Vikan - 02.07.1987, Qupperneq 11

NAFN VIKUNNAR: STEINUNN ÓLÍNA ÞORSTEINSDÓTTIR
Ekki ég, kannski þú
Ung stúlka í níunda bekk grunnskól-
ans leiðist út í miður heppilegan félags-
skap jafnaldra sinna þar sem áfengi og
fiknilyf eru hversdagslegir hlutir í dag-
lega lífinu. Til að íjármagna þarfir sinar
beita unglingarnir ýmsum brögðum.
Um þetta og samskipti unglinganna
snýst meginþema kvikmyndarinnar
Ekki ég, kannski þú, sem Reykjavíkur-
borg hefur látið gera og ætluð er til
sýningar í grunnskólum borgarinnar en
mun einnig verða sýnd í ríkissjónvarp-
inu nú á næstunni.
Steinunn ÓlínaÞorsteinsdóttir, 18ára
Reykvíkingur, leikur ungu stúlkuna,
Björk. Hún er ekki algjör nýgræðingur
í leiklistinni, þótt kvikmyndaleikur sé
henni ný reynsla, því hún á ófáar sýning-
ar að baki á leiksviði.
„Það var mjög gaman að taka jmtt í
þessari mynd,“ segir Steinunn Ölína,
„þetta var ofsalega mikil vinna í einn
og hálfan mánuð og unnið myrkranna
á milli. Leikstjórinnv Andrés Sigurvins-
son, og Margrét Óskarsdóttir fram-
kvæmdastjóri héldu okkur vel við efnið
og náðu góðum tökum á hópnum. í
rauninni má segja að það sé merkilegt
hvað allt gekk vel miðað við hvað hóp-
urinn var stór og breiður og launin lítil.
Myndin var tekin hingað og þangað um
bæinn, heima hjá Björk, hjá vinum
hennar, í skólanum og úti um allan bæ
þar sem unglingar helst halda sig. Björk
er ósköp venjuleg fimmtán ára stúlka
sem missir sambandið við fyrri félaga
sína og leiðist út i fremur óæskilegan
félagsskap. Þar er lífið dóp og vin og
Björk fer á kaf í þetta en sér að sér í
lokin, skulum við vona.“
Steinunn telur að kvikmyndin sé heið-
arleg og gefi nokkuð rétta mynd af
raunveruleikanum. „Myndin er að sjálf-
sögðu ekki gallalaus, enda gerð af
vanefnum, en hún er raunsæ og þar er
ekki verið að búa neitt til. Þarna eru
erfiðleikar og vandamál sem flestir
þekkja að einhverju leyti og allir gætu
lent í, á hvaða aldri sem er. En þetta
er ekki bara fræðslumynd um vandamál
heldur er hún líka skemmtileg og fyndin
á köflum. Svona myndir er áreiðanlega
erfitt að gera svo vel fari og ég held að
aðstandendur megi bara nokkuð vel við
una. Myndin var mikið til unnin í sam-
vinnu leikstjóra og okkar krakkanna.
Andrés skrifaði handritið ásamt Vigdísi
Grímsdóttur og allir voru mjög sáttir
við það en ef upp komu aðrar hugmynd-
ir um einhver smáatriði eða samtöl voru
þær ræddar og tekið mið af þeim.“
Undanfarna tvo vetur hefur Steinunn
leikið aðra unga stúlku, í leikritinu Land
míns föður, á sviðinu í Iðnó. Fyrir
nokkrum árum lék hún i Litla sótaran-
um hjá íslensku óperunni og þar áður
í barnaleikriti Þjóðleikhússins, Óvitum.
Var kvikmyndaleikur mikið öðruvísi?
„Ég veit það eiginlega ekki en held
þó að þetta sé raunverulega mikið
spurning um það sama. Annars get ég
ómögulega dæmt um það eftir þessa
einu reynslu. Ég hef lika örugglega verið
of vitlaus til að gera mér grein fyrir
hvað það væri sem ætti að fara öðru-
visi. Eg fékk bara mínar leiðbeiningar
og fór eftir þeim eftir bestu getu. Sjálf-
sagt er þó myndavélin miskunnar-
lausari, minna hægt að bjarga sér fyrir
horn framan við hana.
Land míns föður lékum við 208 sinn-
um og enduðum með að sýna á nor-
rænni leiklistarhátíð í Gautaborg í lok
mai. Þar sýndum við tvisvar og fengum
mjög góðar viðtökur. Nei, það var ekk-
ert agalegt að leika verkið svona oft.
Fyrri veturinn voru sýningar svo til öll
kvöld nema mánudaga og þá var stund-
um svolítið erfitt að koma sér af stað
niður í leikhús en þegar þangað var
komið var bara gaman. Leikhópurinn
var mjög samstilltur og það skiptir auð-
vitað miklu.“
Eftir grunnskólann fór Steinunn í
Menntaskólann við Hamrahlíð en hætti
eftir árið og fór i Söngskólann. í haust
bíður leiklistarnám í London.
„Ég hef alltaf haft gaman af söng og
því fór ég að læra, svona mest fyrir
sjálfa mig. Fyrst fór ég í einkatíma til
Guðmundu Elíasdóttur og síðan í Söng-
skólann þar sem Guðmunda er minn
aðalkennari. Líklega varð svo þátttaka
mín i Landi míns föður endanlega til
að kveikja áhugann á að læra leiklist.
Annaðhvort var að hætta þessu eða
læra almennilega. Mig vantar enn ár upp
á að komast inn í Leiklistarskólann hér
heima þannig að það kom af sjálfu sér
að sækja um úti. En þar fyrir utan hef-
ur mig langað til að geta verið erlendis
um tíma svo ég er mjög ánægð með
þetta. Skólinn, sem ég fer á, heitir
Drama Center. Námið tekur þrjú ár og
er byggt upp á svipaðan hátt og í skólan-
um hér. Ég fór út i inntökupróf fyrir
skömmu og var það jafnframt fyrsta
ferðin mín til London. Það var svolítið
skrýtið að fara beint af flugvellinum í
skólann þar sem allt var á fullu og ég
þurfti sannarlega ekkert að hafa fyrir
því að búa mér til stress, það kom af
sjálfu sér um leið og ég kom inn í raf-
magnað andrúmsloftið. Við vorum látin
fara með kafla úr tveimur verkum sem
við höfðum æft og svo var mjög stíft
viðtal þar sem maður var aldeilis tekinn
á beinið. Meðal annars var ég spurð
hvers vegna í ósköpunum ég héldi að
ég gæti orðið leikkona. Af hverju þetta
og af hverju hitt. Ég þurfti þarna skyndi-
lega að gera mér grein fyrir þúsund
hlutum sem ég hafði varla hugsað út í.
Eftir þessi ósköp var ég nú ekkert of
bjartsýn á að komast inn því mér fannst
mér ekki ganga mjög vel, en það tókst.“
Steinunn Ölína segir að henm finnist
leiklistin spennandi og hún ætli allavega
að fara í þetta nám hvað svo sem síðar
verði. Og hún ætti nokkurn veginn að
vita hvað hún syngur, stúlkan sú, þar
eð hún þekkir starfið talsvert, bæði af
eigin raun og í gegnum móður sína,
Bríeti Héðinsdóttur, leikkonu og leik-
stjóra.
Viðtal: Guðrún Alfreðsdóttir Mynd: Valdís Úskarsdóttir
27. TBL VIKAN 11