Vikan - 13.12.1990, Page 55

r Sólrún
gert. Finnakerlingin fálmaöi eftir skjóöu sinni
þar sem hún geymdi lækningalyfin sín, hún
sönglaði undarlegan söng. Upp úr skjóðunni
dró hún leðurreim, svarta að lit, harða af
storknuðu blóði. Hún hélt söngnum tilbreyting-
arlaust áfram og batt hægt flókinn hnút á reim-
ina. Sigurhnút til þess gerðan að greiða fyrir
fæðingunni. Kerlingin reis upp og hélt hnútnum
yfir stynjandi konunni, leysti hann með knýttum
en ákveðnum höndum. Það hafði engin áhrif.
Konan bylti sér ákaft og það virtist draga af
henni.
Kerlingin hætti sönglinu og gretti sig. Magn-
aðri krafta þurfti til ef takast átti að bjarga barn-
inu. Hún dró í skyndi upp lítinn kuta og skar í
öxl konunnar, svo snöggt að dimmrautt blóðið
spratt samstundis úr sárinu. Kerlingin bleytti
fingur sína í blóðinu og teiknaði stafi í lófa sér.
Húsbóndinn þekkti þá, bjargrúnir. Kerlingin tók
þéttingsfast um úlnlið konunnar og bað með
hárri sönglandi röddu dísir og vinveitta vætti
að hjálpa sér að koma þessu barni lifandi í
heiminn. Líkami konunnar spenntist upp og
hún veinaði. Kerlingin kurraði af ánægju því
vættirnir virtust ekki ætla að bregðast henni.
Barnið var greinilega á leiðinni og það mundi
lifa.
Að skammri stund liðinni hljómaði barns-
grátur í kotinu og angan af nýju lífi fyllti hvert
skot. Finnakerlingin laugaði barnið vandlega.
Við hlið sér hafði hún ker fyllt vatni, hún saup á
en kyngdi ekki heldur velgdi það í munni sér
og sprautaði síðan yfir barnið. Barnið grét há-
stöfum yfir hinum nýja heimi sem það hafði
komið svo harkalega í. Ungi maðurinn horfði á.
Hann gældi grimmdarlega við þá hugmynd að
neita að taka við því þegar það yrði borið til
hans og rjúfa þannig heit sitt við annan mann.
Hugsunin skelfdi hann um leið og hann fann til
ánægju yfir henni. Þá ætti hún, móðirin, aðeins
um tvennt að velja, að eiga óborið barn, hvorki
viðurkennt af ætt né föður, og neyðast sjálf til
að ábyrgjast allar gerðir þess á lífsleiðinni eða
bera það út og láta illa vætti hræða úr því lífið
og hrafnana kroþpa úr því augun. Hann vissi
að hún veldi seinni kostinn, hún hafði aðeins
fallist á að eiga barnið fyrir orð annars manns.
Finnakerlingin lauk við að þrífa barnið og
vafið því varlega í brúna grófgerða voö. Hún
tók það í fang sér og bar það, bogin og
hrukkótt, í átt að manninum unga og lyfti því
upp til hans. Hann hikaði andartak, enn fang-
inn af sínum dimmu hugsunum, svo lyfti hann
höfði ofurlítið og leit beint í óttaslegin gljáandi
augu móðurinnar ungu þar sem hún lá föl og
tekin. Hann rétti út hendur sínar og tók við
barninu. Hann hafði viðurkennt það, hér eftir
yrði hann faðir þess. Hugsuninni dimmu skaut
aftur upp í huga hans. Enn mátti bera það út,
réttindi sem manneskja öðlaðist það ekki fyrr
en það hafði nærst í fyrsta sinn. Finnakerlingin
leit á hann illskulega, eins og hún hefði lesið
hugsanir hans, farga barni sem hún hafði lagt
svo mikið á sig til að koma lifandi í heiminn.
Hún hrifsaði barnið af honum og bar það til
móðurinnar. Hans þætti í fæðingunni var lokið.
Stúlkubarnið lá við hlý og gjöful brjóst móður
sinnar og teygaði volga mjólkina værðarlega
og öðlaðist þannig rétt sinn til lífs í samfélagi
mannanna.
Grátur barnsins ( troginu var hættur. Hús-
bóndinn ungi fann til ótta. Skyldi hún hafa
sofnað? Hann gekk varlega nær troginu og
horfði ofan í það. Þar leit hann beint ( stór
mosalit barnsaugu, svo full af forvitni og Ijósi.
Maðurinn og barnið störðu augnablik hvort í
annars augu, gagntekin hvort af öðru. Eins og
ósjálfrátt teygði hann stóra grófgerða hönd
sína fram og strauk mjúka barnskinnina. Eins
og glitrandi, viðkvæmur sólargeisli fæddist
stórt og bjart bros á andliti barnsins, fyrsta bros
þess. Ungi maðurinn kenndi sársauka innra
með sér þegar brosið bræddi hatrið í brjósti
hans og bar í burtu biturðina. Hann fann
hvernig ylurinn í brosi barnsins vermdi kalt og
vonsvikið hjarta hans. Óstyrkum höndum lyfti
hann því upp úr troginu og bar að brjósti sér.
„Fyrirgefðu, litla barn,“ hvíslaði hann að
bögglinum, „fyrirgefðu mér að hata það sem er
jafn saklaust og varnarlaust og þú. Fyrirgefðu
mér. Ég óskaði þess bara svo heitt að þú værir
mín.“
Ungi maðurinn vissi ekki að frá þessari
stundu var hún hans. □
Norsku Stil ullarnærfötin
Þeim
verður ekki
kalt aílan
daginn.
Dæmi um verð:
Stærð Buxur einf. fóðr.* Bolir einf. fóðr.”
4-6-8 10-12 1432- 1551- 1487- 1701- 1560- 1738- 1672- 1831-
* fóðruð með mjúku Dacron efni.
aitkaassaa
Grandagarði 2, Rvík., sími 28855
25. TBL. 1990 VIKAN 55