Vikan - 02.11.1939, Blaðsíða 17

Nr. 44, 1939
VIK A N
17
BETTE DAVIS. Framh. af bls. 7.
myndastjórum, sem sögðu nýlega: — Þeg-
ar við létum Norma Shearer á höggstokk-
inn í kvikmyndinni „Marie Antoinette“,
kostaði það félagið eina milljón króna. Við
áttum að láta bjarga henni.
„Dark Victory“ er sjöunda kvikmyndin,
sem Bette Davis leikur með GeorgeBrentí.
Síðasta kvikmynd þeirra var ,,Jezebel“.
Bette Davis á systur, sem leikur lítið hlut-
verk í nýju kvikmyndinni. Hún er líklega
eina manneskjan, sem hefir verið neydd á
leiksviðið. En það var vegna þess, að hún
á hund, sem átti að leika, en gegnir engum
nema henni.
George Brent hefir ákveðið að komast
að í einhverju hringleikahúsi, áður en hann
hættir að leika. Hann hefir nefnilega leikið
alls staðar nema í hringleikahúsi.
Geraldine Fitzgerald, sem leikur einka-
ritarann, er fædd og upp alin í Dublin. En
hún talar ekki með írskum framburði, því
að bezta enskan í enska ríkinu er einmitt
töluð í Dublin. Frænka hennar Shelath
Richards, var leikkona í hinu fræga Abbey-
leikhúsi, og Geraldine, sem vildi ryðja sér
braut á eigin spýtur, bauð sig því fram
í Gate-leikhúsinu, sem er skæðasti keppi-
nautur Abby-leikhússins. Hún stóð sig svo
vel, að hún varð fastur meðlimur í leik-
húsinu, lék í Englandi og New York, og
þegar kvikmyndastjórarnir komu auga á
hana, vildu þeir allir ná í hana.
AFTURGANGAN. Frh.. af bls. 9.
Hann minntist hinna endalausu reiðikasta
Poulou. Hann sá hnefa kerlingarinnar
hreyfast kringum kirsuberjaviðarpípuna
sína, gulu tennurnar hennar f jórar og augu
hennar, sem flöktu eins og hrævareldur.
Til að hughreysta sjálfan sig, hugsaði hann
um eikarkrossinn, áletrun hans og hinn
óyggjandi fullkomleik allra helgisiðanna
við greftrunina. En hin bitra nótt var full
af undarlegum hljóðum, og gólfið brakaði
undan ókunnum skrefum.
— O, sussu! sagði hann við sjálfan sig.
— Það er bara hálfgerður hrollur í mér.
Og satt var það, að með morgninum
hurfu grýlur næturinnar. En til þess að
koma í veg fyrir nætur truflanir í
framtíðinni, tæmdi hann gripahúsið og ali-
fuglagarðinn. Hann seldi hænsnin og geit-
ina. Nú gat hann keypt sér koníak í gild-
um flöskum; þegar itil lengdar lætur, verða
menn jafnvel leiðir á beztu tegundum af
muscatel. Auk þess var geitin alveg hætt
að mjólka. Poulou, hin sparneytna, sem
kunni mörg holl sveitaráð, hafði eytt ærn-
um tíma í að fá hana til að gefa fimm
skeiðar af rjóma — það voru eins og hinir
fimm skildingar Gyðingsins gangandi.
Einhverjum hefði kannske dottið í hug,
að Crouzille rynni á lyktina af fínu flösk-
unum, sem stóðu í röð í skápnum hans
Maluques gamla. Hún kom oftar og oftar
og sat lengur og lengur. Hún virtist
óánægð með sölu geitarinnar og hænsn-
anna. Gamli maðurinn hlustaði á hana og
tók eftir því, að hún hafði hlýtt og glettn-
islegt augnaráð, og ekki eitt einasta grátt
hár.
Á kvöldin hugsaði hann mikið um Crou-
zille. Hvers vegna ekki að kvænast henni?
En vindurinn skellti hurðinni og snuðraði
undir henni, eins og hundur, sem er að
reyna að komast inn, og hinni hjátrúar-
fullu sál Maluques varð órótt.
En gat hann, gamall og þreyttur, lifað
aleinn í þessu einmanalega húsi? Það var
ekki hægt að ætlast til þess. En hvað þýddi
að rökræða við Poulou — sérstaklega nú,
þegar hún var dauð! Hún hafði strengt
þess heit, að hún myndi koma og toga í
lappirnar á honum. Hún myndi gera eins
og hún hafði sagt. Enginn var þrárri en
Poulou —■ nema geitin. Varð Maluque þá
að ganga óstuddur til æfiloka? Gat hann
ekki fengið einhvern skemmtilegan félags-
skap til að bæta fyrir tuttugu ára nöldur ?
Einu sinni sagði hann við Crouzille, eftir
að annað koniaksglasið var tæmt:
— Hvernig fyndist þér, gæzkan, að hafa
svona hús eins og þetta til að líta eftir?
— Það þætti mér gott, Maluque, sagði
hún, — því það vantar ekkert nema hús-
móðurina.
