Vikan - 02.07.1987, Side 19

kosið. Við spjölluðum um daginn og veginn
og siðan stakk Doyle upp á því að þar sem
matur yrði ekki borinn fram strax væri tími
til að hann kynnti mig fyrir tengdaföður
sinum þar sem hann myndi ekki borða með
okkur.
„Hann hefur verið heilsutæpur upp á síð-
kastið,“ útskýrði Doyle, „en hann myndi
aldrei fyrirgefa mér ef ég kynnti ykkur
ekki.“
Ég muldraði bara þetta venjulega um að
ég vildi ekki láta hafa fyrir mér en ég hefði
áreiðanlega verið mun ákveðnari ef ég hefði
vitað það sem siðar kom fram við réttar-
rannsóknina, að Clifford Copping hefði um
nokkurt skeið þjáðst af taugaveiklun og
haft sjálfsmorðstilhneigingar... Nú, þar
sem ég vissi ekkert um þetta lét ég undan.
ísobel sagði að faðir hennar byggi í her-
berginu efst í turninum og þangað héldum
við Doyle ásamt kettinum sem fylgdi okkur
eins og skugginn.
Turninn var aðskilinn frá öðrum hlutum
hússins. Hann var meira en tuttugu metra
hár, með slétta veggi og skotraufar í stað-
inn fyrir glugga. Hann var líklega byggður
nálægt 1450. Ég bjóst við að hann væri
rústir einar að innan en svo var ekki og
kom það mér á óvart. Meðan ég klöngrað-
ist upp síðasta stigann stansaði Doyle fyrir
framan ákveðnar dyr á efsta stigapallinum.
„Ef yður er sama ætla ég að fara inn á
undan og láta hann vita að þér séuð að
koma,“ sagði Doyle. Mér fannst þetta ekki
beint vera i samræmi við það sem hann
hafði sagt skömmu áður um að tengdafað-
ir hans myndi aldrei fyrirgefa honum að
hafa ekki hitt mig. En ég samþykkti þetta
að sjálfsögðu. Þá tók hann upp úr vasa
sínum lykil sem ísobel hafði látið hann
hafa, opnaði dyrnar og ýtti hurðinni í hálfa
gátt. Með tilliti til þess sem á eftir fór skal
það tekið fram að dyrnar voru áreiðanlega
læstar. Hann leit síðan aftur á mig og sagði
í hálfum hljóðum: „Yður finnst þetta
kannski skrýtið en tengdafaðir minn vill
endilega láta læsa sig hér inni endrum og
sinnum, svo fremi að það sé ísobel sem
geymir lykilinn. Hann treystir ísobel full-
komlega og segir að það veiti sér öryggis-
kennd að vera læstur inni með þessa
gríðarþykku veggi í kringum sig. Allra best
finnst honum að læsa sig sjálfur inni en
læknirinn er búinn að banna það. Þess
vegna er búið að taka hespurnar af hurð-
inni.“
„Aha,“ sagði ég. Ég hlýt að hafa sýnt til-
fmningar mínar helst til berlega því
Doyle bætti við:
„Það er allt í lagi með hann... en náttúr-
lega ef þér, ég á við ef þér viljið ekki að...“
„Já, ég vildi helst af öllu komast hjá því
að hitta hann,“ langaði mig til að segja en
þar sem spurning Doyles hefði að öllum
líkindum hafist á „num“ ef við hefðum
talað latínu, það er að segja ætlast var til
að svarið væri neikvætt, þá svaraði ég þvert
um hug mér. Við hættum því að tala og
ég beið hálftaugaveiklaður á stigapallinum
meðan Doyle gekk inn í herbergið og fann
líkið.
Svo frásögnin sé hárnákvæm þá var það
kötturinn sem fann líkið. Meðan við vorum
að tala saman hafði kötturinn litið inn í
herbergið og líkaði hreint ekki það sem
hann sá. Þið hafíð séð hvernig kettir skjóta
upp kryppu og hárin risa á bakinu á þeim.'
Nú, eftir eina eða tvær minútur kom
Doyle út aftur. Honum var greinilega
brugðið því hann var náfölur. Hann settist
niður á stigapallinn_og greip báðum hönd-
um um höfuð sér. Ég hefði svo sem getað
spurt hvað_ komið hefði fyrir en ég gerði
það ekki. Ég gekk framhjá honum og inn
í herbergið til að skoða mig um.
Þar mátti sjá eldhúshníf, sundurskorinn
háls og blóð út um allt. Þegar ég hafði
gengið úr skugga um að enginn væri í felum
inni i herberginu og að enginn hefði kom-
ist út um gluggaborurnar snerti ég líkið,
skoðaði blóðið og dró af því þá ályktun
að aumingja maðurinn hefði dáið fyrir svo
sem klukkutíma. Klukkan var nákvæmlega
tuttugu og íjórar mínútur gengin í níu. Því
næst læsti ég herberginu, fékk Doyle lykil-
inn og síðan fórum við saman og hann
hringdi í lækni og lögreglu. Meðan hann
var að því fór ég sjálfur í rannsóknarleið-
angur... Og þið getið væntanlega ímyndað
ykkur hverju ég var að leita að.
