Vikan - 02.07.1987, Blaðsíða 29

VIKAN OG TILVERAN
Að bíta í fjallið
Mannskepnan hefur ýmsar og ólíkar aðferðir við að létta sér
upp. Flestir telja sig öðru hverju þurfa á hvíld að halda og end-
umýja um leið orkuforðann. Mjög er mismunandi hvað hveijum
hentar; það sem einum finnst ákjósanlegt þykir öðmm fáránlegt
og allt þar á milli. Eitt af því sem sífellt fleiri kjósa sér til upplyft-
ingar eru gönguferðir í óbyggðum. Ýmsum vex í augum að
takast slíka ferð á hendur og mikla fyrir sér erfíðið eða útgjöld-
in við að afla sér útbúnaðar sem til þarf. Sannleikurinn er þó sá
að ekki þarf að kosta miklu til færist fólk ekki of mikið í fang
i fyrstu og vel er þess virði að láta á það reyna hvort mönnum
hentar þessi dægradvöl.
Nokkurra daga gönguferð með farangurinn á bakinu er með
því skemmtilegasta sem ég get hugsað mér og ómetanleg hvíld
frá skarkala hversdagslífsins. Því fylgir góð tilfinning að geta
borið með sér allt sem á þarf að halda í nokkra daga og vissu-
lega nokkuð annað en venjulega blasir við. Þá læðist að sá
gmnur að eitthvað af því sem
við leggjum ofurkapp á að
eignast og teljum okkur ekki
geta verið án sé ef til vill ekki
svo nauðsynlegt þegar allt kem-
ur til alls. Það er skemmtilegt
að velja það sem taka skal
með, uppgötva hvað hægt er
að komast af með lítið, og þá
fýkur margt af því spm venju-
lega er mest áberandi.
I skipulagðri gönguferð, til
dæmis á vegum ferðafélaganna,
takast kynni með fólki sem býr
við mismunandi aðstæður og
fæst við ólík viðfangsefni. Samferðafólkið á í upphafi ferðar ef
til vill það eitt sameiginlegt að hala gaman af að ganga og leið-
ir þess lægju tæplega saman annars staðar. Menn bera saman
bækur sinar, skiptast á hollráðum og upplýsingum og útbúnaður-
inn er óþrjótandi umræðuefni. Margir hafa gaman af að riíja
upp fyrri ferðir og ýmis afrek eru tíunduð þótt flestir hafi nú
reyndar mestan áhuga á sínum eigin. Til eru þeir sem eru með
óstöðvandi græjudellu og þurfa alltaf að eignast það nýjasta og
að þeirra mati besta en flestir kjósa að hafa augun hjá sér og
fylgjast með hvað reynist vel, bæta síðan smám saman i safnið.
Þannig er hægt að koma sér upp góðum útbúnaði án mikilla
útláta hverju sinni og endurnýja síðan jafnharðan það sem geng-
ur úr sér.
Á fjöllum breytist viðhorfið til ýmissa hluta. Þar er margt sem
allajafna telst til stöðutákna til trafala og sumt sem er gott og
gilt annars staðar beinlínis broslegt. Það sem undir öðrum kring-
umstæðum er fánýtt og ómerkilegt getur orðið að dýrgrip eða
hnossgæti. Gijótharðar flatkökur eru ómetanlegur fjársjóður
norður á Homströndum þegar manns eigin em orðnar svo
myglaðar að búast má við að þær skríði þá og þegar í burtu.
Við emm vön miklum þrifnaði og daglegum böðum en höfum
ekki nema gott af að finna hvað það er að verða dálítið óhrein.
Þegar svo er komið er ærlegt bað undir bemm himni munað-
ur. Uppi við Hrafntinnusker, við skála Ferðafélags íslands, er
heimsins stórkostlegasti baðstaður. Niður bratta fonn liggur leið-
in ofan í gil og neðst í gjlinu bíður heitur lækur og annar kaldur
og efst kraumar hverinn.
Hvergi er hægt að komast nær sínum eigin rótum en í svo
nánum tengslum við fóstuijörðina sem skapast í slíkri ferð.
Kannski er áin dýpri, kaldari og straumþyngri en gott þykir eða
fjallið svo bratt að beinast liggur við að nota tennumar líka til
að halda sér - en að komast er sigur. Þeir sem efast um að vatnið
í fjallalækjunum sé drekkandi
ósoðið sýnast komnir býsna
langt frá uppmna sínum og em
trúlega hagvanari annars staðar
en á íslandi.
Enginn þarf að búast við að
lenda ætíð í blíðviðri en fleira
er gott veður en logn og sól-
skin. Það er heldur ekkert að
því að hugsa til þess eftir á að
hafa veitt nestið sitt upp úr
pollunum í bakpokanum og
eftir slíka lifsreynslu gleymir
enginn að vetja vistir og fatnað
vætu.
I gönguferð öðlast fætumir aukið mikilvægi og njóta óvanalegr-
ar athygli og umönnunar. Að þeim þarf að huga og búa þá
undir ferðina ef með þarf. Inngrónar neglur og líkþom em ekki
vinsælir förunautar. Þar að auki þarf að vanda hvert fótmál því
að ekki er aftur tekið ef eitthvað kemur fyrir. Það er óskemmti-
leg tilhugsun að verða ófær til gangs fjarri mannabyggðum.
Stoltið er líka ósvikið þegar fætumir hafa skilað sínu hlutverki
með sóma og þess eru dæmi að hamingjusamir ferðalangar sýni
hveijum sem skoða vill gripina að leiðarlokum.
Iðulega koma upp þær aðstæður að göngumaðurinn hugsar
sem svo hvað verið sé að þvælast þetta allsendis að nauðsynja-
lausu, nær hefði verið að halda sig heima. En því fylgir sigurgleði
að yfirvinna erfiðleika, finna mátt sinn og megin, og sá sem
héfur komið sér og öðmm rækilega á óvart og staðið sig fram-
ar öllum vonum er svo stoltur af sjálfum sér að hann er varla
í húsum hæfur lengj á eftir.
Texti: Hildur Gunnlaugsdóttir
27. TBL VIKAN 29