Vikan - 20.02.1986, Blaðsíða 54

Parker en annaðhvort lafði Runcom eða herra
Johnston.“
„Þér stillið mér upp við vegg, herra Poirot,
það gerið þér svo sannarlega. Ég vil síst af öllu
að úr þessu verði hneyksli. Lafði Runcorn er
af einni elstu og virðulegustu ætt á Englandi
en því miður er það satt að Caroline frænka
hennar átti við sálrænan sjúkdóm að stríða.
Vinir hennar skildu þetta ósköp vel og þernan
hennar skilaði teskeiðunum jafnskjótt aftur.
Þér skiljið hvað ég er að fara, er það ekki?“
„Svo lafði Runcom á frænku sem er stelsjúk.
Það er athyglisvert. Nú vildi ég gjarnan fá að
skoða öryggisskápinn."
Hardmann samþykkti það og Poirot opnaði
skápinn og skoðaði hann að innan. Tómar flau-
elsklæddar hillurnar blöstu við okkur.
„Ja hérna, skápurinn lokast ekki almenni-
lega. Hvers vegna skyldi það vera? Aha, hvað
er þetta? Hér er hanski fastur í falsinum, karl-
mannshanski."
Hann sýndi Hardmann hanskann.
„Þetta er ekki einn af mínum hönskum,"
sagði Hardmann.
„Og hvað skyldi þetta vera?“ Poirot beygði
sig niður og tók einhvern smáhlut upp af gólf-
inu. Það var lítið sígarettuveski úr svörtu efni.
„Sígarettuveskið mitt,“ hrópaði Hardmann.
„Sígarettuveskið yðar! Það getur varla verið,
herra minn, því þetta em ekki upphafsstafimir
yðar.“
Hann benti á stafafléttu sem grafin var fram-
an á veskið.
Hardmann leit á veskið. „Þér hafið rétt fyrir
yður en þetta er mjög líkt mínu veski, það eru
bara aðrir upphafsstafir. Sjáum nú til, þetta er
B og P. Drottinn minn dýri, Parker.“
„Svo virðist vera,“ sagði Poirot. „Óvenjulega
kæmlaus ungur maður. Ef hann reynist líka
vera eigandi hanskans þá mætti kalla þetta
tvöfalda vísbendingu.“
„Bernard Parker," muldraði Hardmann.
„Þvílíkur léttir. Jæja, herra Poirot, ég læt yður
þá um að ná skartgripunum aftur. Þér beitið
þeim aðferðum sem þér teljið bestar. Ef þér
teljið hann sekan megið þér láta lögregluna fá
málið til meðferðar.
„Þarna sérðu, vinur,“ sagði Poirot er við
yfirgáfum hús Hardmanns. „Það er ekki sama
Jón og séra Jón og þar sem ég hef enn ekki
verið aðlaður hef ég ákveðna samúð með þess-
um unga manni. Þetta mál er líka allt hið
furðulegasta, ekki satt? Hardmann hafði lafði
Runcom gmnaða, ég grunaði hins vegar greif-
ynjuna eða Johnston en svo reyndist Parker
vera þjófurinn eftir allt saman.“
„Hvers vegna grunaðirðu greifynjuna og
þann frá Suður-Afríku."
„Vegna þess að það er svo auðvelt að vera
landflótta Rússi eða suður-afrískur milljóna-
mæringur. Hvaða kona sem er getur látist vera
rússnesk aðalsdama og hver sem er getur leigt
sér hús í Park Lane og sagst vera suður-afrískur
milljónamæringur. Hver getur borið brigður á
það? Við komum til með að eiga leið um Burry-
stræti þar sem hinn kærulausi vinur okkar
býr. Við skulum hamra járnið meðan það er
heitt.“
Bemard Parker var heima. Við hittum hann
þar sem hann lá á einhverjum púðum, íklæddur
stórfurðulegum morgunslopp, fjólubláum og
appelsínugulum. Ég hef sjaldan fengið jafn-
rækilega andúð á nokkmm manni og þessum
föla kvenlega manni með tilgerðarlegu röddina.
„Góðan daginn, herra minn,“ sagði Poirot
hressilega. „Ég er hingað kominn vegna þess
að í gærdag stal einhver öllum skartgripunum
frá Hardmann. Með leyfi að spyrja, herra minn,
er þetta hanskinn yðar?“
Parker virtist ekki mjög fljótur að hugsa.
