Vikan - 02.11.1939, Blaðsíða 14

14
V I K A N
Nr. 44, 1939
Hvað
eru
Samtal við frú ELLEN KID:
kóreógrafiskir dansar?
Laglegur kjóll. Breiða beltið og smá-
felltu stykkin í kjólnum eru úr öðru
efni en kjóilinn sjálfur.
Fólk er oft í vandræðum með, hvemig bezt sé að hafa herbergi dóttur-
innar eða sonarins. Myndin sýnir þannig herbergi, þar sem hinir fáu
munir eru á réttum stað.
rolki ott kait a totunum. iJcss vegna
skuluð þið sauma ykkur fótapoka úr
gömlum afgöngum. Bezt er auðvitað
að hafa þá úr skinni.
Myndimar sýna greinilega æfingarn-
ar til að halda líkamanum grönnum
og unglegum.
Drú Ellen Kid hélt ,,kóreógrafiska“
* sýningu í Iðnó um daginn við mikla
hrifningu áhorfenda, og varð hún að end-
urtaka marga dansana.
Þegar þessi danssýning var auglýst,
varð mörgum á að spyrja: — Hvað er
þetta ,,kóreógrafisk“?, og hér kemur nú
lauslegt yfirlit yfir skoðanir frúarinnar á
dönsunum.
Ég heimsótti frúna á hið snotra heim-
ili hennar til þess að fá dálitlar upplýsing-
ar um hana sjálfa og dansana.
— Hvað getið þér nú sagt mér um dans-
nám yðar? spyr ég frúna.
— Ja, það er nú ekki meiníngin, að ég
segi yður ævisögu mína, segir frúin. —
En annars get ég sagt yður, að mína
fyrstu dansmenntun hlaut ég í ballett-
skóla í Dresden. Síðan starfaði ég við
nokkur leikhús í Þýzkalandi. Sýndi þar
bæði í hópsýningum og sólódansa. Þar
næst fór ég í kennslu til Mary Wigman.
— Hvað lærðuð þér þar aðaUega? spyr
ég frúna í fávizku vinni og einfeldni, og
frúin setur upp undrunarsvip.
— Kannist þér ekki við Mary Wigman ?
Hún er nú frægasta danskona í heiminum.
Ég lærði þar ekki að dansa sérstaka dansa,
heldur að búa til dansa eftir musik —
þ. e. a. s. túlka musikina í hreyfingum,
hvort sem það er nú sorg, gleði eða aðrar
geðshræringar — mannlegar tilfinningar.
— Það hlýtur að vera mikið verk að
búa til heila dansa?
— Já, það er feykileg vinna og erviði.
Fyrst verður maður að kynna sér lagið út
í æsar, síðan þurfa hreyfingarnar að koma
ósjálfrátt eftir laginu, og þá loks er hægt
að setja þær í fast form, svo að úr þeim
verði dans, sem hægt er að sýna á leik-
sviði.
— Á hvaða tónskáldum hafið þér nú
mestar mætur? spyr ég.
— Meðal annarra Corelli, Scriabine og
Chopin, svarar frúin.
— Hér hafið þér litla möguleika, því að
okkur vantar leikhús.
— Já, því miður, en það getur nú
breytzt. Annars er það ósk mín að sýna
fólkinu hér, að á sviði dansins er fleira
til en samkvæmisdansar og stepp. En mest
langar mig til að koma upp föstum hópi af
námsmeyjum, sem ég gæti starfað með í
hópdönsum.
— Þér hafið nú skóla?
— Já, já. En þar kenni ég aðallega
ballett og stepp.
— Og gengur það ekki vel ?
— Jú, takk. Og ég hefi mikla ánægju
af því og undrast, hve nemendur mínir
hafa mikla hæfileika, einkanlega hvað
stepp snertir.
Og ég kveð frúna og fer.