Vikan - 08.02.1990, Qupperneq 50

Lfí Nli>- St MT A SWflMPfl K|RT- ia 5 AK- 3£Rl HfaÐ- UN
e i&fl ERf ITT SKRú)- D ýR
tm' f ——► 1 JfiiÉiT.
FyfiR- (,£FN- 1 N G l þVAyíB- AR-
—» l n' JÖTU BindI

RF- FERMfí 3 TÓn a/ FUOcL 1 H Ý 2
iLMfl M'RLS* H'RTT- UR TPilP EHSKUR TlTlUL
VfiÐl- tæki vTTúR UP p
JUfiTfí- TREFT- F\R PffÚT r TÓn/v KOMfl 4 |.flR se/v\ FhFNlR L'fí 'fí GUU/KU
TflLfl OrtAM- lUCrlU
5K0T FOu- MtNN l E>£ R6- m'a 1—
fMTR STRi'Dií) U
HLUTfí i É>R'A- KELKNI
L 1 Œ Vi' FÆ3> 1 BinDI V. STRIÐ5- T'AKN
TíU-fl LlMUR. VF\N 5 Tl L- VÍSl/N StCrL- iNCr
G/e lu- n nFN XONV SfiM- HLJ. B£IT iR oFBélDI FRfiM- KOM A
HÚ5- C-flöN > Nlbfíi) i SltfWAI ISKfí skp F- /N S R M' HLJ. Upp- hrof- UN
r 7 Fo R- SFTfví. FTP LLÍ- ÖXL 1
1 -t i ? Fo R- A/í'l FN SL'OÐ- /N N
Tölu- Hf/r i 3í.Htu/T- RFURD bLiTU Dec-uR LÖÓr
TfíLfí 5RM- 5TÆÐR
LTÓMl r HR6k- UR VNÍ- VI Bl±)
STUK- DÓMt/íR ÍK.ST. VentuR VÍN- TEGUND Hfí Fl HORN í 5íi>U
fNSl uc, fUGL- I RR F/CI?R ÚR Sk'örÐuaa BOFTbr- BFURD °l R IT- TA ^ N DElLR
sró $ÖMU 1 1- c >-
LÍkfíMS- VÖKvi ÞRÆLl H/M//V- HNÖ'TT $TRF- IR/V IR trxA«
F'NIK - ST 8FoR RctFfíR 1 HLl/TR R 'flí 'fí. n y 1 V 2
r flLDR ÞýPST STFfFUR V TRUB vflxrfls LP&
B l‘ot T4 P'FJ Ll E'NK.ST. V FETit- II (rRTÓK' V KVfíi) V1 í> R/?- BÚTUR
(xFR iR ’flRfíí SKÓLl FLUGr- FELfíG
L/Mum SKfíRT- 'tRíPuR.
OSfíNH- INDR 'oðR- 6-or RFCrLfí UAASí.Afr ÍMtlK iSTuJENTU SÓ/V6-)
5nd- in a áfl-T —► K€RLtlKI
SAM- KIFfí > Fi 3AM- reNCr.
SfítoiT- ENDlNCr
L JÖ Wte(rfí- (xfíHC,- UR /V\E2>- i_£ri
ÍM'fl- H-tR- BFR6-I L 13 5A/V- fíLT
i X 3 4 L T" fí 10 n II 13 3
Lausnarorð í síðustu krossgátu: HULDUMANNABYGGÐ
SVISS
Frh. af bls. 45
ameríska sjónvarpsþætti. Rétt íyrir aftan
þær sat pínulítil kona í hvítri blússu, svört-
um stuttbuxum og með hvítan barðastór-
an hatt.
Ég kenndi þar strax Yoko Ono, aleina og
yflrgefha. Hvar voru allir lífverðirnir?
Hjartað fór að slá hraðar og gleraugun sigu
niður eftir neflnu á mér í hitanum.
Kannski voru lífverðirnir uppi á þökum
með vélbyssur — það var eins gott að búið
var að fjarlægja gömlu fallbyssurnar þrjár
úr ráðhúsgöngunum, sem blöstu við.
Ég gat ekki hamið mig og gekk til
hennar. „Ma’m! Excuse me, I just wanted
to say...“
Handan við gamla ráðhúsið uppi í brekk-
unni sat smávaxin kona með barðastóran
hatt og las í bók. Það var engin önnur en
Yoko Ono sjálf.
Ja, hvurn andskotann vildi ég segja? Og
hvað átti það eiginlega að þýða að vera að
ganga að bláókunnugu fólki úti á götu?
Sjálfsagt hefði ég viljað segja milljón hluti
— hvað mér hefði þótt leitt að sjá á bak
manni hennar, hvað mér hefði þótt gaman
að Double Fantasy og Imagine-myndband-
inu, hvað ég hefði verið ánægður fyrir
þeirra hönd — og raunar mína líka — þegar
ég las síðasta Playboy-viðtalið þeirra og
fann samheldni þeirra og ánægju skína út
úr hverri línu.
En ekkert af þessu kom upp í hugann.
Ég stóð bara eins og auli: „I just wanted to
say...that I’m glad to see you.“
Þá fyrst leit hún upp úr bókinni og kaffi-
bollanum, brosti sínu fallega, einmanalega
og hlýlega brosi, virtist mun yngri og
minni en hún er, rétti mér höndina og
sagði: „Thank you, have a nice day.“
,Já, thank you sömuleiðis."
Þar með kvöddumst við Yoko Ono, sem
mér hafði verið meinilla við árum saman,
rétt eins og flestum öðrum Bítlaaðdáend-
um veraldarinnar, en fór loks að viður-
kenna og virða skömmu áður en vitleys-
ingurinn Chapmann drap Lennon í New
York forðum.
Hún sat ein eftir með kafflbollann sinn
og bókina og ég var glaður lengi dags.
Samt hafði ég ekki haft rænu á að fá að taka
af henni mynd.
Nokkru síðar las ég í Mogganum að hún
hefði flúið með Sean litla Lennon til Genf-
ar frá New York til að geta gengið óáreitt
um stræti og torg og setið ótrufluð á kaffi-
húsum.
48 VIKAN 3. TBL. 1990