Vikan - 02.07.1987, Side 36

„Úndirbúningurinn hefst þónokkru fyrir
brottför því hann einn er déskoti tímafrekur.
Síðustu vikurnar, til dæmis, höfum við verið
að undirbúa hljómleikaförina, sem hefst á
morgun, og við höfum unnið að meðaltali
14-15 tíma á dag. Á ferðalaginu sjálfu hefst
týpískur dagur um klukkan níu. Þá er lagt
af stað í rútunni og svo er keyrt til klukkan
4 eða 5 um daginn. Þá þarf að stilla upp græj-
um og svo hefjast tónleikarnir sem standa að
jafnaði í 2-3 tíma. Þá verðum við að pakka
saman og komum venjulega á hótelherbergið
um eittleytið. Menn eru þá yfirleitt svo úr-
vinda að þeir hreinlega velta upp í rúm."
- Hvað gerið þið þetta oft á ári?
„Við förum svona 2-3 ferðir árlega.“
- Er þetta þess virði; hagnist þið eitthvað
á þessum ferðum?
„Við fáum borgað fyrir að spila en kostnað-
urinn við svona ferðir er alveg feikilegur. Við
verðum að halda uppi ákveðnum standard
sem er nokkuð dýrt. Við verðum að borga
allar ferðir en Flugleiðir hafa verið okkur
mjög hliðhollar og eiga þær þakkir skildar.
Stundum verðum við að borga hótel, við verð-
um að leigja rótara og bíla til þess að flytja
hljóðfærin og svona mætti lengi telja. Fyrstu
árin spiluðum við til dæmis kauplaust nær 300
sinnum; rétt mörðum að koma út á sléttu.
Það er ekki fyrr en nú að þessar ferðir eru
farnar að gefa eitthvað svolítið í aðra hönd.“
- Hverjar eru minnisstæðustu ferðirnar
þínar?
„Minnisstæðasta ferðin mín er á djasshátíð-
ina í Montreux 1984. Þar var alveg ofsalega
gaman að spila og reyndar mikill heiður fyrir
okkur að koma þar fram því þetta er ein virt-
asta djasshátíð sem haldin er. Ég verð nú að
viðurkenna að ég hálfskammaðist mín fyrir
að spila þarna því við vorum að leika með
ýmsum eftirlætisgrúppunum mínum og
hljómlistarmönnum sem maður tekur sér
kannski að einhverju leyti til fyrirmyndar.“
Og Friðrik heldur áfram: „Svo var alveg
ofboðslega gaman í Japan. Stór hluti áheyr-
endanna var fólk sem lagt hafði stund á jass
eða annars konar tónlistarnám og ég fann
alveg þegar ég spilaði að hér voru saman-
komnir gagnrýnir hlustendur. Þetta gerði það
að verkum að við lögðum okkur allir sérstak-
lega fram við að gera þeim til geðs. Undirtekt-
irnar voru mjög frábrugðnar því sem við
eigum að venjast. Japanarnir sátu meðan við
spiluðum, hreyfðu sig litið en hlustuðu stíft.
Ef þeim líkaði lag þá klöppuðu þeir með;
vanalega út allt lagið.“
Nú brosir Friðrik; eitthvað spaugilegt hefur
komið upp í hugann: „Eitt atvik er mér sér-
lega minnisstætt úr Japansförinni. Til mín
kom upp á hótelherbergi japanskur gítarnem-
andi sem hafði sótt tónleikana okkar þá um
kvöldið. Hann þakkaði mér innilega fyrir
hljómleikana en það var nú ekki ástæða þess
að hann kom til mín heldur dró hann upp
úr vasa sínum pappírsarkir sem hann hafði
Ihuganum renna allar
þessar borgir og bœir
saman í eitt; heljarstór
hljómleikasvið eða skít-
ug hótelherbergi.
wmw^mmwmwmmm
skrifað upp á tvö eða þrjú sóló af plötu með
okkur og ætlaði blákaldur að biðja mig um
að kíkja á þetta fyrir sig og athuga hvort það
væri nú ekki rétt.
