Vikan - 20.02.1986, Blaðsíða 19

En nú skal það ekki orðlengt: Vikumenn sögðu
skilið við þennan ágæta fulltrúa matsveinafé-
lagsins í von um að finna fleiri og jafnvel alls-
gáðari málsvara bingónautnarinnar á,staðnum.
Sú leit bar árangur. í afmörkuðum kima sam-
komusalarins í skuggsælu horni rákust þeir á
stúlku, allténd konu á besta aldri, sem þeim
sýndist viðtalsgóð í skárra lagi. Svo reyndist
og vera er gengið var á hana þó stundum mætti
hún vart mæla fyrir önnum við borð þakið
bingóspjöldum endanna á milli. Hún hóf sam-
talið á að reka upp heljarmikið bingóóp og
þótti mikið lán að hitta þarna á heppna mann-
eskju eftir harmagrát matsveinsins. „Heppnin"
reyndist á hinn bóginn aðeins hljóða upp á
þrjú hundruð krónur sléttar sem vonandi hefur
fyllt upp í ferðakostnað ungfrúarinnar, aðra
leiðina að minnsta kosti. Þegar Sonja Ágústs-
dóttir var svo krafin svara kom í ljós að lífs-
ganga hennar hefur síðan snemmsumars 1966
snúist um bingó og aftur bingó, eða hvað annað
skal segja um sex kvölda bingósókn í viku með
tvö til þrjú þúsund króna fjárframlagi í hvert
skipti.
- Gerirðu þér grein fyrir eyðslunni á tuttugu
árum? spurðu tíðindamenn ringlaðir af undrun.
Sonja kvaðst ekki hafa hugleitt það neitt sér-
staklega, enda láta menn hverju bingói nægja
sína þjáningu - eða gleði. Hún var þá frædd
um það að lauslega áætlað hljóðaði sú upphæð
upp á nokkuð á aðra milljón króna samkvæmt
núvirði. Var ekki að sjá að Sonju brygði mikið
við þau tíðindi, enda öll á iði yfir nýjustu tölum.
Þeim kom heldur ekki á óvart, piltunum, er
þeir sannfréttu síðar að bingóspil væri ein af
nauðþurftum Sonju Ágústsdóttur, henni jafn-
mikilvægt og að sofa og eta.
Því næst voru „þrjár systur“ gripnar glóðvolgar
og gerðist skrásetjari meira að segja svo
óskammfeilinn að hlamma sér niður við borð
þeirra í nær algeru heimildarleysi.
„Nei, en hvað ég er spennt fyrir þessu, segiði
mér meira, eruði að fara að starta bingói?“
spurði sú uppnumin sem næst sat.
- Við erum bara að afla okkur upplýsinga.
„Nú, af hverju, hafið þið aldrei spilað bingó
áður?“
- Mjög lítillega, en annars erum við að vinna
að tímaritsgrein.
„Nú, og ég sem var sannfærð um að þú ætlaðir
að fara að starta bingói. Ég er bókstaflega sjúk
íbingó."
„Þá viljum við blaðið gefins, annars segjum við
ekkert," sagði miðsystirin með þjósti en í raun
voru það aðeins þær tvær sem þátt tóku í við-
talinu, sú þriðja, sýnu elst, með grásprengt
hárið, var of fjarlæg til að heyra almennilega
hvað fram fór.
Lifið þið fyrir bingó, stúlkur?
„Alveg, ég fer öll kvöld ef ég kemst,“ sagði sú
fyrri. „Ég er gersamlega niðurbrotin manneskja
ef ég veit af bingói einhvers staðar og kemst
ekki. Annars er ekkert orðið gaman á bingó
lengur, það var miklu skemmtilegra niðri í
Gúttó í gamla daga, þá átti ma'5ur að minnsta
kosti möguleika. Nú er alltaf troðfullt, alltof
mikið affólki."
- Og eltið þið þá bingóin hvar sem er í heimin-
um?
„Ég fann ekkert bingó á Ítalíu þegar ég var
þar,“ sagði miðsystirin, eldsnögg til svars.
„Ó, henni þótti ekkert gaman í sumarfríinu
sínu, greyinu," sagði hin í meðaumkunartón.
„Já, auðvitað, heldurðu að það sé eitthvert líf
að komast ekki á bingó í þrjár vikur?“
„Þetta er manía,“ sagði sú fyrstnefnda. „Ef þú
smitast þá losnarðu ekki við þetta - aldrei.“
- Þið hafið kannski viljað fara á bingó á að-
fangadagskvöld?
„Jaa... ég skal segja þér það að ein vinkona
mín hringdi í mig og spurði: Verður ekki bingó
á aðfangadagskvöld? ... Nei, annars, ég held
ég vildi nú frekar vera heima á aðfangadags-
kvöld.“
„Það er líka eina kvöldið,“ gall í þeirri sigldu.
„Já, það segirðu satt. Það er víst eina kvöldið."
- En höfðuð þið þá nokkurn tíma tækifæri til
að næla ykkur i eiginmenn?
„Það var áður,“ svara þær báðar einum rómi
og liggur við að roskna systirin taki undir.
- En svo við snúum okkur að fjármálahliðinni,
hafið þið hugleitt kostnaðinn í gegnum tíðina?
„Hugsa aldrei um það, aldrei," svaraði systir
eitt, snögg upp á lagið. „Ég yrði vitlaus færi
ég að velta því fyrir mér, guð hvað það hlýtur
að vera mikið sem maður hefur eytt, en segið
mér, af hverju eruð þið að þessu, strákar mín-
ir ... ?“
- Við erum í efnisöflun.
„Fyrir hvað?“
- Grein.
„Nú, eruðið þá ekkert að fara að starta bingói?
Þá hef ég engan áhuga á að tala við ykkur.“
„Ég banna að það sé tekin af mér mynd,“ gall
nú í systur tvö, hálfskrækri af örvæntingu.
- Nú, því þá það ... þú skammast þín þó ekki
fyrir að sækja bingó?
„Nei, en fólkinu mínu þykir þetta svo leiðin-
legt, en ég ræð bara ekki við þetta. Gerið það
fyrir okkur að taka ekki mynd.“
„Já, enga mynd,“ ítrekaði sú fyrsta höstuglega.
„Af hverju taliði ekki frekar við þessa ljós-
hærðu, háu, grönnu þarna inni? Hún mypdi
nú aldeilis vilja tala við ykkur, missir ekki eitt
„Nei, minna má það ekki vera,“ hafði hann
eftir með áherslu og dró hring um Odd sjötíu
og fjóra. Og þannig gekk það, sjarmörinn krot-
aði á bingóspjöld sín, saup vökvann rauða og
áminnti stúlkurnar stundarhátt: „Ekki svona
hratt, vinan... Heyrðu, elskan, haltu áfram
með þetta ...“ Svo þegar galað var bingó ein-
hvers staðar í fjarska var sömu stúlkum óskað
út í hafsauga með óprenthæfu orðalagi. Greini-
lega ekki sjarmör í jafnvægi.
Vikan 8. tbl. 19