Vikan - 12.09.1985, Síða 48

klæðaburð fólks á
sjöunda áratugnum.
Tískublöðin höfðu
hafnað honum, síðan
hafði orðstír hans sem
auglýsingaljós myndara
farið þverrandi og hann
hafði verið orðinn nær
algjörlega atvinnulaus
þegar hann fór að selja
nektarmyndir. Fyrirsæturnar
voru að sjálfsögðu ekki eins
og hann átti að venjast.
Bettina, Ali eða Fiona
myndu aldrei gera neitt þessu
líkt. Til skamms tíma vildu
flestar stúlkur ekki einu sinni
koma nálægt því að láta mynda
sig á nærfötum og það þurfti
bókstaflega að borga þeim
áhættuþóknun til þess að fá
þær til þess að fara í sundbol,
en þessar nýju, druslulegu
fyrirsætur höfðu engan stíl og
enga sómatilfinningu. Hann
hafði vitanlega oft tekið mynd-
ir af nöktum konum, það var
eitt af hugðarefnum hans, en
honum hafði aldrei komið til
hugar að selja myndirnar þar til
ein gálan setti nærmynd af
geirvörtunni á sér í möppuna
sína. Eftir það voru myndir af
beru kvenfólki í tísku í smá-
tíma. Það var sjaldan hægt að
sjá við fyrstu sýn hvaða líkams-
hluti það var, en áhrifin voru
ósvikin og oft einstaklega
erótísk. Hvað sem því leið
seldust myndirnar.
^_^erge pírði augun
íhugandi þegar hann leit á Lilí,
síðan brosti hann hægt til
hennar. ,,Komdu inn,” sagði
hann. ,,Þú afsakar júdó-
búninginn minn. Ég er alltaf í
honum í stúdíóinu. Vínglas?
Nú, jæja — þarna er búnings-
herbergið, komdu þér úrþeim,
elskan.”
,,0r hverju?”
„Fötunum, elskan. Fyrir
hvað annað heldur þú að ég
borgi þrjú þúsund franka á
tímann? Og eftir því sem ég
heyri þá er þetta ekki í fyrsta
skipti, elskan. En hafðu engar
áhyggjur, ég hef séð þetta allt
saman áður. Sérðu, þarna er
sönnunin.”
Hann bandaði digurri hend-
inni í áttina að stórri, svartri
töflu sem var alþakin nektar-
myndum. Og þetta voru mjög
góðar myndir því Serge elskaði
konur og var frábær ljósmynd-
ari.
Lilí fór inn í litla búnings-
herbergið. Einkennilega litlar
krukkur með fitu, svampar út-
ataðir í leirmold, krumpaðar |
snýtuþurrkur, rykugir, litlir ,
burstar, siffonslæður og krullu-
járn stóðu á snyrtiborðinu. Fyr-
ir ofan það skein röð af berum
ljósaperum.
Lilí stóð þarna. Hún hreyfði
sig ekki, hugsaði ekki, stóð
bara sem lömuð í fimm mínút-
ilí létti. Þetta hafði
verið jafnkynæsandi og hræði-
legt og að láta taka af sér passa-
myndir. Serge taldi að það væm
ár og dagar sfðan hann hafði
séð jafnsnotra stelpupfku. En,
sagði hann við sjálfan sig, það
verður að skóla hana svolítið.
Hann þyrði að veðja að hún liti
enn betur út á prufumyndun-
um. Þangað til ætlaði hann alls
ekki að hræða hana. Ef hann
héldi rétt á spilunum yrði hún
honum hreinasta gullnáma.
Lilf komst fljótlega að því að
ur. ,,Ég get ekki beðið í allan
dag, ástarengill.” Röddin var
fjörleg en undirtónninn var
ógnvekjandi. Hún afklæddi sig
í snarhasti. Tjöldin vom dregin
til hliðar og Serge gægðist inn.
,,Gott, þú ert tilbúin. Hérna
út, gjörðu svo vel.”
Hann hafði stillt upp
myndavélinni og ljósunum fyr-
ir framan svartan bakgmnn.