Það er i rauninni ekki frá meiru að segja.
Copping hafði verið á lífi klukkan kortér
yfir sex en þá hafði ísobel læst hann inni.
Fimm mínútum þar á undan höfðu tveir
þjónar séð hann þannig að ef hann var
myrtur þá var Doyle ekki morðinginn...
Én það vöknuðu fljótlega ýmsar spurn-
ingar. Það er rétt að aðeins fmgraför
Coppings fundust á hnífnum en neðarlega
á veggnum fundust blóðslettur, rétt eins
og blóðugur kjóll hefði dregist eftir hon-
um... Hvorki ég né Doyle gátum verið
valdir að þessu og ekki gat Copping heldur
hafa gert það í dauðateygjunum, einfald-
lega af því að ekkert blóð fannst á gólfinu
á milli rúmsins og veggjarins.
Þetta gat aðeins þýtt að ísobel væri morð-
inginn.
Hún ein hafði lykil að herbergi sem ekki
var hægt að komast inn í með öðru móti.
Hún var einkaerfmgi föður síns og þar á
ofan fannst í skápnum hennar blóði drifinn
regnfrakki...
Þetta er í raun öll sólarsagan. Ég sagði
morðdeild lögreglunnar frá þessu á sama
hátt og ég hef sagt ykkur frá því og vitið
þið hvað, þrátt fyrir það ætluðu þeir að
handtaka Isobel... Eintóm hjátrú!“ Fen
reis á fætur. „Þetta er búin að vera ánægju-
leg kvöldstund en nú er ég orðinn syfjaður
og ætla að koma mér í háttinn.“
Það lá við að mótmælahrópin ærðu hann.
Hann leit á fólkið með uppgerðarsorg í
svipnum. „Hvað er þetta, ekki einn einasti
raunsæismaður í hópnum? Ef þið eruð ekki
hjátrúarfull er lausnin einföld. ísobel ætlaði
að skilja við Doyle og þar með að svipta
hann hlutdeild hans í arfinum. Fyrir þetta
lagði hann fæð á hana og þegar tengdafað-
ir hans dó sá hann möguleika á því að ná
sér niðri á henni. Það var hann sem kom
blóðuga regnfrakkanum fyrir í skápnum
meðan beðið var eftir lögreglunni. Ég gerði
mér grein fyrir því vegna þess að ég hafði
þá þegar áttað mig á því hvað hann hafði
í huga og þess vegna elti ég hann og fylgd-
ist með gerðum hans...“
„Já, en Gervas, þér hafið ekki útskýrt
nokkurn skapaðan hlut,“ kvartaði ljóshærð
stúlka. „Við viljum fá að vita hvers vegna
þér grunuðuð hann um græsku.“
Fen hló. „Svona, svona. Þið voruð rétt
áðan að reyna að sannfæra mig um að þið
væruð ekki hjátrúarfull. Ef svo er hefðuð
þið átt að gera ykkur ljóst að það er aðeins
í skáldsögum og draugasögum sem litlir;
flekkóttir kettir verða hræddir við lík. I
raunveruleikanum stendur þeim nákvæm-
lega á sama. Til að köttur verði hræddur
þarf eitthvað annað meira og lifandi að
koma til en lík. Þetta hefði getað verið
hundur en þá hefði ég að öllum líkindum
orðið var við hann. Hvað um annan kött?
Við skulum ekki gleyma því að fjölskyldan
hafði dálæti á köttum og því var líklegt að
köttur væri í húsinu. Það hefði heldur ekki
verið óyfirstíganlegt fyrir Doyle að troða
honum út um gluggann. Hann tók eftir
blóðblettunum á veggnum en það var kött-
urinn sem hafði klínt blóðinu þar. Honum
datt því í hug að ef hann losaði sig við
köttinn væri mögulegt að nota blóðblettina
á veggnum sem grundvöll fyrir morðákæru.
Hann ætlaði sér að grafa köttinn síðar
en meðan hann var að hringja í lögregluna
leitaði ég að hræinu sem ég að sjálfsögðu
fann við turninn þar sem kötturinn hafði
drepist. Þetta var hvítur síamsköttur, það
var ekkert blóð á loppunum en á síðunni
á honum var stór klessa sem hann hafði
fengið um leið og Copping dó.“
„Svo Copping fyrirfór sér,“ sagði ljós-
hærða stúlkan sem hafði talað áður. „Ja
hérna...“ Hún hikaði eitt augnablik og
klókindaglampa brá fyrir í augum hennar.
„Eða hvað... ? Þótt Doyle hafi reynt að
koma sökinni á konu sína er það ekki endi-
lega sönnun fyrir sakleysi hennar.“
„Snjöll stúlka.“ Fen brosti til hennar.
„Það var ekki fyrr en þrem mánuðum sið-
ar að lögregluþjónn, sem starfað hafði
dulbúinn sem þjónn á heimilinu, kom að
ísobel þar sem hún var að brenna blóðuga
kjólinn sem hún var i þegar hún myrti föð-
ur sinn. Allt er gott þá endirinn er góður,
ekki satt? Það er gott til þess að vita að
þessi gömlu fjölskylduálög skuli hafa við
einhver rök að styðjast.“
27. TBL VIKAN 19