Vikan - 20.02.1986, Blaðsíða 53

SAKAMÁLASAGA
EFTIR AGÖTHU CHRISTIE
„En umfram allt mega þessi vandræði ekki
verða á allra vitorði," sagði Marcus Hardmann,
líklega í fjórtánda skipti.
Þessi setning var eins konar leiðarstef í
samtali okkar Poirots við hann. Hardmann var
maður lágvaxinn og þéttur á velli. Hendurnar
á honum voru vel snyrtar og hann talaði með
hljómmikilli tenórrödd. Hann var á vissan hátt
frægur maður og helsta áhugamál hans var
fatatískan. Hann var vel stæður og notaði fé
sitt markvisst til þess að hafa það gott. Hann
var safnari af guðs náð og safnaði helst gömlum
skartgripum, blævængjum og blúndum.
Við Poirot höfðum fengið áríðandi skilaboð
frá honum og fórum því strax til fundar við
hann. Hardmann var á barmi örvæntingar og
vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Hann taldi ófært
að kalla á lögregluna og ef hann sæti með
hendur í skauti væri eins víst að hann tapaði
verðmætum skartgripum úr safni sínu. Poirot
var því eins konar málamiðlun.
„Rúbínarnir mínir, herra Poirot, og hálsfestin
með smaragðinum sem Cathrine de Medici átti.
Ó, ó, smaragðahálsfestin."
„Vilduð þér gjöra svo vel að segja mér frá
því hvemig skartgripirnir hurfu?“ spurði Poirot
vingjarnlega.
„Eg er að reyna það. Eftir hádegi í gær hélt
ég teboð fyrir um það bil 6 manns, allt saman
mjög óformlegt. Ég held svona boð öðru hverju
á vorin og þó ég segi sjálfur frá þá hafa þau
yfírleitt tekist vel. Nacora píanóleikari og
Katherine Bird, söngkona frá Ástralíu,
skemmtu okkur og síðar sýndi ég gestum mín-
um safn mitt af skartgripum frá miðöldum. Ég
geymi þá í öryggisskápnum sem er þarna í
veggnum en hann er að innan eins og venjuleg-
ur sýningarskápur. Síðan skoðuðu gestirnir
blævængina og eftir það héldu tónleikarnir
áfram. Eftir að allir voru farnir varð mér gengið
inn í herbergið þar sem öryggisskápurinn er
og þá sá ég að hann hafði verið opnaður og ég
rændur. Skápurinn hlýtur að vera orðinn
hviklæstur og einhver hefur notað tækifærið
og haft innihald hans á brott með sér. Safnið
er ómetanlegt, herra minn. Ég er reiðubúinn
að fóma öllu til að fá það aftur. En þetta má
ekki fréttast, þér skiljið það, herra Poirot, því
að allir gestirnir eru einkavinir mínir. Það yrði
hræðilegt hneyksli.“
„Hver varð síðastur til að yfirgefa herbergið
þegar þið fómð aftur inn í tónlistarherbergið?"
„Herra Johnston. Þekkið þér hann? Milljóna-
mæringur frá Suður-Afríku. Hann hefur Abbot-
buryhúsið í Park Lane á leigu. Honum dvaldist
eitthvað en... nei, það getur ekki verið hann.“
„Fóru einhverjir af gestunum aftur inn í þetta
herbergi síðar um daginn?"
„Ég var viðbúinn þessari spurningu, herra
Poirot. Þrír þeirra gerðu það, Vera Rossokoff
greifynja, herra Bernhard Parker og lafði
Runcorn."
„Segið mér frá þessu fólki.“
„Greifynjan er ákaflega aðlaðandi rússnesk
aðalsdama sem er nýkomin til landsins. Hún
hafði kvatt mig og þess vegna varð ég hálfundr-
andi er ég kom að henni í herberginu, horfandi
á blævængina. Eftir því sem ég hugsa meira
um þetta verður það sífellt grunsamlegra. Ekki
satt, herra Poirot?"
„Mjög grunsamlegt, haldið þér áfram."
„Nú, Parker kom hingað einfaldlega til þess
að ná í nokkrar smámyndir sem ég hafði verið
að sýna lafði Runcom."
„Og lafðin sjálf?“ spurði Poirot.
„Þér hljótið að þekkja hana? Lafði Runcom
er miðaldra kona. Hún er ákafamanneskja í
skapi og starfar að ýmsum góðgerðarmálum.
Hún hafði einfaldlega komið aftur til að ná í
veskið sitt en hún hafði lagt það frá sér hérna
í herberginu."
„Nú, við höfum þá fjóra sem liggja undir grun,
enska hefðarfrú, rússneska greifynju, suður-
afrískan milljónamæring og herra Bernard
Parker. Meðal annarra orða, hver er Bernard
Parker?"
„Bernard Parker!" Hardmann virtist fara hjá
sér við spurninguna: „Hann er. ..ja, sko...
hann er ungur maður sem ég þekki.“
„Það virðist liggja ljóst fyrir," sagði Poirot
alvarlegur í bragði. „Hvað gerir Parker?“
„Hann er eiginlega, svona, ungur maður á
lausum kili.“
„Hvernig stendur á vinskap ykkar?“
„Sko... hann hefur einu sinni eða tvisvar...-
gertsko... smáviðvikfyrirmig.“
„Haldið áfram, herra minn,“ sagði Poirot.
Herra Hardmann leit aumkunarlega á Poirot.
Það var augljóst að hann vildi síst af öllu halda
áfram sögu sinni. Poirot þagði eins og steinn.
Hardmann gafst upp og hélt áfram.
„Sjáið þér til, herra Poirot, það er alkunn
staðreynd að ég hef áhuga á gömlum skart-
gripum. Stundum þarf fólk að losa sig við fjöl-
skyldugripi sem óhugsanndi væri að setja á
frjálsan markað. Öðru máli gegnir um einka-
sölu til mín. Parker sér um slíka hluti. Hann
er í sambandi við báða aðila og kemur í veg
fyrir að sambandið milli mín og seljendanna
verði vandræðalegt. Hann vekur líka athygli
mína á gripum sem eru til sölu á þennan hátt.
Til dæmis kom Rossokoff greifynja með dálítið
af fjölskylduskartgripum frá Rússlandi. Nú
þarf hún að losna við þá. Bernard Parker ætlaði
að sjá um það fyrir mig.“
„Eg skil,“ sagði Poirot. „Og treystið þér
honum?“
„Ég hef enga ástæðu til annars.“
„Hvem af þessum §órum grunið þér helst,
herra Hardmann?"
„Ó, herra Poirot, þvílík spurning. Þetta eru
allt vinir mínir, ég gruna engan þeirra eða alla,
hvernig svo sem þér viljið hafa það.“
„Ég er yður ósammála. Þér grunið einn af
þessum fjórum. Ekki Rossokoff greifynju, ekki
Vikan 8. tbl. 53