Hann starði á hanskann eins og hann væri að
hugsa um hvað hann ætti að segja.
„Hvar fannst hann?“ spurði hann að lokum.
„Er þetta hanskinn yðar?“
Parker virtist loks hafa gert upp hug sinn.
„Nei, þetta er ekki hanskinn minn.“
„En þetta sígarettuveski, eigið þér það?“
„Alls ekki, mitt er silfurhúðað."
„Ágætt, herra minn. Þá er best að ég kalli
til lögregluna.“
„Ég held að það færi betur á því að þér gerðuð
það ekki,“ sagði Parker áhyggjufullur. „Lög-
reglan er svo tillitslaus, finnst yður það ekki?
Bíðið þér augnablik, ég fer og tala við Hard-
mann gamla, ó... bíðið.
En Poirot beið ekki heldur gekk út.
„Þessi náungi mun svo sannarlega hafa eitt-
hvað að hugsa um á næstunni," sagði hann
skríkjandi. „Nú skulum við fylgjast með fram-
vindu mála.“
Síðdegis þennan sama dag vorum við strax
minntir á Hardmannmálið. Án hinnar minnstu
viðvörunar var hurðinni hrundið upp og
mennskur fellibylur ruddist inn á okkur. Iklædd
sérkennilegum pels og hatti sem á trónaði
ókennilegt fiðurfé var Vera Rossokoff greifynja
allt að því ógnvekjandi.
„Eruð þér herra Poirot? Hvað eruð þér að
gera, með leyfi að spyrja? Þér ákærið aumingja
drenginn. Þetta er hræðilegt. Þetta er hneyksli.
Ég þekki hann, hann er heigull, hann myndi
aldrei stela nokkrum sköpuðum hlut. Hann
hefur ótal sinnum gert mér greiða og ég mun
ekki standa hjá og láta slátra honum.“
„Segið mér, frú, er þetta sígarettuveskið
hans?“ spurði Poirot. Hann rétti veskið að
greifynjunni.
Greifynjan hikaði augnablik meðan hún
rannsakaði veskið.
„Já, hann á það. Ég þekki það. Hvað kemur
það málinu við? Hvar funduð þér það? Funduð
þér það í herberginu? Hann hefur týnt því þar.
Við vorum öll þar. Hann missti það þar. Þið
lögreglumenn eruð verri en rauðliðarnir."
„Og er þetta hanskinn hans?“
„Hvernig í veröldinni á ég að vita það? Einn
hanski er öðrum líkur. Reynið ekki að stöðva
mig, ég mun leysa hann úr haldi. Mannorð
hans mun ekki verða flekkað. Ég mun selja
skartgripina mín og láta ykkur hafa pening-
ana.“
„Enfrú...“
„Er þetta þá samþykkt? Nei, nei, ekki deila
við mig. Aumingja drengurinn, hann kom til
mín með tárin í augunum. „Ég mun bjarga
þér,“ sagði ég. „Ég skal fara og tala við þennan
mann, þetta hræðilega skrímsli. Láttu Veru um
þetta. Jæja, þetta er þá ákveðið.“
Hún geystist út eins og hún hafði komið inn
og skildi eftir sig sterkan ilmvatnsþef.
„Þvílík kona!“ hrópaði ég. „Og þvílíkur pels!“
„Já, pelsinn er ekta. Getur svikin greifynja
átt ekta pels? Ha... ha... ha... Ehem, þetta var
brandari. Nei, hún er án efa Rússi. Jæja, svo
að Bernard blessaður skreið grátandi til henn-
ar.“
„Hann á sígarettuveskið en skyldi hann eiga
hanskann?" spurði ég.
Brosandi dró Poirot upp úr vasa sínum hinn
hanskann og setti þá saman á borðið. Þeir áttu
saman, á því var enginn vafi.
„Hvar fannstu þann seinni, Poirot?"
„Hann lá á borði í forstofunni hjá Bernard
Parker ásamt montpriki. Parker er greinilega
heimsins mesti slóði. Jæja, kæri vinur, við
verðum víst að vera nákvæmir. Ég ætla að
heimsækja Johnston í Park Lane.“
54 Vikan 8. tbl.