Vikan - 11.01.1990, Page 27

RÓ5A 5KRIFAR
Klessa frá
skessulandi
Um ))fyrirneðanallarhellur“-grœðgi
„Ég held að besta aðferðin á mig sé að fylla húsið hjá mér af
hryllingsmyndum þar sem eitthvert ógeðslegt skrimsli frá
undirdjúpum stórborganna kemur upp á yfirborðið til að éta
spikfeitar konur sem láta allt eftir sér í mat.. . “
Nei, nú skyldi aldeil-
is farið í megrun á
nýja árinu og
hætta öllu vitleys-
isáti sem var svoleiðis fyrir
löngu komið út í öfgar! Ein-
hvern tímann í æsku var hins
vegar brýnt fýrir manni að
reglurnar væru eingöngu til að
brjóta þær! Ég man að mér
þótti þetta alltaf hálfóhugnan-
leg útskýring sem smábarni,
því sem slíku þótti manni ein-
hvern veginn traustara að hafa
allt í vissum og föstum
skorðum. Með auknum þroska
fór ég þó að sjá í gegnum spek-
ina!
Ég var í morgun að velta því
fyrir mér hversu margir hefðu
nú bætt á sig svo sem eins og
10-12 kílóum yfir jólahátíð-
ina...um leið og ég tróð upp í
mig síðasta Mackintosh-mol-
anum í stóru kristalsskálinni
minni sem tekur um það bil
kíló af konfekti og meira ef
maður með útsmoginni út-
sjónarsemi veltir því fýrir sér
hvernig best sé að raða molun-
um upp með hliðunum og
jafnvel upp í lokið...sem er hátt
og vel kúpt. Þvílíkt og annað
eins...að maður skuli láta sig
hafa það að éta öll þessi ósköp.
Það mætti halda að maður væri
á stórhátíðarkaupi með fullum
bónus og 45% næturálagi ofan
á allt saman þegar maður setur
á sig svuntuna og tekur stefn-
una á eldhúsið með alla plast-
pokana úr kjörbúðinni...því
um leið og maður brýst í það
að taka upp úr þessum bless-
uðum pokum er byrjað á því
að stinga upp í sig mola og
mola af hinu og þessu og svo
þarf náttúrlega að smakka á
ýmsum kremum og smáköku-
sortum og prufa nokkra rétti
áður en sá endanlegi er
gerður. Allt svona lagað getur
þýtt nokkur kíló! Að ekki sé nú
minnst á öll þau kíló er bíða
manns í hinum einu og sönnu
hátíðarréttum og öllum af-
göngunum að jólahaldi loknu!
Þá er bara eins og maður geti
ekki hætt, það verður ein-
hvern veginn í fjandanum að
vera bara eitthvað nógu sætt
og kjötmikið innan seilingar
svo maður teljist með „fulle
femm“ og nógu mikið gos og
súkkulaði-kakó með þeyttum
rjóma út á. Það er hreint út
sagt ótrúlegt hvað maður
verður heilaþveginn í kappáti
um þessa blessaða friðarhá-
tíð....maður verður bara eins
og hvert annað fífl, sínartandi
og snuðrandi í ísskápnum!
Ég man alltaf eftir einu
gamlárskvöldi sérstaklega, ég
hef verið svona tíu eða ellefú
ára...og það var alltaf til siðs
heima að hafa svið á því kvöldi
með rófustöppu, kartöflumús
og jólaöli — appelsíni og malti
blandað til helminga! Mamma
var vön að raða þessu öllu
saman af sinni alkunnu smekk-
vísi á borðstofuborðið sem
venjulega var dregið í sundur
og stækkað undir þessum
kringumstæðum því ekkert var
skorið við nögl! Þá allt í einu
heltók mig einhver „fýrirneð-
anallarhellur“-græðgi og ég
hugsaði með mér að nú skyldi
ég aldeilis éta! Og eins og við
manninn mælt réðst ég á fatið
og hesthúsaði tvo hausa eða
fjóra kjamma af stærstu og
bústnustu gerð ásamt rófu-
stöppu og appelsíni og malti,
að ekki sé nú talað um
kartöflumúsina sem ég rétt
kom fýrir á diskbrúninni...að
auki var svo boðið upp á karam-
ellubúðing með þeyttum
rjóma og súkkulaðispæni út
á...á eftir!
