Vikan - 08.02.1990, Qupperneq 39

5MA5AGA
— Býr herra White hér?
— Já, gjörið svo vel að koma inn.
Ókunni maðurinn var mjög snyrtilega
klæddur. Hann var með hanska og gler-
augu. Hann brosti vandræðalega.
— Ég var sendur hingað... hóf hann
máls en leit svo vandræðalega í kringum
sig. Svo ræskti hann sig. — Ég er sendur frá
Maw og Meggins, sagði hann svo.
Frú White hrökk við. Hún tók af sér
svuntuna og lagði hana á stólbak.
— Er... er eitthvað að? Er það eitthvað
sem viðkemur Herbert?
— Eitt í einu, sagði herra White. —
Bjóddu herranum sæti! Gjörið svo vel,
herra minn! Fáið yður sæti og segið mér
svo hvað yður er á höndum. Ég vona bara
að þér komið ekki með slæm tíðindi... ?
- Mér þykir ákaflega mikið fyrir því...
tók ókunni maðurinn til máls.
- Hefur eitthvað komið fyrir hann?
hrópaði frú White. - Er hann mikið slasað-
ur?
— Já, hann slasaðist mikið en hann flnn-
ur ekki lengur til.
Hálftíma síðar voru hjónin orðin það
róleg að þau gátu hlustað á alla málavöxtu.
Herbert hafði fest sig á drifhjóli á vél og
slasast svo að hann beið bana. Pað var ekk-
ert hægt að gera fyrir hann.
— Það er að segja, sagði ókunni maður-
inn og tók umslag úr frakkavasa sínum.
Maw og Meggins bera auðvitað ekki
ábyrgð á þessu hörmulega slysi. Sonur
yðar fór ekki eftir öryggisreglunum. En
vegna þess að hann hefur unnið við fyrir-
tækið í svo mörg ár óskaði Maw fram-
kvæmdastjóri eftir því að þér veittuð við-
töku þessari peningaupphæð ...
Ókunni maðurinn rétti herra White
umslagið.
Herra White sleppti hönd konu sinnar
og tók við umslaginu. Angistin í brjósti
hans var honum sár kvöl. Svo leit hann
upp. Úr augum hans lýsti skelfing. Hann
sleikti þurrar varir sínar og stundi svo upp:
— Hve ... hve mikið er þetta?
— Tvö hundruð pund, sagði maðurinn.
Frú White rak upp skerandi óp og féll
aftur á bak í sófann. Maður hennar gaf ffá
sér eitthvert hljóð sem líktist hlátri. Svo
brast hann í grát og féll í gólfið.
Um það bil viku eftir þennan válega at-
burð vaknaði gamli maðurinn um miðja
nótt. Hann þreifaði í rúmið við hlið sér og
fann að hann var einsamall. Herbergið var
dimmt en við gluggann heyrði hann hljóð-
látan grát. Herra White reis upp á olnbog-
ann og hlustaði um stund.
— Komdu hingað! sagði hann lágt. — Þú
ofkælist ef þú stendur þarna. Komdu til
mín!
Kjökrið hætti og herra White lagðist aft-
ur út af og féll í eins konar mók. En svo
glaðvaknaði hann við það að konan hans
rak upp skerandi hljóð.
— Apaloppan! hrópaði hún. — Apalopp-
an!
Gamli maðurinn settist upp, skelfingu
lostinn.
— Hvað er með hana?
Hún kom til hans en hrasaði í myrkrinu.
- Náðu í hana! hrópaði hún. - Þú hefúr
vonandi ekki fleygt henni!
— Nei, hún liggur í skúfíúnni í anddyr-
inu, svaraði hann. - Hvað ætlar þú að gera?
— Það voru tvær óskir eftir, svaraði
konan. — Við höfum aðeins notað eina ósk.
— Og með slíkum afleiðingum, sagði
maðurinn. - Finnst þér ekki komið nóg?
