Vikan - 02.11.1939, Blaðsíða 24

24
VIKAN
Nr. 44, 1939
— Hér er ég, ástin mín. — Læknirinn sagði, að
ég ætti að vera í rúminu, en ég vildi ekki svíkja þig.
— Þessi klukka gengur ekki rétt —.
— Hún er bara máluð, þessi.
— Er hún bara máluð? Þá er eiginlega merkilegt,
að hún skuli ekki ganga vitlausar en hún gerir.
Nei — ekki á myndinni.
mnor •
Dómarinn: Kölluðuð þér hann
ræfil, letingja og lygara?
Ákærði: Já.
Dómarinn: Og kölluðuð þér
hann þjóf?
Ákærði: Nei, því gleymdi ég
alveg.
Klukkan er orðin eitt, og enginn gest-
anna hefir sýnt á sér fararsnið. Loksins
stendur húsbóndinn upp, brosir þreytulega
og segir:
— Og nú — herrar og frúr, langar mig
til að biðja ykkur að gera mér þann
greiða að tæma stofurnar.
— Ég þekkti einu sinni negra, sem var svo svartur, að maður varð að
kveikja til þess að sjá hann.
— Finnst þér það mikið? Ég þekkti einu sinni Svía, sem var svo grann-
ur, að maður varð að koma tvisvar inn í stofuna til að sjá hann.