Vikan - 20.02.1986, Blaðsíða 18

--4; W'-

Fyrir skömmu tók tíðindamaður Vikunnar sig
til og kannaði bingóhald á Faxaflóasvæðinu.
Gerði hann nokkuð nákvæma úttekt á fyrir-
brigðinu og komst sem leikmaður af strætinu
býsna nálægt hjartslætti bingómaníunnar svo-
nefndu, eða það telur hann sjálfum sér trú um.
í raun er aðeins um tvenns konar bingóhald
að ræða hér á höfuðborgarslóðum; bingóhald
gúttemplara og bingóhald annarra óskil-
greindra aðila sem trúað er að hafi líknarmál
einhvers staðar á stefnuskrá sinni. Um hið
fyrrnefnda var einn bingónautnamaðurinn
ómyrkur í tali: „Maður hefur aldrei skilið af
hverju stúkan má standa fyrir svonalöguðu.
Þetta er ekkert nema fjárhættuspil... menn
leggja minnst fimmtán hundruð krónur undir
á kvöldi. Eg hafði nú haldið að stúkumönnum
væri harðbannað að veðja ... en það virðist
ekki vera ..
Já, tilgangurinn virðist greinilega helga með-
alið hjá þeim bindindismönnum, að minnsta
kosti þegar um fjáraflastarfsemi er að ræða.
Og diplómatískir eiginleikar Stórstúkunnar
ganga lengra - hún lætur sig ekki muna um
að leika ,,fjárhættuspil“ sitt í nikótínmettuðum'
samkomusal meðan þátttakendur svolgra í sig
nautnalyfið koffín með áfergju og krota skjálf-
andi höndum á bingóspjöld sín. Já, meira að
segja tíðindamanni Vikunnar þótti nóg um,
reikandi um í kófinu í leit að hægindi í vonlausu
skyggni, er hann sótti þá bingóhaldara heim á
dögunum. Eitt sinn í fyrndinni, á dögum stór-
bingóanna í Sigtúni, hafði hann sótt slíka
samkundu og þóttu nú bingóstýrur Stórstúk-
unnar varla hálfdrættingar á við Svavar Gests
og hans kátu félaga í Lionsklúbbnum Ægi hvað
varðaði glaðværð og reisn við bingóstjórn.
Svavar hafði dembt út úr sér snjöllum bingósög-
um allt kvöldið og klappað duglega á milli
umferða fyrir hinum heppnu og sjálfum sér á
endanum meðan glaðbeittir lionsmenn með
Ólaf Gauk í broddi fylkingar gengu syngjandi
um salinn og seldu spjöld. En þarna á templ-
arabingóinu var þessu öfugt farið - stýrurnar
sveipaðar gulum skikkjum, hafa sjálfsagt verið
bestu skinn en voru heldur afslappaðar við
hljóðnemann og af og frá að þeim væri söngur
í hug. En tölurnar komust til skila og um meira
báðu menn ekki, að fá að sitja álútir í reykjar-
mekki og draga hringi um tölustafi. Eina lífs-
markið voru skaðræðisóp á víð og dreif þegar
einhverjir voru hálfan tölustaf frá þeim stærsta.
Tíðindamaður hafði orðið fyrir nokkrum von-
brigðum og lét sig hverfa meðan leikur stóð sem
hæst. Hann var líka bara njósnari.
En ekki tjáir að missa móðinn eftir fyrstu at-
rennu og aftur var haldið af stað, nú í fylgd
þrautþjálfaðs ljósmyndara. Förinni var heitið
í samkunduhús algerlega óplagað af öllum
bindindisheitum, enda selskapsstemmning yfir
bingóborðum og glitrandi vökvar í glösum.
Þarna voru líka léttstígar meyjar með spjöld á
hendi, svo föngulegar að jafnaði að Vikufull-
trúa þótti það ekki einleikið. Voru þetta bingó-
kanínur - segulafl kvöldsins? Seinna sann-
færðist hann þó um það að sannur bingó-
nautnamaður hugsar aldrei um yndisleik
þeirrar sem spjaldið réttir, aðeins spjaldið sjálft.
En til að byrja með tylltu þeir félagar, blaða-
maður og ljósmyndari, sér niður hjá eldri „sjar-
mör“, stífgreiddum og fínpússuðum, sem hafði
alla burði til að flokkast undir manngerðina
„grand ol’man". Þessi virðulegi maður reyndist
hins vegar ekki allur þar sem hann var séður
því hann kvaðst vera bæði matsveinn og fylli-
bytta og bætti svo við: „Þetta er í fyrsta skipti
í sex mánuði sem ég fæ mér í glas.“
- Minna má það ekki vera.
18 Vikan 8. tbl.