Vikan - 22.10.1987, Blaðsíða 31

Hi
U 1»
\ tfi
sem
S
u ta
ckki
HÚ
n er komin,"
sagöi unga
konan með
skelfingarsvip.
a ularuk. cn nú tekur hún í höndina á
lionuni Já Oj» hann leiðir hana eins og til
tlyranna. \u eru þau bæði horfln."
Við jiðum tim slund, en ekkert gerðist
frelcar. I eit i-g |iá >\o á að þessu væri lokið.
lóð upp og kv.idt i hjónin. Þegar ég var
heitt fyrir þessari
hafði ekki neina
kominn lieim hað
'iiu, sem ég viunlega
iiugmynd um hver
sagi hjómiiium að 1
an onæöi \rði axf
hén nciti tní þcim
flnna að fleira atti
máli en mig grunaði
þessa hi inisokn hri
mín, sem ég kunni
halði kymn mig sp
hefði
eg
ákveönum
því, en þá sagði hanil:
skrítið að
tg
Satt að segja \eii eg
i ird ið gi i i
hjónum
það
'ikkn þer lyrir, en það
er enginn skaöi sfceður, þótt þú hafir hringt.
tala viö þig,“ sagði ég.
,Já, ég get nefniiega útskyrt sitt af hverju
um þetta niál, sem þu veist ekki um.“ „Nújá“
vars>i aö hjálpa. I'eti.i
nun Ég veit lík.i
teíiúlega he ma
jasi þarna
iföi, því þell t liú
ikkur í Skerjafiröi
Mð í nýU hvcr.fi,
lað upp Þannig
lokkumi áru
ekkí vcriö
skuli
sagöi ég. ..gerðu s\o ve " „í:g get nefnilega
sagt þér hver k > 1.111 er, sú látna, sent þú
ÍtlÍÖ!
smíðaði ég sjálfur handa
era
æri. f.g hafði að lokum
la mig vita, ef um frek-
eða. Síöan hef ég ekki
■)n ég áui hraii eftir að
c-ltir að gcrasi í þessu
Nokkrum dtigum eitir
igdi madur nokkur til
ngin skii á. Þegar ég
rði hann mig, hvort
S í heimsókn hjá
fimmtudag. Ég játaði
\ eit að þér finnst
aö hríngja til þín.
ekki sjálfur. En ég
var nefnilega konan
hvers vegiia hún var að
þessum hætti. Hún átti
þessu húsi nieðan hún
En nu er búið að flytja
ins og þú veist, og gera
er mál með vexti, að fyrir
m datt í mig að fara tii Þýska-
ég Iauk þessu en giskaði á að ég
að tala í á að giska Í5-50 mínút-
lan liélt ég aftur inní dagstofuna þar
onin sátu. Þá varð mér litið á klukk-
veggnum og þá kom í Ijós, að ég var
búinn að vera í eldhúsinú nema um
stundarfjórðung Þetta sýndi það, sem ég
reynt ar vissi áður, að þegar rnaður fæst við
siík storf liverfu manni gjörsamlega eðlí
lcgt timaskyn
áður, og baö hana aö vera róiega og
óhrædda, þvi ég væri við hlið hennar og
ekkert ilit m\ ndi' lienda hana. Ég hafði varla
lokiö huggunarorðum minum, þegar ég
fann aö aftur var gripiö mjög fitst í handlegg-
inn a mér Og stú kan sagði- „Hun er komin
aftur “ Ekki var sanit alveg cins mikill ótti í
röddinni og áður hafði verið. Svo linaðist
tak hennar á handlegg mínum smám saman
og leit ég þá til hennar og sagði við hana:
„Það er eins og þú sért ekki alveg eins
hrædd núna og áðan. Hefúr eitthvað
breyst?" Hún svaraði að bragði: ,Já, hún er
ekki eins hræðilega hörð á svipinn. Það er
eins og hún sé eitthvað mildari." „Haltu
áfram að lýsa öllu sem fyrir þig ber í sam-
bandi við þessa konu.“ Þá sagði hún allt í
einu: „Það er kominn maður.“ „Hefurðu séð
hann áður?“ „Nei, ég hef aldrei séð hann
áður.“ Þá sagði ég: „Segðu mér ffá öllu sem
nú gerist." ,Já, bíddu við,“ sagði hún og svo:
„Hann horfir á hana.“ „Hvað gerir hún?“
sagði ég þá. „Hún horfir á hann. Nú nálgast |
hann hana og réttir fram höndina til
hennar." Ég var nú tekinn að gerast all-
spenntur og spurði: „Hvað gerir hún?“ „Hún
lands og reyna að ia-ra þar eitthvað nýtt sem
trésmíður. Þar kynntist ég konunni minni
og við ákváðum að gíftast, síðan fluttumst
við heim til íslands og settumst að í Skerja-
firði þar sem ég byggði þetta hús handa
okkur. Allt gékk vel fyrst framan af, en ekki
leið á löngu áður en ég komst að því, að
konan mín var eiturlyfjaneytandi. Þetta fór
versnandi, því einhvern veginn tókst henni
alltaf að ná í þessi lyf. Að lokum var ástandið
orðið svo slæmt, að ég sá ekki annað en við
vrðum að skilja. Sem betur fór áttum við
engin börn. En það var einmitt um þetta
leýti sem hún einn daginn tók bílinn minn,
eins og oftar, og það næsta sem ég ffétti var
það, að hún hefði ekið útaf á Kefla-
víkurveginum og farist í því bílslysi."
Þegar hún var látin, vildi hún komast
heim til sín og fann húsið, þótt það væri
komið á allt annan stað. Hún vildi ekki hafa
þetta ókunna fólk (hjónin ungu) í húsinu,
ákvað að flæma þau burtu og tókst það
næstum því, eins og þessi frásögn ber með
sér. En síðan þetta gerðist hefúr hennar ekki
orðið þar vart.
VIKAN 31