Vikan - 12.09.1985, Blaðsíða 43

sagði Christopher: „Heyrðu, ef
þú hefur mikinn áhuga,
Heiðna, þá gætir þú hjálpað
okkur að safna peningum. Ég
held að þú yrðir ágæt í því.
Kannski Kata gæti hjálpað
þér?”
,,Ekki Kata,” sagði Heiðna
hugsi, „enjúdý gæti það.”
p okkmm mánuðum
síðar fór Heiðna með Christop-
her til New York þar sem hann
hélt fyrirlestur á Solan-Ketter-
ing stofnuninni. Þá hitti hún
Júdý í fyrsta skipti í þrettán ár.
Þær hlupu hvor á móti annarri
og föðmuðust í rökkrinu í
eikarklæddu anddyrinu.
,,En Heiðna, þú lítur alveg
eins út og þú gerðir, nema þú
ert ekki lengur með gleraugu.
Linsur?”
,Já. En þú ert mjög breytt,
elskan. Þú leist alltaf út eins og
krakki en nú líturðu út eins og
ríkur krakki.’ ’ Heiðna virti fyrir
sér Vidal Sassoon-klippinguna
með ljósum strípum sem náði
yflr annað augað og ljósa safarí-
buxnadragtina úr hrásilki og
rúskinnssrígvél í stíl.
„Þetta er einn af vinnubún-
ingunum mínum — eftir Guy
að sjálfsögðu. Maður verður að
líta út eins og allt gangi manni
í haginn ef maður ætlar að láta
það ganga. Þetta er það fyrsta
sem þú átt að muna, Heiðna,
þegar ég fer að taka þig í
kennslustund í kynningarstarf-
semi eins og þú talaðir um í
símanum.”
,,Ég bað Kötu að segja þér
og Maxín satt um hvað hefði
komið fyrir mig. Þetta er allt í
lagi, þú þarft ekki að panta kók
bara af því að ég er
hérna. . .Kata bjargaði lífi
mínu. Þegar hún hafði sagt
Maxín hvar ég væri þá heimtaði
Max að við Christopher kæm-
um til þeirra og byggjum hjá
þeim. Hún var hreint út sagt
frábær. Það var eins og við
hefðum hist fyrir viku. Nú ert
þú búin að bjóðast til að sýna
mér hvernig ég á að aug-
lýsa rannsóknarstofnunina. Þið
hafið allar verið yndislegar vin-
konur — ég á þetta alls ekki
skilið eftir að hafa ekkert skipt
mér af ykkur í öll þessi ár. Ég
skammast mín enn meira.
„Hlustaðu á,” sagði Júdý,
, ,sektarkenndin er það gagns-
lausasta sem til er. Það er ekk-
ert gaman að fylla hausinn af
henni. Það gerir þér ekkert gott
og verður aðeins til þess að þér
líður illa.” Hún bauð Heiðnu
ólífu og hló. „Sannir vinir eru
ekki þeir sem maður grínast við
og fær sér í glas með. Maður
þarf ekkert að hitta sanna vini
sína það er nóg að vita að þeir
eru í sínum stað þegar þeirra er
þörf. Við stofnuðum okkar eig-
in litlu hjálparstofnun í
Gstaad, manstu það ? ”
í gamla vinahópnum komst
hún að því að hún þekkti
nokkra sem vom ríkir og tölu-
vert marga sem höfðu einhver
áhrif. Einn benti henni á ein-
hvern annan. Heiðna var ekki
lengi að uppgötva kosti vinn-
unnar og laun. Á hálfs mánað-
ar fresti skrifaði hún skýrslu til
Júdýjar sem sendi henni tvær
þétt vélritaðar síður með
athugasemdum og tillögum til
baka.
Heiðna byrjaði á að skrifa
grein í gamla skólablaðið sitt
þar sem hún bað um peninga
og hjálparmenn. Hún baksaði
við þetta í fjóra daga og hafði
Hún fléttaði fingrunum sam-
an. ,,Við emm tengdar saman
svona. Við emm besta öryggis-
netið okkar sjálfra, gleymdu
því ekki. Sperrtu nú eyrun og
gerðu þig klára fyrir kennsl-
una.”