— Farðu og sæktu apaloppuna! sagði
konan í skipandi róm og fór að toga hann
fram úr rúminu.
Herra White þreifaði sig niður stigann í
myrkrinu. Svo hélt hann áffam og fálmaði
fyrir sér þar til hann kom að skúfíúnni í
anddyrinu. Hann fann fljótlega fyrir loðna
hlutnum. Þegar hann sneri upp á loftið aft-
ur stóð konan hans í efsta stigaþrepinu.
— Óskaðu nú! sagði hún.
— Það er bæði óguðlegt og hættulegt,
sagði hann.
Frú White kom til móts við hann. Hún
neyddi hann til að lyfta hendinni.
— Óskaðu nú! sagði hún í skipandi róm
og herra White sagði með titrandi röddu:
— Ég óska syni mínum lífs!
Svo gengu gömlu hjónin upp á loft.
Maðurinn lagði sig í rúmið. Hann skalf og
nötraði. Konan hneig niður í stól. Eftir
stundarkorn kveikti hún á eldspýtu og
tendraði ljós í náttborðslampanum. Svo
lagðist hún við hlið manns síns. Mínúturn-
ar liðu og gömlu hjónin hafa líklega blund-
að eitthvað.
Allt í einu reis konan upp. Það var barið
á útidyrnar - þrjú högg.
- Hvað er þetta? hrópaði hún og herra
White vaknaði nú alveg. Hann settist upp
og um leið var aftur barið þrisvar sinnum
á útidyrnar. Herra White vætti þurrar varir
sínar.
— Þetta er... þetta er bara rotta, sagði
hann og röddin var hás.
En konan æddi upp úr rúminu, greip
ljósið og hélt í áttina til stigans. Þá var
ennþá einu sinni barið að dyrum.
— Þetta er Herbert! hrópaði hún og
hvarf út úr herberginu. - Þetta er Herbert!
Herra White flýtti sér fram úr rúminu,
titrandi af skelfingu.
— Þetta er sonur okkar! Þetta er
Herbert! heyrðist í konunni í stiganum. —
Ég verð að opna fyrir honum!
— í guðs bænum... opnaðu ekki fyrir
neinum! öskraði herra White til hennar.
Það var barið ennþá einu sinni. Herra
White stóð uppi í stiganum. Hann grét og
bað konu sína að snúa við en hún sinnti
því engu.
— Ertu hræddur við þinn eigin son? kall-
aði hún og röddin var algerlega óþekkjan-
leg. - Ég kem, Herbert, ég kem.
Nú dundu höggin á hurðinni og berg-
máluðu um allt húsið. Herra White heyrði
að konan hans var að reyna að ná öryggis-
keðjunni ffá dyrunum. Hann heyrði líka
hvernig hún saup hveljur.
— Komdu niður og hjálpaðu mér! kall-
aði hún. — Ég næ ekki keðjunni ffá!
En herra White féll á kné á gólfið. Hann
leitaði æðislega að apaloppunni. Hann
heyrði í öryggiskeðjunni niðri og bað til
guðs að hann kæmist þangað áður en
henni tækist að opna. Þegar hann heyrði
skröltið í keðjunni í þriðja sinn fann hann
fyrir loðna gripnum, tók hann í hægri hönd
sína og flýtti sér að hafa yfir þriðju óskina.
Höggin á hurðina hættu en það var eins
og bergmálið af þeim væri effir í húsinu.
Hann heyrði að konan hans opnaði, ískald-
ur vindur smaug um húsið og fyllti stiga-
ganginn. Konan rak upp örvæntingarhljóð.
Herra White gekk varlega niður. Hann
skalf frá hvirfli til ilja en flýtti sér til að
koma konu sinni til hjálpar. Hún stóð graf-
kyrr í dyragættinni. Fyrir utan lá vegurinn
auður og einmanalegur. □
3.TBL.1990 VIKAN 37