Vikan - 12.09.1985, Blaðsíða 18

yfirleitt flottustu bílarnir frá
Keflavík.
Maður ólst upp með þessu liði.
Sjáðu bara leikara og tónlistar-
menn sem koma frá Keflavík á
þessum tíma: Helgi Skúlason og
Ellý Vilhjálms, Vilhjálmur
Vilhjálms, Einar Júll,
Hljómarnir, Þórir Baldurs, Rúnar
Georgs, Jóhann G. Jóhanns —
þetta kemur allt að sunnan. Við
vorum bara á undan okkar samtíð
þarna.
Maður sofnaði og vaknaði við
Kanaútvarpið. Sumir af þessum
gæjum, eins og Haukur Hauks,
þeir áttu allar plötur sem voru
gefnar út með Rock and Roll.
Haukur átti eitt flottasta plötusafn
landsins vegna þess að systir hans
vann í Píexinu uppi á Velli. Hann
átti allar plötur sem voru gefnar
út frá 1955, þú ættir að sjá safniö.
Það fékk enginn að spila þær
nema hann þótt hann væri blind-
fullur sjálfur.
Við, þessi grúppa, vorum
stimplaðir í bænum. Þegar maður
labbaði yfir götu þá var yfirleitt
neglt fyrir glugga. En aldrei voru
þessir strákar óþverrar. Á
þessum tíma var aldrei neitt
helvítis dóprugl, fólk var ekki
lamið niður og — það var yfirleitt
pælt bara í djammi og dömum.
Þannig leiö sjöundi áratugurinn.”
— En þifl hafið yfirleitt mœtt í
vinnu?
„Já, já, það var ekkert verið að
horfa á klukkuna þegar það var
verið að mála. Það var bara
málað og klárað og byrjað á næsta
verki. Maður brást ekki trausti
meistarans og það unnu allir eins
og vitleysingar. Og þó að maður
missti kannski úr einstaka dag þá
vann maður bara á laugardegi,
þetta var ekkert mál. En það
þurfti að borga nokkra leigubílana
úr bænum.
Þótt það væri mikið brennivín
þurfti maður aldrei að fara á Vog
eða Fríport eða neitt rugl. Það var
bara farið að vinna og svo bara
svitnaði maður þetta út. Maður
þurfti sko ekkert að sprauta sig
niður.”
— Varfl enginn af þessu gengi
fastur í drykkjuskapnum?
„Nei, aðeins örfáir. Einn af þeim
á ekkert að vera edrú, það er bara
misskilningur, hann fær aldrei
móral. Hann er með stórrakara-
stofu á Suðumesjum og hann
rakar þegar hann vantar seðla.
Svo er hann bara veikur og þá fer
Kalli Ara og setur hvítan borða á
húsið: The barber is sick.
Það var alltaf fjör. Klíkan var
svo samföst, sko, það var ball í
Vogunum á miðvikudögum, síðan
var það á föstudögum úti í Garði
eða eitthvað svona og svo var nátt-
úrlega laugardagurinn i Krossinn
og á sunnudögum úti í Sandgerði.
Þar var kjallari undir samkomu-
húsinu öðrum megin og það var
hægt að fara inn um glugga og
fara eftir kjallaranum og koma
upp hjá senunni. Keflavíkurlög-
reglan var með Sandgerði í þá
daga.
Við komum heldur seint, við
Nonni Begg, klukkan var orðin
kortér í tólf. Við ætluðum gömlu
leiðina í gegnum kjallarann,
rifum eina spýtu frá og ég stóð
vakt á horninu, við vorum flott
klæddir og Nonni fer inn í kjallar-
ann. Þegar maður stóð inni í
kjallaranum náði maður með
höfuð og háls upp fyrir glugga-
karmana. Ég sé Nonna standa
inni og benda mér að koma og ég
skutla mér inn. Kjallarinn var
fullur af vatni! — Ef hann blotnaði
þá átti ég að blotna, það átti jafnt
yfir allaaðganga.”
— Þú hefur reddað þér úr vand-
rœflum?