, ,Ég er ekkert að hafa neinn að-
stoðarmann eins og er, nema
ég sé að vinna eitthvert verk-
efni fyrir aðra. Jæja, stattu bara
þarna og snúðu baki í vélina,
ástarengillinn.” Klikk!
„Snúðu þér nú til hliðar.”
Klikk! „Örlítið upp með hök-
una.” Klikk! Klikk! „Horfðu
nú beint á mig, góð stelpa.”
Klikk! Klikk! Klikk! ,Jæja, þá
er þetta búið. Þetta var ekki svo
slæmt, var það? Ég skal fram-
kalla þær núna og segja þér á
morgun hvort ég get notað
þíg-”
það var ætlast til meira af
henni þegar hún kom í mynda-
tökur til Serge á daginn en
klæða sig bara úr fötunum og
standa kyrr á meðan Serge
smellti af Rolleiflex vélinni.
Fyrsta skiptið hafði sýnt honum
greinilega hvers hún var megn-
ug. Serge skoðaði pmfuræm-
urnar gegnum stækkunargler
og merkti þær sem hann vildi
stækka. Hann gerði sér ljóst að
barnið var jafnvel enn betra en
hann hafði búist við. Hún
hafði til að bera mjög sjald-
gæfa, barnslega einfeldni
ásamt sláandi kynþokka sem
hún virtist alls ekki gera sér
grein fyrir. Andlitið var gætt
hreinum, vonbjörtum svip sem
ómögulegt var að gera sér upp
en samt var munnurinn meira
en lítið nautnalegur. Hún var
draumastúlka.
Serge vissi að hann yrði að
fara varlega að henni. Hann
þurfti að vera vingjarnlegur.
Föðurleg vinsemd myndi róa
litla skinnið, síðan myndi hann
verða svolítið valdsmannslegri.
Hann færi hægt í það, léti hana
gera eitthvað á fyrstu myndun-
um þannig að hún hefði ekki
tíma til að hugsa. Borga henni
svolítið fyrirfram, láta hana síð-
an skrifa undir skuldaviður-
kenningu og ógna henni með
henni ef nauðsyn krefði. Hann
yrði að gæta vel að þessum rif-
beinum og spóaleggjum. Hann
hefði heldur viljað þrýstnari
læri en brjóstin voru fullkom-
in. Hún var undir lögaldri en
myndi tryggja honum væna
fúlgu í bankanum.
egar L
egar Lilí mætti öðru
sinni til myndatöku beið Serge
hennar klæddur eins og venju-
legur ljósmyndari, í svartri
peysu og gallabuxum, með
breitt leðurbelti sem hélt ístr-
unni nokkurn veginn inni.
Hann hafði keypt súkkulaði-
köku handa Lilí og sat sjálfur
og drakk rauðvín og virtist ekk-
ert liggja á að byrja.
Sðan tók hann upp mynda-
vélina og sagði: „Heyrðu, ást-
arengillinn, ég ætla að byrja
með því að taka nokkrar venju-
legar myndir af þér alveg eins
og þú ert þarna sitjandi á
gamla flauelsstólnum í þessum
kjól.”
Hann hafði verið búinn að
setja upp ljósin áður en hún
kom og nú kveikti hann á
mildri, dillandi og taktfastri
danstónlist.
„Fáðu þér nú annan bita af
kökunni, elskan, þú mátt eiga
hana alla. . . Vertu kyrr. . .
Snúðu höfðinu hægt að
myndavélinni. . . Nei, bara
höfðinu. Brostu núna. . . Þetta
er frábært, stelpa. . . ég sé að
þú ætlað að verða góð. Nú
skulum við prófa þetta með
nokkra hnappa fráhneppta. . .
Er þér ekki sama? Stórkost-
Haltu áfram að horfa í
. Nokkra hnappa í
. . Beygðu þig nú til
og fáðu þér stóran
legt. .
vélina.
viðbót
vinstri
bita.”
Framhald í næsta blaði.
13
48 VIHan J7.tbl.