Vikan - 20.02.1986, Blaðsíða 10

Allur þessi þáttur er hættulegur, dínamít sem getur sprungið hvenær sem
er,“ gegndi Ómar Ragnarsson þegar hann var inntur eftir því hvort það
tæki ekki á taugarnar að vera í beinum útsendingum með þættina Á líð-
andi stundu en eins og kunnugt er stjórnar hann þessum þáttum á miðviku-
dagskvöldum ásamt blaðamönnunum Agnesi Bragadóttur og Sigmundi
Erni Rúnarssyni.
„Annars hefur maður góða reynslu úr íþróttunum og fréttunum," bætti
Ómar við. „Formið er að vísu nýtt og flókið en það voru einkum fyrstu
þættimir sem ollu manni kvíða.“ Það hefur kannski verið ástæða til.
Þættimir hafa bæði verið umtalaðir og umdeildir. í fyrsta þættinum
hneykslaði suma umræðan um það hveijir notfærðu sér líkama Hólmfríðar
Karlsdóttur. í öðrum þættinum gaf Bubbi Morthens Gvendi jaka eftirminni-
leg olnbogaskot og í þeim næsta hélt Karvel Pálmason því fram að umsjón-
armennirnir hefðu sjúkraskýrslu hans undir höndum, en slík plögg eru
venjulega meðhöndluð sem trúnaðarmál. Loks voru ekki allir á eitt sáttir
varðandi jarðarfararsöguna hennar Bryndísar í fjórða þættinum.
„Nei, þetta er ekkert skipulagt hjá okkur, öll þessi atriði hafa komið
óundirbúin," sagði Ómar, en aðspurður hvort ætlunin væri að ýta við fólki
í þessum þáttum svaraði hann: „Víst viljum við það gjarnan. Að mínu
mati er ekkert jafnmikið sjónvarp og það sem fær fólkið heima í stofu á
hrevfmgu."
Ómar þvertók fyrir það að notuð væru spjöld í útsendingum til að leið-
beina áhorfendum í sjónvarpssal hvenær skyldi hlæja, klappa og svo frarn-
vegis. „Þetta er í sjálfu sér ákaflega frumstæður þáttur. Við erum til dæmis
ekki með neina frestun á atriðum eins og Johnny Carson. Hans þáttur er
alltaf sendur út nokkrum mínútum á eftir sjálfum sér þannig að ef eitthvað
bregst hefur hann upp á þær að hlaupa. Annars hef ég margoft þurft að
ítreka að þetta er ekki skemmtiþáttur. Við erum að reyna fyrir okkur með
nýja tegund af þætti þar sem saman fer fulasta alvara og græskulaust
gaman.“
Ómar sagði að fyrirhugað væri að hafa 16 til 20 þætti Á líðandi stundu
og kvaðst vona að þegar á heildina væri litið skapaðist jafnvægi innan
þeirra. „Við leggjumn ekkert upp úr því að hafa þá létta eða þunga,
vinstrisinnaða eða hægrisinnaða, en það er óskandi að allir geti fengið
sinn skerf áður en yfir lýkur. Ég vil líka nota tækifærið og taka fram að
það er ekki ætlunin að tala einungis við alþingismenn sem kunna að
syngja. Það virðast margir haldnir þeim misskilningi að aðeins verði rætt
við fólk sem hefur hæfileika á einhverju öðru sviði en það er þekkt fyrir.
Hitt er annað mál að ef fólk leynir þannig á sér þá er sjálfsagt að varpa
ljósiáþað."
Þekktur háðfugl lét einhvern tíma þau orð falla að það væri álíka
óviðeigandi að menn hlægju að eigin fyndni og að ef neftóbaksdós tæki
upp á því að hnerra. Á líðandi stundu hefur Ómar haft þessi orð að engu
og stundum hlegið manna hæst. „Þetta er náttúrlega sitt á hvað,“ sagði
hann þegar þetta var borið undir hann. „Það er nú einhvem veginn
þannig að maður er hættur að spá í hvaða viðbrögð maður sýnir ef manni
er skemmt. Ég legg mest upp úr að þessir þættir séu sem frjálslegastir."
Það mega þeir líka eiga og að flestra mati eru þeir kærkomin nýjung
í íslenskri þáttagerð sjónvarpsins. Það eru líka rímurnar sem Ómar kveður
að hætti allsherjargoðans í lok hvers þáttar. En hvemig er það, er Ómar
kannski í einhverju slagtogi við Sveinbjöm Beinteinsson?
„Nei, þetta var bara hugdetta sem við fengum fyrir fyrsta þáttinn. Þetta
hefur svo orðið hefð sem við eigum örugglega eftir að brjóta."
JÚN KARL HELGASON ■
10 Vikan 8. tbl.