Vikan - 02.11.1939, Blaðsíða 18

18
V IK A N
Nr. 44, 1939
— O, ég tók hana svolítið á löpp, eins
og allir reyna að gera við laglega konu.
Það var auðséð, að henni líkaði það vel,
en hún þóttist ekki trúa því, sem ég sagði,
svo að ég sótti í mig veðrið — og svo þótt-
ist ég vera móðgaður við hana, af því
að hún trúði mér ekki, og .. .
— Haldið áfram. XJt með það. Svo þér
létuð sem þér elskuðuð hana.
-— Já, það má orða það þannig. Að
minnsta kosti sagði ég ýmislegt við hana;
ástríðuþrungin orð .. . álíka og það, sem
ég sagði við konuna mína fyrir tíu árum,
og ég talaði lágt og hratt . . .
— En það var þó allt leikaraskapur.
— Leikaraskapur, já, ég býst við því.
En svo fór ég að meina það. Já, það veit
hamingjan! Og nú hefi ég alls enga stjórn
á sjálfum mér. Og nú hefi ég sett henni
þetta stefnumót, sem mun hafa í för með
sér algera eyðileggingu heimilis míns. Já,
eyðileggingu, segi ég yður. Eg er nefni-
lega ekki einn þeirra manna, sem geta
trúað á tvennt í einu; mér væri ómögu-
legt að fara heim og Ijúga að konunni
minni, og vera hennar að hálfu leyti, og
að hálfu leyti — hinnar. Nei, ég myndi
fara og segja konunni minni allt saman
.. . alveg vafalaust — ég myndi segja
henni allt saman. Svo þetta endar annað
hvort með algjörum skilnaði og eilífri tor-
tímingu, — því að ég trúi virkilega á það
og á kirkjuna og allt það, trúarbrögðin
virðast bara gagnlaus í svipinn — eða að
öðrum kosti . ..
— Að öðrum kosti farið þér heim, al-
gerlega heilbrigður og frelsaður, og það
er það, sem þér munuð gera.
Litla járnbrautarlestin var rétt að renna
inn á stöðina, og það var hrópað: ,,Gua-
stalla, Parma! Engin lestaskipti!“
Þingmaðurinn stóð upp og fór að svip-
ast eftir farangri sínum. Hann ætlaði að
fara að kalla á burðarkarl, þegar ég sagði
hægt, en ákveðið:
— Nei, setjist niður. Ég hefi lofað því að
lækna yður, og ég ætla að efna það, en
fyrst verðið þér að lofa mér því að taka
næstu lest, en ekki þessa.
— Jæja þá, en ég verð að senda skeyti.
— Já — ég ætla að koma með yður.
Ég samdi bæði símskeytin, nærri því orð
fyrir orð. Hið fyrra var til Brescello og
hljóðaði: — Gat ekki komið, skrifa. Og
hitt til Milano: — Kem með síðustu lest
í kvöld; það var til konunnar hans.
— Þá getum við orðið samferða í kvöld.
— Það getur verið gott og blessað, en
þér eruð að leika yður að áköfum tilfinn-
ingum ...
Það valt út úr honum orðastraumurinn.
Ég hugsa, að ef hann hefði komizt til Bres-
cello, þá hefði hann drekkt vesalings ást-
mey sinni í málæðisflóðinu. Það var virki-
lega mikið, sem honum lá á hjarta, og allar
þær ástríður, sem hann var vanur að halda
í skefjum og hylja fyrir almenningi, brut-
ust allt í einu fram með ógurlegum krafti.
I lestinni, þegar hún loksins kom, talaði
hann og talaði. Hann þakkaði mér innilega.
Hann hellti úr sér alls konar upplýsingum
um sjálfan sig, ástamál sín og fjölskyldu
sína. Hann varð bara fjörugur og henti
gaman að mér fyrir að missa af lestinni
og sjálfum sér fyrir að missa vald á hugs-
unum sínum og hvað eina. Að lokum sagði
hann: — Þér hafið frelsað sál frá tortím-
ingu. Ég hélt raunverulega, að ég væri
ástfanginn eftir að hafa sagt það svo oft,
og ég hefði kannske orðið það, hefðuð þér
ekki verið. En þér hafið bjargað heimili,
— hinni helgustu mannlegu stofnun, sem
til er, tengdri böndum ástar, blóðs og
þjáninga . ..
Hann spurði mig, hvað eftir annað,
hvort hann ætti að segja konu sinni alla
söguna. Ég ráðlagði honum að gera það
ekki, í hvert skipti, sem hann spurði mig.
Mér fannst það algjör óþarfi, og þar sem
ég sá, að hann hafði mætur á hátíðlegu
orðbragði, sagði ég alvarlega við hann:
— Þér einir hafið syndgað, og þér meg-
ið ekki valda konu yðar óþarfa þjáninga
með því að segja henni þessa raunasögu.
