Vikan - 08.02.1990, Síða 25

ar án þess að vita af hverju ég valdi einmitt
það nafn en ekki eitthvert annað. Hún dó
um 1790.
7. Grete dó af hitasótt aðeins fimm ára
gömul.
8. í einu lífi mínu var ég ung stúlka, fædd
árið 1860, í smábæ í Úkraínu. Líf þessarar
ungu stúlku var að mörgu leyti líkt minni
eigin æsku og líka ekki ósvipað því sem
kemur fram í sögunni um stúlkuna með
silfurhárið. Þessi unga stúlka drekkti sér
og vel má vera að ótti minn við að
drukkna sé þaðan kominn.
Tilvísanir til
fyrri tilverustiga
Eins og þarna kemur fram hef ég oftar
en einu sinni endurholdgast sem karlmað-
ur. Núverandi líf mitt er uppfullt af tilvís-
unum til fyrri tilverustiga og þar gæti ég
nefht mörg dæmi. Þetta eru atriði sem ég
hef ekki minnst á hér og mér gekk lengi
erfiðlega að finna haldbærar skýringar á.
Eftir að mér varð ljóst hversu oft ég hef lif-
að skil ég hins vegar betur samhengið
þarna á milli.
Margir læknar og sálfræðingar nota
þessi fyrri tilverustig til að hjálpa sjúkl-
ingnum út úr andlegri og sálarlegri
kreppu. Oft er það nefnilega svo að rót
vandans liggur einmitt þarna, hann er
eitthvað illt sem maður hefur tekið með
sér frá fyrri tilverustigum.
Fyrir mér er það hins vegar stærri
spurning hvort maður verði betri mann-
eskja við hverja endurfæðingu. Búddistar
halda þessu fram en ég er alls ekki viss um
að þeir hafi rétt fyrir sér í þessu efni. Ég er
á hinn bóginn sannfærð um að maður get-
ur ekki endurfæðst sem dýr og stöðugt
verið að færast nær fullkomleikanum við
hverja endurfæðingu þar til maður hefur
náð fullkomnun sem búddistar kalla nirv-
ana og þýðir „staður þar sem engir vindar
blása". En þetta eru aðeins mínar eigin
vangaveltur og ég er enginn sérfræðingur
í þessum efnum. Hver getur líka verið sér-
fræðingur í lífinu eftir dauðann? Þrátt fýrir
þetta hef ég upplifað ýmislegt sem styrkir
trú mína á annað líf en ég ætla að koma að
því í næstu grein minni.
Mitt á milli
tveggja líffa
Meðan á leit minni að fýrri tilverustig-
um stóð kom það fyrir oftar en einu sinni
að sænski læknirinn nefndi ákveðið ártal.
Þetta var árið 1560 en þá gerðist það
merkilega að ég var mitt á milli tveggja lífa
hér á jörðinni. Ég upplifði þannig það til-
verustig sem maður er á meðan beðið er
eftir því að fæðast aftur.
Þetta var mjög þægilegt ástand. Alger
friður og ró ríkti og það var hálfrökkur.
Þetta var þó alls ekki eins og að vera
dáinn. Ég var svo sannarlega lifandi og um-
hverfið var rólegt og fallegt, skýin voru
margbreytileg að lögun og lit og ég var í
fullkominni sátt við sjálfa mig. Ég vildi
ekki fýrir nokkurn mun fara frá þessum
stað og tilhugsunin um að fæðast upp á
nýtt var vægast sagt óskemmtileg.
En við skulum snúa okkur aftur að tal-
inu um lækninn. Eftir fýrri daginn höfðum
við uppgötvað fimm endurholdganir og ég
var orðin svo uppgefin og niðurdregin eft-
ir alla þessa hryllilegu dauðdaga sem ég
hafði þurft að upplifa að við urðum að
hætta. En læknirinn vildi alltaf að ég upp-
lifði dauðastund þess endurholdgaða og
þetta var það versta við þessar könnunar-
ferðir mínar til fyrri tilverustiga. Hann
gerði þetta þó ekki að gamni sínu heldur
bæði til að reyna að finna út hvernig ég
upplifði dauðann en líka til að reyna að
koma í veg fyrir að ég segði ósatt og það
get ég svarið að ég gerði ekki. Ég veit það
vegna þess að ég framkvæmdi síðar sjálf
slíka tilraun.
Sænska konan með kristalkúluna var
heldur ekki að blekkja mig því hún sagði
mér svo margt sem hafði þýðingu fýrir
mig í þessu lífi. Flest af því voru atriði sem
hún hefði ekki haft nokkra möguleika á að
vita um fyrirfram.
Uppruni sögunnar
um ísfólkið
Margar sögur eru til um börn sem tala
við foreldra sína um hluti sem þeir skilja
hvorki upp né niður í. Börn geta lýst fjar-
lægum stöðum mjög nákvæmlega og
stundum staðhæfa þau jafhvel að þau heiti
eitthvað allt annað en þau raunverulega
heita. í mörgum tilfellum er það raunar
svo að þetta ákveðna nafh er til eða hefur
verið til og þegar grafist er fyrir um hvar
þessi tiltekna persóna hefur átt heima
passar lýsing barnsins á staðháttum full-
komlega. Hæfileikar eins og þessir til að
upplifa fyrri tilverustig hverfa hins vegar
oftast þegar barnið er nokkurra ára gamalt.
í einni af fýrri greinum mínum hér í Vik-
unni sagði ég frá reynslu minni þegar
sænski læknirinn leiddi mig yfir í þann
heim sem ég hef kosið að kalla gráa heim-
inn. Þar er meðal annars að finna mörg
dularfull fýrirbæri úr þjóðtrúnni. Þetta var
sameiginleg tilraun okkar beggja því til-
gangur hennar var að reyna að komast að
því hvaðan sögurnar um ísfólkið væru
upprunnar. Ég hafði sérstaklega mikinn
áhuga á að vita það því að alltaf þegar ég
skrifa fell ég í eins konar dá. Þegar það ger-
ist skrifa ég oft svo hratt að það er eins og
penninn stjórni ferðinni sjálfur og ég á oft
í miklum erfiðleikum með að fylgja hon-
um eftir því allt gerist svo hratt. Læknirinn
hafði aldrei gert neitt þessu líkt áður þann-
ig að aðferðirnar voru nokkuð einkenni-
legar. Þetta tók heilan dag og ég hef ekki
mikinn áhuga á að endurtaka það. Ég skalf
og nötraði í heila viku á eftir. Hvað það var
sem gerðist ætla ég ekki að segja frá hér,
bæði vegna þess hversu erfið reynsla þetta
var og líka vegna þess að ég þarf að nota
það í síðustu söguna mína um ísfólkið. En
ég fékk að vita hvaðan sögurnar eru komn-
ar, svo mikið er víst.
3. TBL. 1990 VIKAN 25