Vikan - 12.09.1985, Qupperneq 44

þykir fyrir því ef þetta
hljómar dálítið eins og
þvottaefni. Við getum
ekki rætt um þetta með
neinni vissu fyrr en búið
er að sannreyna upp-
' götvanir okkar en bóluefni
X virðist örva varn arkerfi
líkamans til þess að snú-
ast gegn og sigrast á aðskotaveir-
unni og koma með því í
veg fyrir myndun þessara
vissu krabbameinsfrumna.”
Nú sátu allir uppréttir og
skrifuðu hjá sér. ,,í tilraun,
sem nýlega var gerð, vorum við
með tvo hópa af músum og
sprautuðum annan hópinn
með bóluefni X. Síðan komum
við æxlisfrumum, sem eru tald-
ar tengjast veirunni, í allar
mýsnar. Eftir tvo mánuði
höfðu æxlin í músunum, sem
bólusettar höfðu verið, ekki
stækkað eða horfið algjörlega
en í hinum hópnum höfðu
æxlin stækkað verulega.
Spurningunum rigndi og
það skrjáfaði í minnisblokkun-
um. Heiðnu fannst þetta hafa
farið hreint ágætlega af stað.
SJÖTTIHLUTI
—31—
'ilí horfði löngunar-
full á eldrauðan himin Atlanta-
borgar, á Vivien Leigh skjóta
hermann sem hafði haft
nauðgunarlosta í augunum, á
Olivia de Havilland í krínólrni
og öll hin litskrúðugu vegg-
spjöldin á framhlið kvik-
myndahússins. Þó Lilí væri nú
orðin þrettán ára hafði hún að-
eins tvisvar farið í kvikmynda-
hús. Hún beit á vörina, gróf
hendurnar dýpra í vasana á
regnkápunni og var að velta því
fyrir sér hvernig hún kæmist
inn.
,,Ertu búin að sjá hana?”
Hún sneri sér við og sá ung-
an mann sem brosti við henni.
Hann var með ljóst hár, hávax-
inn og í það minnsta tuttugu
og fjögurra ára gamall. ,,Nei,
en hún virðist vera stórkostleg.
Ert þú búinn að sjá hana?”
,,Nei,” skrökvaði hann.
„Heyrðu, af hverju förum við
ekki saman á hana? Ég er al-
einn hérí París.”
'ilí hikaði. Hún
mátti ekki einu sinni vera á
Champs Elysées núna en
Madame Sardeau var í sinni ár-
legu heimsókn hjá móður sinni
í Normandí. Lilí hafði logið
því að Monsieur Sardeau að
hún væri í aukatímum í reikn-
ingi en hann tæki hvort sem er
ekki eftir því að hún væri ekki
heima því hann var á skrifstof-
unni sinni. Monsieur var óþol-
andi strangur uppalandi en
hann var fyrir löngu hættur að
suða í Lilí, leiðrétta hana eða
taka yfirleitt nokkuð eftir
Hann var svolítið líkur Leslie
Howard sem horfði niður til
hennar af myndinni. Hann var
með sama hreina svipinn. Af
röddinni að dæma virtist hann
líka vera útlendingur.
Hún fengi aldrei annað tæki-
færi.
,Jú, þakka þér fyrir,” svar-
aði hún. Svona auðvelt var það.
Þau fóru fram hjá miðasölunni
inn I myrkrið, fyrri aldir og
borgarastyrjöldina.
Þegar ljós kviknuðu í hléinu
var Lilí enn í rómantískri vímu.
„Finnst þér Scarlett ekki fall-
eg?”
„Ekkert fallegri en þú,”
svaraði ungi maðurinn.
henni vegna þess að falleg
brjóstin á barninu og renglu-
legir fótleggirnir á henni, sem
hún teygði úr, vöktu með hon-
um líkamlegar kenndir sem
hann var stundum hræddur
um að konan hans yrði vör við.