Berið harm yðar í hljóði, og látið það vera
hegningu yðar.
I Milano hitti ég vin minn. Hann hló að
mér og spurði, hvað í ósköpunum ég hefði
gert við þessar þrjár stundir, sem ég hafði
dvalið í Suzzara. Förunautur minn mætti
lítilli konu, sem var alveg eins ung og lag-
leg og hann hafði lýst henni. Ég er viss
um, að fyrir hana myndu allir hætta við
Brescello og Lentizione og Sorbola og
Chiazzola og alla hina staðina í kring, sem
hljóta að vera alveg hroðalegir, ef þeir
bera nöfn með réttu.
Og það hlýtur að vera svo unaðslegt að
skrifta fyrir svona yndislegri, lítilli konu!
Það fannst honum víst líka, því að hann
kom með alla söguna strax og þau hittust.
Þannig frelsaði ég sál frá glötun á með-
an ég beið eftir lestinni. Eini gallinn er, að
konan hans er mér alltaf svo þakklát fyrir
að hafa sent henni manninn hennar aftur.
Hún hefir sagt mér það oft og mörgum
sinnum, og hún kemur alltaf til að segja
mér það þegar hún veit, að ég er einn, svo
að hún geti sagt mér það betur. Auðvitað
er ég ekki raunverulega ástfanginn af
henni, en ég læt sem ég sé það. Stundum
enda skopleikir skringilega. En hver vill nú
frelsa mína sál frá glötun? Sá, sem gerir
það, mun „bjarga heimili, hinni helgustu
mannlegu stofnun, sem til er, tengdri bönd-
um ástar, blóðs og þjáninga-------.“
TÍZKUHÖFUNDARNIR.
Frh. af bls. 8.
klædd kona þurfi aðeins fáa kjóla og bætir
við: Föt konunnar eiga að vera eins og
rammi utan um mynd — þau eiga ekki
að vera sjálf myndin.
Hin litla, grannvaxna, hvíthærða Made-
leine Vionnet þykir ákaflega fín í París.
Hún var fyrst saumakona. Nú er hún gift
skósmiði. Skó hans hefir hún til sýnis í
glugga sínum. Hún vill helzt aldrei fara
frá manni sínum og heimili.
Worth hefir hirðtízkuhúsið í Evrópu. Á
meðal viðskiptavina hans eru tíu drottn-
ingar. Þetta er elzta tízkuhúsið í París,
rúmlega 100 ára gamalt. Englendingurinn
Charles Frederik Worth setti það á stofn.
Nú stjórna sonarsynir hans, Jacques og
Jean-Charles, því.
Nafnið Alix á lítil, frönsk listakona, sem
hefir mikið dálæti á grískum og frumleg-
um kjólum. Sýningarstúlkur hennar ganga
alltaf berfættar í ilskóm. Hún saumar aðal-
lega fyrir leikhús og kvikmyndahús. I
vinnustofu sinni er hún í skozku pilsi og
svörtum jakka með gullkeðju um hálsinn.
Á bak við gamla nafnið Paquin stendur
nú hin spánska Mme di Pombo. — Lelong
er Frakki, sem lítur út eins og Ameríku-
maður og talar ágæta ensku. — Chanel er
alltaf sá af tízkuhöfundunum í París, sem
lifir því einkalífi, sem mest er talað um.
— Patou er gamall piparsveinn. Hann
varð fyrstur til að fá amerískar sýning-
arstúlkur til að bera franska kjóla.
Amma: Hvers vegna hangir þú alltaf
úti í glugga, Hans minn?
Hans litli: Ég er að bíða eftir bruna-
bílnum.
Amma: Kemur hann?
Hans litli: Já, pabbi sagði, að þegar þú
kæmir, amma, færi allt í bál og brand.
*
Óli gamli við yfirlæknirinn, sem hefir
skorið konu hans upp:
— Hvað kostar þetta nú?
v Læknirinn: Við skulum segja 75.
Óli gamli: Nei, þér verðið að minnsta
kosti að fá krónu.
— I gær var mér stranglega bannað að
reykja.
-— Er það hjartað?
— Nei, það var í strætisvagninum.
*
Hann: Mig dreymdi í nótt, að þú værir
úti með öðrum . ..
Hún: Jæja? Hver var það?
Hann: Vertu ekki með þessi látalæti,
eins og þú vitir ekki sjálf með hverjum
þú ert.
*
— Hvað heitir þú, vinur minn?
— Það byrjar á R, og svo getið þér
gizkað á það.
— Ríkarður?
— Nei.
— Randver?
— Nei.
— Ragnar?
— Nei.
— Runólfur?
— Nei.
— Ég gefst upp.
— Ég heiti Erlendur.
#
— Ég hefði haldið, að ég væri mennt-
aður maður, en mér er ómögulegt að muna,
hvort höfuðborgin í Austurríki er borin
fram Budapest eða Bukarest.