Vikan - 05.03.1987, Blaðsíða 53

Án þess að svo mikið sem gjóa augunum
á Fen eða Best gekk konan í áttina að líkinu.
Hún var um 35 ára gömul að því er Fen
sýndist, ómenntuð sveitakona sem bar með
sér hæglátan virðuleik. Slétt, dökkt hárið var
hnýtt í hnút í hnakkanum. Hún var ómáluð
og húðin var með mjúkri filabeinslíkri áferð.
Kápan og pilsið voru úr ódýru efni og velkt.
Vegna þess hvernig hún var klædd var auð-
velt að láta sér sjást yfir það hve vel vaxin
hún var. Hún var næstum óeðlilega róleg og
svipurinn breyttist ekki þótt lögreglumaður-
inn lyfti ábreiðunni af andliti mannsins sem
hún hafði gifst.
„Það er hann,“ sagði hún, „þetta er Foley.“
Hún sagði þetta ástríðulaust og afgerandi.
Lögreglumaðurinn fylgdi henni út eftir að
hafa breitt ábreiðuna yfir líkið. Án þess að
taka eftir því hafði Fen haldið niðri í sér and-
anum og nú blés hann með háværri stunu.
„Þetta var athyglisverð kona,“ sagði hann.
„Hvernig drukknaði maður hennar? Slys?“
Best hristi höfuðið: „Eftir því sem hún seg-
ir þá ýtti fávitinn honum út í. Það var ekkert
annað vitni að þessum atburði og fávitinn er
mállaus, hann skilur aðeins lítinn hluta af því
sem sagt er við hann...“ Best gekk yfir að
hjólaborðinu og lyfti ábreiðunni af andliti
líksins. Fen kom á hæla honum. „Hann fengi
engin fegurðarverðlaun þessi, hvorki dauður
né lifandi.“
„Það lítur út fyrir að hann hafi legið í vatni
í viku eða lengur,“ sagði Fen.
Eitt andartak varð Best undrandi en síðan
brosti hann: „Ég gleymdi því að þér hafið
þekkingu á þessum málum. Jú, líkið hefur
legið í vatni í sex daga.“
„Líkið virðist einnig hafa fengið ýmsa
áverka.“ Fen dró ábreiðuna ofan af líkinu
og skoðaði það af áhuga. „Af völdum kletta
og strauma, ekki satt?“
„Jú, það voru klettanibbur, straumar,
hringiður og flúðir ásamt hyljunum sem ollu
þessum áverkum.“
„Hringiður; flúðir?“ Fen leit upp. „Gerðist
þetta í ánni. Eg hélt að hann hefði drukknað
i sjó.“
„Alls ekki, herra minn. Þekkið þér til í
Yeopool?“
„Nei, því miður ekki.“
„Það er ekki við því að búast, þetta er
smáþorp niðri við mýrina. Foley og kona
hans bjuggu í Yeopool og það var þar sem
honum var hrint út í ána. Áin er varasöm á
þessum slóðum, jafnvel fyrir þá sem eru vel
syndir. Foley var ekki syndur þannig að hann
hlýtur að hafa drukknað fljótlega. Hann barst
síðan niður eftir með straumnum og fannst í
gærdag hjá litlu þorpi sem heitir Clapton en
það er fimmtán mílur fyrir neðan Yeopool.
Straumurinn og iðuköstin höfðu þá rifíð
hverja tusku utan af líkinu, það er ekki óal-
gengt, eins og þér vitið, herra minn.“
„í straumþungri á er það óhjákvæmilegt
nema náttúrlega...“ sagði Fen. í þann mund
leit húsvörðurinn inn. „Þetta er allt í lagi,
Frank,“ sagði Best. „Við erum búnir. Eru hin
farin?“ Frank gaf til kynna að svo væri. „Þá
er best að við förum líka.“ Best hagræddi
ábreiðunni eins og hún hafði verið. „Þér skul-
uð ekki hafa meðaumkun með Foley,“ sagði
hann við Fen um leið og þeir gengu út úr
herberginu. „Minnist bara hvað hann var að
gera við konuna sína þegar fávitinn ýtti hon-
um út í.“
„Hvað var hann að gera við konuna sína?“
„Hann var búinn að berja hana til jarðar
og var að sparka í hana með járnuðum kloss-
unum. Það var svo sem ekki í fyrsta skipti.
Hann er þar sem hann á að vera. Það er held-
ur ekki hægt að segja að ekkjan sé harmi
slegin og hver áfellist hana svo sem?“
Fen steinþagði meðan þeir keyrðu í lög-
reglubifreiðinni frá líkhúsinu og að lögreglu-
stöðinni. Það var ekki fyrr en þeir stoppuðu
fyrir utan að hann sagði:
„Sjáið þér um rannsóknina á Foley mál-
inu?“
„Nei, stjóri sjálfur hefur það á sinni könnu.“
„Þér eigið við lögreglustjórann?"
„Já, það er Bowen lögreglustjóri.“
„Rannsakar hann oft mál sjálfur?“
„Nei, það gerir hann ekki, svo er guði fyrir
að þakka." Best lagði bílnum í eitt stæðið,
drap á vélinni og hallaði sér aftur á bak.
I 1
10. TBL VIKAN 53