Þar með tókust þau í hendur, og gamli
maðurinn ákvað að fá öll skjöl þar að lút-
andi í lag daginn eftir. Crouzille fór seinna
en hún var vön burt yfir hina sofandi akra.
Máninn hékk í trjágreinunum eins og geit-
arhorn. Þegar Maluque ætlaði að fara inn
aftur, fór allt í einu hrollur um hann. Skýin
óðu um himininn eins og trylltur flokkur
óargadýra. Það skrölti í nöktum vetrar-
trjánum eins og í beinagrindum; eitt þeirra
sveiflaði boginni grein fram og aftur í
vindinum, og líktist það hinum óhugnan-
legu hreyfingum sláttumannsins. Maluque
varð dauðskelkaður og flýtti sér inn.
Er hann hafði fengið sér svolítið að :
drekka, leið honum samt betur. Átti gamall\;
og harðnaður karl eins og hann að taka
mark á draugasögum? Vitleysa! Tíminn
líður og eitt kemur í annars stað. Á eftir
Poulou kemur Crouzille. Þannig gengur
það í lífinu. Hann háttaði og fór að sofa.
Hvað gat klukkan verið ? Maluque vakn-
aði með andfælum og hlustaði. Niðamyrk-
ur var í herberginu og undarleg hljóð
heyrðust um allt húsið. Hönd klóraði í
gluggahlerann og hristi hurðina. Rödd
heyrðist muldra.
Það var Poulou, á því var enginn vafi.
Hún var kominn aftur og var að reyna
að komast inn. Ógurleg hræðsla hélt gamla
manninum kyrrum í rúminu. Hann
klemmdi varirnar saman og handleggir
hans voru stirðir. Drottinn minn góður,
nú heyrðist eitthvað skrölt við dyrnar.
Voru þetta ekki greftrunarklukkurnar,
sem heyrðust í fjarska?
Og nú opnuðust dyrnar niðri og marr-
aði í þeim eins og vanalega. Hikandi fótur
á fyrsta stigaþrepinu, síðan á því næsta
. .. Og alltaf þetta skrölt ... Svo straukst
eitthvað mjúkt við vegginn.
Þegar Maluque gamli heyrði skrefin
nálgast, fékk hann aftur kraft til að
hreyfa sig. Hann hentist fram úr rúminu,
greip þunga þyrnistafinn sinn, tók sér
stöðu við stigann og hrópaði, yfirkominn
af hræðslu:
■— Komdu ekki upp, Poulou! Komdu
ekki upp, eða ég lem þig í klessu!
Hæðnishlátur var eina svarið, sem hann
fékk. Og þessi óþekkta vera staulaðist
áfram í myrkrinu.
Þá bölvaði Maluque gamli eins og for-
dæmd sál og rak bylmingshögg með stafn-
um sínum út í náttmyrkrið. Það heyrðist
brestur og síðan þungt fall. Gamli maður-
inn fylgdi högginu svo fast eftir, að hann
missti jafnvægið og stakkst á höfuðið nið-
ur stigann.
Daginn eftir kom Crouzille og fann
Maluque dauðan í náttskyrtunni, fyrir inn-
an opnar dyrnar. Hauskúpan var brotin,
en nálægt honum lá stafurinn hans og
geitarhorn.
Þessa nótt hafði slys komið fyrir í þorp-
inu. Kofi vegaviðgerðarmannsins, Réca-
villiéres, hafði brunnið til kaldra kola, og
hann hafði misst allar eigur sínar. Það
eina, sem hann átti eftir, var gamla geit-
in hans, sem hann hafði keypt nokkru áður
af Maluque. Óttaslegin af logunum og
klukknahringingunum hafði hún hlaupið
út á akrana, með keðjuna sína í eftirdragi.
Þeir náðu henni daginn eftir nálægt húsi
gamla eigandans hennar, — en það vant-
aði á hana annað hornið.
MEÐAN ÉG BEIÐ EFTIR LESTINNI.
Frh. af bls. 10.
ljósmynd af litlu, feitu andliti með spé-
koppa, greindarlegu brosi og kynstrum af
hrokknu hári.
L — Fyrirgefið forvitni mína, en sá ég
ekki giftingarhring í veskinu yðar áðan?
i ~ Jú-
— Fáið mér hann . . . Agætt. Svona!
Og nú þegar þér eruð aftur kominn með
hringinn yðar, segið mér, elskið þér í raun
og veru þessa konu, sem þér ætlið að hitta
í Brescello?
— Brescello? Hvernig gátuð þér vitað
það? Hver sagði yður, að hún væri frá
Brescello ?
— I guðanna bænum, -verið rólegur. Þér
sögðuð það sjálfur fyrir nokkrum mínút-
um síðan. Eruð þér vissir um, að þér elskið
hana?
— Guð minn góður! Það eru eins konar
þrautir — það er eins og það sé alltaf að
naga mig hérna (hann strauk magann)
hvenær, sem ég hugsa um það, sífelld þrá
til að vera nálægt henni og tala við hana
og .. .
— Segið þér mér nú — funduð þér þetta
strax frá byrjun? Hugsið yður um. Sýndi
hún yður, að henni þætti vænt um yður?
— Já, já.
— Og hvernig var með yður?