Hann hafði einu sinni stunið
upp nafninu á Lilí þegar hann
ímyndaði sér að hann væri á
milli þessara grönnu, stinnu
læra þegar hann var í rauninni
að hamast á beinaberum
skrokknum á konu sinni,
kreistandi sigin brjóstin á
henni. Honum tókst að telja
henni trú um að hann hefði
ekki sagt neitt, að hún hefði
aðeins heyrt nautnalegar sælu-
stunur, en hann gat ekki tekið
neina áhættu á heimilinu.
Hann var sér meðvitandi um
hættuna og forðaðist því Lilí
eins og siðprúður maður hve-
nærsem hann gat.
Lilí starði á unga manninn
sem hafði talað til hennar.
Lilí var ekki lengur barnaleg
í andliti. Svörtum hárlubban-
um var haldið frá andlitinu á
henni með flauelshárbandi.
Hún var með stór, brún augu
sem virtust geisla af fullorðins-
legri munúð. En það sem var
mest áberandi í andlitinu á
henni var fagra, örlítið bogna,
litla nefið fyrir ofan svo þokka-
fullar og vel mótaðar varir að
þær hefðu getað verið eftir
Michelangelo. Hún var orðin
þrettán ára og vöxturinn ekki
lengur barnalegur. Fæturnir á
henni voru eilítið of grannir en
líkaminn hafði blásið út og
brjóstin á henni voru vel þrosk-
uð — ef til vill einum of.
Stundum fannst henni
Monsieur Sardeau horfa
laumulega á þau og þegar þau
gengu úr kirkju á sunnudögum
þreif hann alltaf í upphand-
legginn á henni og þrýsti hnú-
unum óþarflega harkalega upp
að brjóstunum á henni.
hennar
Lilíar keypti handa henni ís og
hún fékk að vita að hann hét
Alastair og bjó í New York.
Það var greinilegt að hann hélt
að Lilí væri eldri en hún var því
að hann kom ekki fram við
hana eins oe skólastelou.
Ljósin slokknuðu aftur og
Alastair beygði sig yfir hana og
tók um fingurgómana á henni.
Hönd hans var hlý og
snertingin nær óþolandi æs-
andi, ekki eins og læðupokaleg
höndin á Monsieur Sardeau
sem skelfdi hana. Lilí átti bágt
með að draga andann og fann
til hrolls líkt og mjúkur hár-
dúnninn á handleggjunum á
henni stæði beint út í loftið
eins og á ketti. Hún fann til
draumkenndrar löngunar til
þess að þessi ókunni maður
stryki meira en bara lófana og
úlnliðina á henni.
Þegar þau bárust út með
straumnum í átt að útgöngu-
dyrunum spurði Alastair:
„Langar þig í eitthvað að
borða?”
Lilí lagaði á sér hárið, safnaði
kjarki og játti því. Þau ösluðu í
rigningunni að veitingastað og
að máltíðinni lokinni vissi
Alastair heilmikið um Lilí en
hún ekkert um hann. Þegar
þau voru um það bil að ljúka
við að borða varð Lilí skyndi-
lega mjög áhyggjufull. Klukk-
an var næstum því orðin ellefu.
Hún hafði aldrei verið svona
lengi úti, sagði hún til
skýringar.

þess að mögla
smellti hann fingrum til þess
að biðja um reikninginn og fór
með hana heim. Þegar leigu-
bíllinn öslaði um göturnar í
áttina heim til hennar setti
Alastair fingurinn undir hök-
una á henni og sneri áköfu,
áhyggjufullu andlitinu að sér.
Síðan beygði hann sig niður og
kyssti hana, rétt eins og Rhett
Butler. Hún var skjálfandi af
þessari nýju, ertandi tilfinn-
ingu, hana þyrsti í ást og hlýju
og hún vafði handleggjunum
utan um hálsinn á Alastair og
44 Vikan 37- tbl.