Þetta allt át ég með bestu
lyst og ég man að ég svona
eins og fyrir hreina tilviljun
gaut augunum á bræður mína
er sátu hálfhvumsa inni í stofu
og horfðu á mig með um-
burðarlyndri fyrirlitningu þar
sem ég sat í sóló-hlutverki við
borðstofuborðið eins og klessa
frá skessulandi eftir að fjöl-
skyldan var sest inn í stofú
með kaffibollann í rólegheit-
um...eins og almennilegt fólk!
Þarna sat ég með eitilhart hug-
arfar, staðráðin í að éta nú sem
mest, ef ekki allt sem eftir var á
fatinu...en það var mikið...al-
veg gífurlegt magn því foreldr-
ar mínir skáru aldrei neitt við
nögl!
Þegar ég loksins stóð upp
var klukkan orðin eitthvað í
kringum hálfellefu og þá var
útidyrabjöllunni hringt. Þar
var komin Jenný vinkona mín í
næstu götu að sækja mig á
brennuna sem átti að fara að
kveikja í uppi á Háaleitistúni.
Jú, jú, ég var alveg að koma og
ég sagði henni með fjálglegri
röddu hvað ég hefði nú gert
gamla árinu góð skil, næstum
því étið gat á það! Jennýju
fannst þetta svo merkilegt að
hún togaði mig heim til sín til
að segja foreldrum sínum frá
þessari frækilegu ffammistöðu
minni. Ég man hvað Mangi
pabbi hennar varð skrítinn á
svipinn, ekkert ósvipað og
bræður mínir. Það brá sem sé
fyrir sama umburðarlynda
fyrirlitningarsvipnum og á
bræðrum mínum, nema tor-
tryggni gætti einnig ofan á allt
saman! Og ég get svarið fyrir
það að enn þann dag í dag
bregður þessum svip fyrir á
andliti hans þegar hann sér
mig...honum hefur þótt nóg
um! Hvernig á líka annað að
vera? Eins og það sé eðlilegt að
tíu ára telpa éti eins og svín,
fjóra kjamma af stærstu gerð
með öllu tilheyrandi eins og
hver önnur skessa þegar það
hefúr alltaf talist eðlilegt að
borða eins og fjórðung af ein-
um kjamma, það er að segja
tunguna og part af neðri
kjammanum. Nei, aumingja
maðurinn gat ekkert að þessu
gert!
En ég var eitt af þessum
börnum sem segja má að hafi
verið alætur. Ég bókstaflega át
allt sem borið var fýrir mig og
meira en það...ég þótti alveg
upplögð í að klára afganga fýrir
þá sem leifðu, bæði heima og í
veislum. Þetta hefúr nú sem
betur fer elst algerlega af mér.
Ég er að mestu núorðið á
grænmetis- og kornfæðu en
samt er ég eins og af gömlum
vana ennþá að þessu snuðri í
kringum ísskápinn í tíma og
ótíma!
En ég setti mér það mark-
mið í byrjun síðasta árs að éta
nú minna, að láta Snickers-
súkkulaði eiga sig, að kaupa
mér nýja og hárnákvæma bað-
vog og jafnframt að snerta ekki
súkkulaðikex...þótt lífið lægi
við!
Ég stóð ekki við neitt af
þessu!
Ég held að besta aðferðin á
mig sé að fylla húsið hjá mér af
hryllingsmyndum þar sem
eitthvert ógeðslegt skrímsli frá
undirdjúpum stórborganna
kemur upp á yfirborðið til að
éta spikfeitar konur sem láta
allt eftir sér í mat! Ég er nefni-
lega svo hrædd við hryllings-
myndir!
Gleðilegt nýtt ár!
l.TBL. 1990 VIKAN 27