Vikan - 08.02.1990, Blaðsíða 47

FERÐALÖC5
...og agnarsmair
maurar sóttu stíft í
neftóbakið sem
íslenskur verkalýðs-
leiðtogi jós út um
veröndina framan
við Pullman-hótelið.
urinn svissneskur en viðmót starfsfólks
franskt, þurrpumpulegt og löðrandi í yfir-
læti. Fyrir utan gluggana, handan við
hraðbrautina, voru skjöldóttar kýr á beit
með bjöllurnar klingjandi frá morgni til
kvölds og agnarsmáir maurar sóttu stíft í
neftóbakið sem íslenskur verkalýðsleið-
togi jós út um veröndina framan við
Pullman. Fuglar sungu í trjánum og á
tveggja og þriggja mínútna fresti fóru stór-
ar flugvélar á loft frá Genfarflugvelli með
gríðarlegum drunum.
Eitt kvöldið var brúðkaup og þá spilaði
sæmilegasta hippahljómsveit langt ffam á
nótt og hélt vöku fyrir þeim sem bjuggu á
tveimur neðstu hæðunum. Önnur kvöld
spilaði og söng miðaldra Englendingur á
barnum þar sem jafnan var fámennt. Það
brást þó aldrei að einhvern tíma kvölds
kom inn roskinn ítali, gestur á hótelinu,
með hund sinn í bandi, hellti bjór í ösku-
bakka og gaf hundinum að drekka. Við
þekktum hundinn umsvifalaust, hann var
enginn annar en Tobbi úr Tinnabókunum
og líklega hefur karlinn verið Tinni sjálfur,
kominn á efri ár og orðinn drykkfelldari
en Kolbeinn kafteinn sjálfur.
Eitt kvöldið, eftir að hafa borðað dýrind-
is kanínukjöt og snigla í vodkasósu á veit-
ingastaðnum Le Chandelier í gamla bæn-
um í Genf, hitti ég rallhálfan Hollending á
barnum á Pullman. Hann var að selja plast-
vörur fyrir belgískt fyrirtæki og var afskap-
lega upptekinn af væntanlegum innri
markaði Evrópubandalagsins 1992, eins
og manni virðist raunar öll Evrópa vera.
Vandræðamenn,
Frakkar og Þjóðverjar
Þessi plastsölumaður batt ekki einasta
vonir við að hann myndi selja ennþá meira
plast eftir 1992 heldur einnig að þá yrði
kannski tekið af alvöru á umhverfismálum
álfunnar. „Við erum að drepa okkur,“ sagði
hann. „Hvorki meira né minna en 75% af
hollensku lofti er mengað og mest kemur
úr austurátt — frá Balkanlöndunum. Það
þarf að kenna þeim skröttum einhverja
mannasiði."
— Og hvað, spurði ég, verða þá allir
Evrópumenn orðnir miklir vinir ffá og
með 1. janúar 1992?
„Ha ha ha!“ Þessi fannst honum góður.
„Nei, vinur minn,“ sagði hann. „Það má vel
vera að allar áætlanir standist og að 1992
verði að veruleika ög allt verði gott í tvö
eða allt að flmm ár. En ég skal segja þér að
svo líða ekki nema í mesta lagi fimm ár til
viðbótar þangað til allt verður farið til
andskotans, then all hell breaks loose.
Tuttugu og fimm árum síðar, tiltölulega
snemma á næstu öld, verða menn farnir að
átta sig á hver er nauðsyn málsins og hver
er hinn raunverulegi vandi.
Vandamálin eru allt of mörg og allt of
stór og það eru allt of mörg landamæri
sem þarf að losna við og það tekur tíma.
Pólitískt á hin sameinaða Evrópa eftir að
fara í hundana framan af - en svo endar
Evrópa náttúrlega sem sósíaldemókratísk
álfa.“
Hann pantaði annan Heineken og staup
af séniver. Þegar franski þjónninn var far-
inn firá borðinu hallaði Hollendingurinn
sér að mér og sagði í trúnaðarrómi:
„Fjandans Frakkarnir verða erfiðastir og
þar á eftir Þjóðverjar. Það eru svo margir
sem hata þá. Holland keppti við V-Þýska-
land í fótbolta fyrir nokkrum dögum og þá
kom hatrið upp á yfirborðið. Jafnvel ungir
Hollendingar, 25-27 ára, voru brjálaðir í
að Holland ynni V-Þýskaland og hefndi fyr-
ir hernámið í heimsstyrjöldinni. Þetta fólk
hafði engan áhuga á fótbolta en það hafði
áhuga á að veita Þjóðverjum ráðningu.
