis
en ég kom heim í millitíðinni og
gekk frá mínum málum hér.”
— Í Keflavík ólstu upp i nábýli við
herinn?
„Eins og ég hef sagt áður, ef
maður mundi binda fyrir augun á
einhverjum Kana í Banda-
ríkjunum og koma með hann í
skólastofuna í sjötta bekk í barnó
og taka bindið frá þá gæti hann
alveg haldið aö hann væri bara í
bæ í Bandaríkjunum vegna klæða-
burðar krakkanna. Stelpurnar
fóru í skólann í gallabuxum með
brotin upp, í bobbísox og hvítum
og svörtum skóm. Við vorum í
mokkasíum með pening í. Maður
fór bara upp í Píex og stóð bara i
fyrir utan og lét Kanana kaupa
fyrir sig. Maður safnaði fötum,
dömum og fötum, það var ekkert
annað sem komst að.
Eg hélt einu sinni að Rögn-
valdur skólastjóri byggi heima
hjá mér, ég var ekki alveg klár á
því. Hann var svo oft heima að
kvarta — ég hélt að hann væri
fluttur!
Svo var maður einu sinni í
stúku. Það voru opnaðar tvær
stofur í barnaskólanum, þetta
voru svo margir. Við vorum of
seinir, ég og Gunni grall, við
vorum í leðurjökkum með slaufu
og við þurftum að segja einhver
orð við innganginn en áttum svo
að labba inn allt gólfið þangað
sem liðið sat í skrúðanum. Beggja
vegna í salnum var þrísetið af
krökkum. Gunni var á undan mér
og á eftir mér var Jóna heitin á
Framnesi sem stofnaði stúkuna.
Við göngum af stað inn gólfið og
þá sé ég að það dettur Camel-
pakki úr vasanum á leðurjakka
Gunna. Þaö tekur enginn eftir því,
Jóna á eftir og Guðlaug gamla
hálfblind inni í horni. Ég var að
pæla í því að sparka honum bara
undir stólana. Við máttum ekki
vera reknir úr stúkunni því það
var stúkuball um kvöldið.
Ég kem að pakkanum, sparka
en hitti ekki, mokkasían af mér og
beint framan í Billu Árna og hún
fékk glóöarauga. Pakkinn á miðju
gólfi og við vorum reknir úr
stúkunni!”
— Segðu mér frá þinum
uppvaxtarárum, þú hefur lifað
þessu venjulega skemmtanalifi... ?
„Ég mundi nú segja óvenjulegu.
Ég átti nokkra kunningja sem
voru mikið fyrir að slást og
svoleiðis en ég var aldrei í
svoleiðis. Ég var alltaf flott
dressaður og maður var alltaf að
passa fötin. Og eldra fólk, sem ég
hef talað við, man eftir því hvað
maður var alltaf hreinlegur og
flott dressaður.
Maður þénaði oft mikla peninga
í málningunni, vann eins og
vitleysingur — svo fór þaö bara
allt í bíla, dömur og föt.”
— Hvernig bila?
„Viö vorum þarna með Ford ’47.
Þegar það sprakk á honum var
ekki til tjakkur svo að honum var
bara velt á hliðina og skipt um
dekk. Þetta var ekkert mál. Svo
vorum við á Bjúikk ’56 steisjon,
níu-manna, æðislega flottum,
rauðum og hvítum. Maður kom
honum leikandi í 240 kílómetra
hraða þegar viö stálumst á
steypta veginn. I honum voru
tveir kranar frammí, annar fyrir
bland og hinn fyrir brennivín. Svo
var bara veisla.
Við stálum líka bílum. Sko,
Kaninn bjó þarna inni í Keflavík
með fjölskyldur. Þá var stolið
dálitlu af bílum en þeim var alltaf
skilað aftur áður en Kaninn fór í
vinnu. Maður gat tengt beint á bíl
blindandi, með annarri hendi, það
var ekkert mál hjá manni. Þeim
virtist vera sama. Það eina sem
þeir kvarta yfir á þessum tíma er
að við klárum ógurlega mikið af
dekkjum en þeir fengu þau fyrir
sama og ekki neitt. En við fylltum
alltaf á þá bensín og skiluðum
þeim á morgnana.
Ég man eftir eirium sem var
æðislegur. Það var ’56 Sjéwí með
óverdræf og ægileg vél í honum.
Djöfull var hægt að keyra hann,
bíllinn spólaði á 120 — ég sver það.
Lögreglan var þá með svarta,
listalausa Fordinn ’55 og hann
hafði ekki séns. Einu sinni elti
hann okkur út Sóleyjargötuna í
16 Vikan tbl.