„Þessi sjálfsbjargarviðleitni —
þótt maður væri fullur var heilinn
alltaf að djobba. Ég var inni á bar
í Hamborg í Þýskalandi, vissi ekki
hvar hinir voru í húsinu, pantaði
drykk á barnum og lét þjóninn fá
fimmtíu marka seðil. Svo kemur
bátsmaðurinn og segir mér hvar
þeir sitji og ég segi við þjóninn:
„Heyrðu, gefðu mér bara til
baka.”
Þá segir hann að ég hafi aldrei
látið hann fá neitt, er með stæla.
Þá bara kýldi ég bimbann beint
yfir barinn. Þá kom þessi svaka
dyravörður, þú veist hvernig þeir
eru, þessir þýsku, og ég sagði:
„Ég jarða þig nú bara, druslan
þín.” Hann náði þá í lögguna og
þetta gat orðið voða próblem. Ég
sagði við lögguna: „Takið þið mig
bara, en faöir minn er sendiráðs-
fulltrúi hérna.” Fljótur að ljúga.
Þá leiddu þeir mig bara út fyrir og
sögðu: „Farðu ekki þangað inn
aftur.” Maður er fljótur að pæla,
þú ert búinn að koma þér í klípu,
Sigurður, nú kemurðu þér úr
henni.
Þú getur látið hvern sem er gera
hvað sem er, ef þú bara kannt á
það. Það er ekkert mál. Einu sinni
lánaði ég vini mínum sem var vél-
stjóri á togara. Ég nefni engin
nöfn en köllum hann Þorvarð. Ég
hitti hann inni á Hótel Holti, þetta
er áður en konan kemur í málið.
Hann er staurblankur, togarinn í
siglingu og hann fær enga peninga
út fyrr en togarinn er búinn að
selja.
Ég segi bara við Þorvarð:
„Heyrðu, ég skal bara borga brús-
ann, en ég drekk frítt út á það. Það
sem ég set út af aurum þessa
fjóra—fimm daga það fæ ég aö
fullu greitt. Ég sem sagt sé um
systemiö og drekk frítt. Allt í lagi.
Svo svöllum við og svöllum og
ég borga og borga. Ég var kominn
upp í fjörutíu þúsund. Svo fer
Kristján heitinn Jensson, sem
keyrir leigubUinn, með okkur
niður á skrifstofu að fá peningana.
Heyrðu, það er búið að taka alla
peningana upp í skatt, gæinn aö
fara út á sjó daginn eftir og ég
búinn að borga fjörutíu þúsund.
Ég segi: „Þaö verður að redda
þessu.” Þetta var á föstudegi, um
klukkan hálftvö. Ég segi við Þor-
varð: „Upp í bíl með þig, druslan
þín.” Og við Kristján: „Upp í
Verslunarbanka.” Læt Þorvarð fá
tvöhundruðkall: „Inn með þig og
opnaðuhefti.”
Hann ætlaði varla að þora að
skrifa nafnið sitt, algjör bimbi.
Þetta hefði reddast, var ekkert
ólöglegt, hefði hann gert eins og ég
sagði honum. Svo var keyrt á milli
útibúa að skipta og ég var kominn
í þrjátíu og tvö þúsund. Síðan
komum viö í Iðnaðarbankaútibúið
við Háaleitisbraut og ég er með tíu
þúsund króna ávísun frá
Verslunarbankanum sem var
rosapeningurþá.
Það er ekkert með það, ég fer
inn, var með flotta skjalatösku, í
leðurjakka, nýkominn úr greiðslu
— eins og klipptur út úr tískublaði.
Ég fer aftast í röðina við gjald-
kerastúkuna. Svo hringir síminn,
það fer stúlka í símann og segir
síðan stundarhátt: „Sigurður G.
Baldursson, lögfræðingur Seðla-
bankans, er hann hér?”
Ég fer í símann, rövla þar smá-
stund. Og þeir skiptu fyrir mig
ávísuninni, bara svona!
Svo segi ég við Þorvarð: „Nú
ferð þú á skrifstofuna, lætur gjald-
kerann fá heftið og segir: „Þetta
er ég búinn að skrifa út, þessu
18 Vikan 37. tbl.