Mesta vandamál Evrópu verður að vinna
bug á hatrinu."
Mér varð hugsað til belgískrar vinkonu
minnar, Miu Doomaert, sem er forseti Al-
þjóðasambands blaðamanna. Hún kom til
íslands til að fylgjast með leiðtogafundin-
um forðum og við fóram saman í Duus-
hús til að drekka bjórlíki. Þá um vorið
hafði verið sett á laggirnar sérstök „Evr-
ópunefnd" innan sambandsins til að -efla
samvinnu blaðamanna í Mið-Evrópu. Ég
sagðist ekki skilja nauðsyn þess að stofna
formlega nefnd af þessu tagi innan sam-
bandsins og minnti á samstarf blaða-
mannafélaganna á Norðurlöndum.
Þá brosti Mia Doornaert vingjarnlega og
sagði: „Þú skilur þetta ekki, you don’t get
the point. Þið Norðurlandabúar hafið ekki
farið tvisvar í tíð núlifandi kynslóða í
margra ára styrjaldir eins og við hér í Evr-
ópu. Það gæti tekið margar kynslóðir að
eyða tortryggninni og vantraustinu."
Á barnum á Pullman suður í Frakklandi
virtist hollenski plastsölumaðurinn vera
að tala um svipaða hluti. Það var þó ekki
lengur alveg ljóst, því hann var búinn að
panta miklu fleiri Heineken og séniver.
Þegar ég kvaddi hann og varð samferða
Tinna og Tobba upp í lyftunni voru þeir
augljóslega báðir drukknir.
Umferðarskiltin þvegin með
sápu og vatni
í þjóðhátíðarboði hjá Klásmann konsúl
dúkkaði allt í einu upp gamall kunningi úr
íslenskri blaðamannastétt, Jón Björgvins-
son, fféttaritari Ríkisútvarpsins í Sviss, sól-
brunninn á nefinu eftir að hafa verið að
taka myndir fyrir svissneska sjónvarpið úti
á Genfarvatni allan daginn. Hann lét vel af
sér og sagðist hafa verið að fá græna
spjaldið sitt (held ég að hann hafi kallað
það) - sem gerði hann að föstum búsetu-
manni í landinu og veitti honum öll sömu
réttindi og Svisslendingi — nema hvað
hann fengi ekki að kjósa og ekki að ganga
í herinn. Hvorugt virtist valda honum
miklum áhyggjum.
Við dásömuðum veðrið og dáðumst að
rósarunnunUm, sem teygðu sig upp um
alla veggi konsúlsvillunnar. Ég hafði orð á
því að mér þætti snyrtilegra í Svisslandi en
Frans og að ekki þyrfti annað en að fara
yfir landamærin til Ferney-Voltaire til að
sjá muninn.
— Snyrtilegt! sagði Jón Björgvinsson.
—Já, það er sko snyrtilegt. Þeir senda karla
með sápuvatn í fötu og svamp út á götur
til að þvo umferðarskiltin hvað þá annað.
Hér sést aldrei drasl.
— Og símaklefarnir eru allir í lagi, sagði
ég.
- Þeir eru alls staðar í lagi nema á Is-
landi.
— Merkilegur andskoti þetta í íslensku
þjóðarsálinni, sagði ég í 17. júní skapinu
mínu, að geta aldrei látið símaklefa í friði.
— Mér finnst þó ennþá dýrlegra hérna,
sagði Jón Björgvinsson, að þegar maður
fer í strætó á morgnana liggur morgun-
blaðapakkinn á götuhorninu og maður
tekur sér blað og skilur eftir peninga á
diski.
— Eru þá engir villingar í hverfinu sem
stela peningunum?
— Það virðist ekki vera. Svona hefúr
þetta verið árum saman.
- Og borga allir?
— Allir. Annað hvarflar ekki að manni.
Ég man eftir einu sinni að ég átti ekki
smápeninga og tók blaðið samt. Ég var
með samviskubit allan daginn og alveg
þangað til ég var búinn að borga tvöfalt
síðar í vikunni.
Yoko Ono og ég
Daginn eftir fór ég í gönguferð um Genf,
drakk kaffi og djús á útiveitingahúsum —
sem eru mýmörg og dýrleg rétt eins og í
París — og skoðaði í búðarglugga. Allt var
heldur dýrt.
Þar kom að ég var staddur við gamla
ráðhúsið langt uppi í brekku og vissi varla
hvert skyldi halda næst. Þar á horninu var
enn einn veitingastaðurinn og þar sátu
nokkrar amerískar stúlkur og töluðu um
Frh. á bls. 48
3.TBL. 1990 VIKAN 45