Alveg var ég gáttaður á að finna þarna
mann í Japan sem dundaði sér við að skrifa
lögin mín upp en varð fyrst hlessa þegar ég
sá þá nákvæmni sem einkenndi verk hans.
Oðru gleymi ég seint úr Japansförinni og
það er hin glæsilega aðstaða sem okkur var
boðin. Við dvöldum á fyrsta flokks hóteli sem
var kannski svolítið fyrir ofan okkar klassa
því við höfðum varla efni á að kaupa okkur
morgunmat þar! Og ekki féllum við heldur
alveg inn í gestahópinn. Einhvern tímann var
ég á leið niður í lyftunni með stúlku sem
reyndist vera stálríkur Texasbúi. Hún virti
útganginn á mér fyrir sér og hló háðslega en
lýsti því svo yfir að ég væri örugglega einn
af þessum delum sem reyndu að snobba niður
á við!“
Nú hlær Friðrik og bendir á svitabolinn
og gallabuxurnar sem hann klæðist. Og ég
verð að viðurkenna að tauið er kannski ekki
alveg í takt við standardinn á lúxushótelum
heimsins.
Áfram spyr ég Friðrik spjörunum úr og nú
vil ég vita hverjir voru best sóttu tónleikar
hljómsveitarinnar:
„Stærsta hátíðin, sem við höfum spilað á,
var sólstöðuhátíð í Barcelona á Spáni,“ segir
Friðrik, „þar voru samankomin 150.000
manns. Þegar við spiluðum þar voru nú flest-
ir Spánverjanna orðnir nokkuð góðglaðir;
þarna voru menn meðal annars að dunda sér
við að skjóta flugeldum á sviðið og henda
flöskum í okkur. Ég komst heldur betur í
hann krappan því það munaði minnstu að
ein kampavínsflaskan fargaði mér. Þó hefði
það nú bara getað orðið sjarmerandi að deyja
á sviði.“
Nú brosir Friðrik en heldur svo áfram:
„Menn voru þó alls ekkert að lýsa frati á
hljómsveitina; þeir voru bara að skemmta sér
og fannst það i rauninni furðulegt að við
skyldum hafa eitthvað út á framkomu þeirra
að setja.“
- Nú höfum við talað svolítið um áheyr-
endur; hvar eigið þið ykkar stærsta hlustenda-
hóp?
„Við virðumst ná nokkuð vel til Mið-
Evrópumanna og Skandinava. Ég held að
vinsældir okkar séu einna mestar í Noregi.
Þar hafa plöturnar okkar yfirleitt selst mjög
vel, við höfum fengið mjög góðar viðtökur og
í Noregi er starfandi eini aðdáendaklúbbur
Mezzoforte. Næstu hljómleikaför heíjum við
einmitt þar og það finnst mér fararheill."
- Finnst þér vera munur á erlendum hlust-
endum og íslenskum?
„Já, þarna er mikill munur. Á Islandi náum
við vanalega upp lítilli stemningu; Islendingar
eru að eðlisfari lokaðri og fólk virðist ekki
þekkja lögin okkar. Það var ekki fyrr en við
byrjuðum að spila erlendis að ég kynntist
verulegum viðbrögðum frá hlustendum. I
Skandinavíu, til dæmis, er hlustendahópurinn
sérstaklega lifandi. Fólk, sem mætir á hljóm-
leikana, er yfirleitt mjög opið, þekkir hvert
einasta lag og syngur og trallar með. Svona
Á góðrl stund. Hér fagnar kjarni hljómsveitarinnar afmælisdegi Friöriks og fööur hans, Karls, á
heimili hins siðarnefnda í Þýskalandi. Taliðfrá vinstri: Eyþór Gunnarsson, Friðrik, Karl Friðrik
Karlsson (faðir Friðriks), Gunnlaugur Briem og Jóhann Ásmundsson.
36 VIKAN 27. TBL