Vikan - 02.07.1987, Blaðsíða 18

Kryppa
kat^rins
Sakamálasaga eftir Edmund Crispen
„ Öll erum við hjátrúarfull,“ sagði Fen. Frá
hópnum, sem sat kringum eldinn og hvíldi
sig eftir matinn, bárust einróma mótmæli.
„Það er samt sem áður rétt,“ sagði Fen
þrjóskur, „hvort sem við gerum okkur grein
fyrir því eða ekki. Ég skal sanna þetta fyr-
ir ykkur.“
„Allt í lagi, reynið þér það,“ sagði fólkið.
„Ég ætla að gera það með því að segja
ykkur frá Coppingmálinu."
„Sakamál,“ sögðu menn brosandi.
„Gott.“
„Ef einhverju ykkar tekst að leysa þetta
mál án minnar hjálpar telst sá hinn sami
ekki vera hjátrúarfullur.“
„Coppingfjölskyldan var af eldgamalli
aðalsætt. A þessari ætt hvíldi bölvun eins
og mörgum öðrum gömlum aðalsættum en
því miður var hún heldur óskemmtileg því
jafnan skyldu börn standa yfir höfuðsvörð-
um foreldra sinna.
Það var þó ekki alltaf svo að börnin bein-
línis myrtu foreldra sina. Stundum urðu
þau völd að slysum sem urðu foreldrum
þeirra að bana. Stundum gerði vanræksla
út af við foreldrana en í önnur skipti lagði
framferði barnanna þá í gröfina. Hvernig
sem það nú var þá tók ættarógæfan sinn
toll af Qölskyldunni og árið 1948 var svo
komið að aðeins voru tveir Coppingar eftir
af-a&algrein'ættarinnar. Það voru Clifford
Copping, sem var ekkjumaður, og dóttir
hans, Isobel. ísobel var gift og bjó þar af
leiðandi ekki lengur á ættarsetrinu í ná-
grenni viðjj Wantage. í ágústmánuði 1948
komu þap hjón í stutta heimsókn til
Wantage 9 g það var þá sem þessi saga gerð-
ist.
Ég flæktist í málið vegna þess að ég hafði
lagt lykkju á leið mína frá Bath til Oxford
til að fá mér kvöldverð á Hvíta hirtinum.
Það var á barnum á þeirri krá skömmu
eftir klukkan sex um kvöldið að ég hitti
eiginmann ísobel, Peter Doyle. Hann hafði
fengið sér vel neðan í því og þegar klukk-
una vantaði fimmtán mínútur í átta krafðist
hann þess að ég kæmi með honum heim
og borðaði kvöldverð með fjölskyldunni.
Þetta var mér svo sannarlega þvert um
geð en þar sem hann vissi að ég ætlaði að
borða einn kvöldverð á kránni átti ég í erf-
iðleikum með að neita boðinu. Ég gafst því
upp á endanum og við gengum yfir engið
i átt til hússins.
Kvöldið var fagurt og ég naut gönguferð-
arinnar. Lítill, háfættur, brúnflekkóttur
köttur fylgdi okkur eftir alla leiðina. „Mér
sýnist hann vilja koma inn,“ sagði ég þegar
við komum að dyrunum. „Það hlýtur að
vera í lagi,“ sagði Doyle. „Bæði ísobel og
faðir hennar hafa dálæti á köttum.“ Það
varð því úr að kötturinn kom inn með
okkur og ég og kötturinn vorum kynnt
fyrir ísobel. Ég kunni strax vel við ísobel
en það var ljóst að samband hennar við
mann sinn var ekki eins og best varð á
18 VIKAN 27. TBL