Eins og venjulega var Júdý að
springa af hugmyndum.
Heiðna skrifaði hjá sér glósur
og vonaði að hún gæti áttað sig
betur seinna. Allt hringsnerist í
höfðinu á henni.
f^í/eið.
'eiðna fór aftur til
London og byrjaði að vinna.
Éyrst fannst henni svo vand-
ræðalegt að þurfa að hringja í
ókunnugt fólk að hún varð að
læsa sig inni í svefnherbergi og
hún roðnaði áður en hún sneri
skífunni. En ferill hennar og
staðreyndir málsins vom
nýstárlegar og athyglisverðar,
staðfesta hennar með eindæm-
um, og þegar hún fór að gmfla
áhyggjur af því í margar vikur á
eftir en henni þótti vænt um
hvað hún fékk jákvæð við-
brögð. Hún fékk rúm 43 pund
og tvo hálfsdags aðstoðarmenn.
Það var ekki síður mikilvægt að
vekja athygli á rannsóknar-
stofnuninni og safna pening-
um til hennar og því ýtti
Heiðna úr vör eins konar
keðjubréfí. „Gjörið svo vel að
senda mér 2 pund og sendið af-
rit af þessu bréfí til tveggja vina
yðar. Siítið ekki keðjuna —
hún bjargar mannslífum.”
Hún hafði rúm fjögur þúsund
pund upp úr þessu — mun
meira en hún hafði átt von á.
Fokkrum mánuðum
síðar stóð Heiðna í litla mót-
tökusalnum I Savoy og vonaði
að grá flauelsdragtin með silf-
urrefabryddingunum væri ekki
of formlegur klæðnaður fyrir
kalt hádegisverðarboð fyrir
tuttugu áhrifamikla
blaðamenn. Þetta var
kostnaðarsöm byrjun en
hún vildi ekki skera
neitt við nögl í fyrsta
blaðamannaboðinu sem
hún héldi. Hún gat ekki
bælt niður kvíðann. Hún
vildi geta gefið hverjum
blaðamanni fyrir sig þær
upplýsingar sem hann
vildi fremur en tala fyrir
öllum hópnum. Húnhafði
ekki boðið blaðamönnum
á læknablöðum
sem þekktu vel til málsins, að-
eins blaðamönnum á blöðum
sem komu út í stórum upplög-
um. Enginn viðstaddra skrifaði
fyrir færri en milljón lesendur.
Henni til mikils léttis voru
konurnar ekki neitt sérstaklega
harðar í horn að taka eða frek-
ar. Flestar virtust þekkjast og
spjölluðu hljóðlega saman áður
en Christopher tók til máls.
Þær krotuðu í blokkir og
spurðu spurninga sem voru
umbúðalaust um það sem máli
skipti.
,,Konan mín bað mig sér-
staklega um að tala á auðskilj-
anlegu máli,” byrjaði
Christopher, „vegna þess að
þegar ég útskýrði starf mitt fyr-
ir henni fyrst þá skildi hún ekki
orð af því sem ég sagði. Ég
vona að ég einfaldi málið ekki
um of — síðar er mér sönn
ánægja að því að vera eins fag-
legur í orðavali og þið óskið.
Fyrst ætla ég að upplýsa ykkur
um nokkrar staðreyndir en ég
vildi gjarnan svara spurningum
frá ykkur eins fljótt og hægt er.
Ég er hér til þess að segja ykkur
frá því starfi sem við vinnum
við Ensk-bandarísku krabba-
meinsrannsóknarstofnunina.
Ég er einnig hérna til þess að
biðja ykkur að hjálpa okkur að
safna peningum svo við getum
haldið verkinu áfram. Nú þeg-
ar læknast þriðji hver maður
sem fær krabbamein. Við vilj-
um fjölga þeim.”
Litli áheyrendahópurinn
sýndi kurteislegan áhuga þar til
Christopher tilkynnti undir lok
stuttrar ræðu sinnar: ,,Á rann-
sóknarstofu okkar í Suður-Lon-
don hefur okkur tekist að fram-
leiða mjög hrátt bóluefni sem
ég nefni hér bóluefni X. Mér
37. tbl. Vikan43